Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - XIII.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
_338_
til, for Fanden! Han stakk Brevet i Lomma og
flaug paa Dør; best aa faa det sendt, fyrr Tankarne
snudde. Daa han kom paa Gata, saag han ei
Ungmøy, som var so fager, at han aldri hadde set slikt;
og strakst etter ei til, og endaa ei til . . . han hadde
aldri set so mange fagre Damur, og dei var so
forunderleg fagre! friske og jomfruelege, blømande av
Ungdom, varme, glade, daarande, forlokkande; han
sukkad av Saknad; Verdi var full av fagre Møyar,
Møyar som Liljur, Møyar som doggfriske, nysprungne
Rosur; men han — han skulde gifta seg med Hanna
Stensrud. Naa, um nokre Aar var væl dei likso
gamle som ho; han var ein Fatikmanns Son og fekk
ikkje krevja det beste; naar han fekk Pengar, skulde
han nok greida det . . . Men daa han kom til
Postkassa, vart det med ein Gong klaart for han, at
Brevet kunde drygja til i Morgo.
Paa Heimvegen dreiv han innum Karl Magnus,
hadde ikkje Hug til aa vera aaleine, Der sat Dølen
og pratad; men det høyrdest ut til, at han var i
Ulag. Han talad um, kor lite Hjelp og Samhug Jian
fekk, og kor armt dette Landet var aa liva i for
Folk som honom. Han heldt seg sjølv for so god
ein Mann, baade med Kunnskap og med Gaavur
hellest, at i eit større Land kunde han havt det
romt; men her vart han Ekstraskrivar. Og tilslutt
tok dei ifraa han den Biten med, so han berre hadde
sin arme »Døl« aa halda seg til, og den vilde mange
lesa, men faae betala; Skadebot for det, han ved sin
ærlege Tale hadde misst, kunde han helder ikkje
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
