Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - XVI
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
dział nisko pochylony. Gdy Marta podeszła, ze-
rwał się, a twarz jego rozjaśniło spojrzenie, pełne
wdzięczności. Podał jej krzesło.
— Jaka pani dobra, jaka pani dobra! — za-
wołał. — Niech pani tu siądzie, a ja będę bardzo
uważny, opowiem pani mnóstwo historyjek, natural-
nie, jeżeli pani zechce. Zobaczy pani jak będę panią
bawił — tylko, proszę niech pani usiądzie! Droga
moja, niech pani siądzie! Jeżeli pani sobie życzy,
może pani wyjść, lecz pozwoli mi pani, że jej będę
towarzyszyć! Nigdy nie sprawię pani przykrości
najmniejszej, nigdy! A teraz wypije pani szkla-
neczkę wina, nieprawdaż? Ja zaś opowiem pani coś
wesołego, aby się pani śmiała, jak przedtym. Tak
się cieszę, że pani znów do mnie wróciła! Boże,
co to za rozkosz słyszeć śmiech pani—pani zawsze
taka poważna! W sali, prawdopodobnie, nie było
zbyt wesoło, nieprawdaż? Posiedzimy lepiej czas
jakiś tutaj, tam tak gorąco. Niech że pani siada!
Marta wahała się, lecz w końcu usiadła.
Teraz Nagel zaczyna mówić bez przerwy;
w sposób komiczny, ze sztucznym ożywieniem opo-
wiada szereg anegdotek i różnych zdarzeń, plecie
o tym i o owym gorączkowo, pod wpływem strachu,
że słuchaczka odejdzie, gdy on zamilknię, Wyraz
jego twarzy zmienia się co chwila; wszystko wiruje
mu przed oczami, bezradnie chwyta się za głowę, by
wątek myśli nawiązać; Marta przypuszcza, że robi
to dla większego komizmu i, w prostocie ducha,
śmieje się wesoło. Nie nudzi się wcale, stare jej
serce napełnia się radością, sama daje się wciągnąć
w rozmowę. Jakaż ona naiwna i jak gorące ma
serce! Gdy zauważył: „Życie jest tak ciężkie, ciężkie
nie do zniesienia, nieprawdaż?” — odpowiedziała
trącając się kieliszkiem: „Niech żyje życie!” I to
powiedziała kobieta stara, zaledwie mogąca się
Knut Hamsun: Misterje. 19
289
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
