Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sider ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
148 VETLE VISLIE
av di alt i dei i grunnen var so saart og syrgjelegt.
Dei store gamle stod henne for høgt og for langt burte,
og deira menneskje tala eit anna tungemaal, hardt
og kaldt, og løyste ikkje livsens sorg. Men dei unge
var sjuke av den same sorg ho bar; dei fann ord
for alt som ikkje kan segjast, for alle uklaare drau-
mar som leika henne i hugen.
Ho fann ikkje meining lenger i all sin lagnad,
og ho var for veik til aa reisa seg imot.
Ho kom so ofte i hug ein gong ho hadde gjenge
upp mot høgfjelle. Daa hoför nedan fraa sætri, var
det tandrande klaart; men daa ho kom upp i høgdi, i
fjellheimen, drog skoddi seg saman. Daa ho kom
paa toppen, laag alt i myrker, — ingen ting saag
ho, berre vaat, tung skodd.
Ho sette seg ned og bidde, endaa vinden strauk
isande kald yver tinden .. der kom ei liti upplysa,
og toka rivna. Nedanunder seg saag ho heile den
ville skræmelege trollheimen, sundriven og avbrags-
leg, tind yver tind, og avgrunn yver avgrunn, so det
reint skreik i henne av rædsla. I ein augneblink
saag ho det alt saman; men so kom skoddi drivande
vaat og kald, og alt laag søkkt i myrker.
Soleis syntest henne live; men dikti gav utsyne
yver alle heimsens avgrunnar.
Og ho sat der, den unge kona, i all denne her-
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
