Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sider ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
36
På Voss møttest me so. Det var utsendingar frå alle dei norske bygder
og byar. Det var folk frå Trums og Hålogaland, Inntrøndelag og Uttrøn
delag, Trysil og Øystredalen, Gudbrandsdalen, Valdres, Hallingdal, Numedal
og Telefylket, frå Austfold og Vestfold, frå Agder og Eidsiva, frå Uppland,
frå Nidaros, Oslo og Bjørgvin. Dei møttest med hørder og sygner, fjord
dingar, møringar, med rogalendingar og egder, — og med færøyingar og
islendingar.
Færøyingar og islendingar! Brøderne våre, dei norskaste av alle!
«Heil og sæl! broder min, syster mi!» den tanken brann som eld gjenom
dei 7000—8000 norske ungdomar, som i Prestegardsskogen stod og venta
på dei 100 færøyingar, som i ein fylking kom stigande fram.
Og der såg me Islandsbanneret og Færøyingamerket på kvar si side av
Norigs flagg.
Då tykte me, at Norig tok liksom til å samlast att. Og me stod og
såg og såg og stirde på dei kjære fargar og merke. Det var som eit gamalt
sår tok til å gro att. Hogne burt var grein etter grein av det store norske
treet. Hogne burt var store stykke av Finnmarki, burte var Jamtland, Herje
dalen, Idre og Særna, Bohuslen ; burte var Orknøyane, Shetland og Hebri
dane, dei norske slott på den skotske strand, hogge laust var Færøyane, Island
og Grønland. Kostsam hadde unionen med Danmark vore, kostsam var han
den dag i dag. Banehogg tykte me at folket hadde fenge med framandt mål,
med framandt kulturmerke. Danskemålet og den tyske hansaåndi var tvinga
inn på oss og i veikskap hadde me funne oss i alt. Lært å firma oss i det,
lært å vanvyrda vårt eige og høgvyrda det framande —.
Då steig fram under dei svære furukrunor ei rad med dei stautaste karar
og vene kvende. Det var færøyingane — og millom deim eit islandkvende.
Som ei dronning skreid ho fram. Heimstadmerket var skore i andlet, i bunad,
i mål og merke i denne flokken; det var heilstøypte folk, vikinge-ættingar,
høgsætesmenn, høgsæteskvinnor. I gamlelandet hadde fedrane eingong sete
i høgsætesbenk; høgsætesstolpane hadde dei teke med, det var synbert den
dag i dag.
Ut frå Norig stryk enno so mange på vikingeferd, men so mange
av dei hev siglt høgsætesstolpane burt . . . eller gløymt, at dei ein gong åtte
i ætti slike stolpar. Pinnestolen frå utanlandsk fabrikk var berre pinnar og
pinnar og dugde ikkje til å fylgja med ut i verdi. Pinnane var for armods
lege små.
«So vene, so staute karar hev eg aldri set,» sa ein gamal hermann til
meg, då færøyingane gjekk inn under merket sitt og stod Norigsflagget
nærmast.
«Ikkje eg heller,» svara eg.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
