Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Frieri og bryllup
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
180 Frieri og bryllup
Her æ komen ein rett paa bor’e; han ha kosta mæg mykje stræv og
møa. Da va i maaro tilegt, daa orren tok te kurra, aa lengje førr æg va
vakjen; daa hadde brur’o stee op or varma sengjo aa kom aa vakte mæg.
Æg haure da i hov’ørslo, at hu sa”, hu vilde ha’ ein rett aat brugomen
føre sjaasvæve, aa da skulde vara ein graut, kund’ æg skyna. Æg rauk
opp or sengjo, baa berrarma aa berrføtte, aa rende te kokkjen; daa laag
hu aa sov mæ i gryta onde hove aa adle tvogenne paa sæg te aaklæ.
Svarte va hu, aa kolette va hu, aa idle vart hu og, daa æg sa, ka æg
vilde; hu jagde mæg aav aa sa, æg skulde fara ette gryn, da førsta æg
gjore. Æg treiv stakkjen te kokkjen aa kasta yve akslenne, før æg var
berrarma, sku de veta; aa so laupte æg te sjøs aa treiv ein baat aa sette
paa sjøn. Daa æg sku te sjaa, so va baaten baa" sond aa roten; inkja va
der nygla aa inkje meir elde ei aar; vinden sto taa lande, og te havs
bar da mæ mæg; den eine hando laut æg halda i nyglehole, aa den
andra hando laut æg styra mæ. So viste æg ikje taa, før æg va komen
i mil onda land, daa saag æg eit farty, aa da va ein hollænder. Daa tok
æg kokkjen sin stakk aa sette paa aaro te flagd; stakkjen va korkaleta
mæ svarte kola-render paa, aa daa skiperen fekk sjaa han, so tok han da
før eit turkaflagd aa vilde reisa sin veg. Daa laut æg ropa mest æg vant,
aa bea han gjera so vel aa bia, aa daa kund’ an høyra da paa maale, at
æg va ’kji noken turk. yHa du gryn?" sa æg. »Jook," sa han; da va paa
Hollands maal. So kom han te mæg aa sturta i heile tønna mæ gryn
ner i baaten min; aa so va altsama væl, anna da, at baaten lak so fælt,
at’e heile grynadongjen vart opp i ein graut. So snudde æg te lands aa
kom heim aa drog baaten lika opp i kokkahuse. yDer ha du graut,"
sa æg te kokkjen, aa so kom hu og sku smaka paa han. »Tvi vøre dæg,
kor salte han va, aa inkje æ han kokte helde," sa hu. Aav ette mjelk,
sa hu. No laut æg redna te skogs; men inkje fant æg kydno, aa inkje
hadd’ æg noko te malka i, anna i botnalaus kipa; den dytte æg te mæ i
torva, aa so fant æg i mærr aa nokre purker; dei malka æg opp i kipa
aa bar da so heim te kokkjen. Daa blikkast hu lite grande, men so jagde
ho mæg ette i tvora te røra grauten mæ. No laut æg paa skogjen ein
gaang te, aa gløymde so atte økso; so laut æg riva opp i furu med roto
aa bera heim te kokkjen. yDer ha du tvora," sa æg. Men endaa va hu
’kje nøgde. »No ska du aav te byn etter krydder te strøya paa, aa skonda
dæg og, so inkje grauten ska svia," sa hu, aa so smore hu te mæg mæ
tvoga. Ka æg inkje va vaska førr, da vart æg daa. Te byn laut æg, aa
heimatte laut æg, aa heimatte kom æg og, baa mødde aa svulten aa
tøste, so ingjen kan ondrast paa. Daa føste sa kokkjen, æg sku sleppa. —
Men no vil me inkje drygja lenger, før me smaka paa retten vaar! æg
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
