Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
142
XII. AFTURGENGIN ÁST.
Sé konuhefndin hræðileg,
menn hljóta’ að skilja það,
að raun sé óumræðileg,
sem ruddi henni’ af stað.
Peir ættu’ að heyra urg af þjöl,
sem yddir konu hefnd,
þeir ættu’ að takast á við kvöl,
sem ást í fyrstu’ er nefnd.
Því það er hún, það heíftarfarg,
hin hryggilega sjón,
sem gerir barn að brennivarg,
og breytir konu’ í ljón.
Hún eitt sinn svaf í ungum hug,
svo afarheit og stór.
Merm vöktu hana’ og hófu’ á flug,
svo hátt í loft hún fór.
»Hún flýgur hátt«, þeir hlógu dátt,
og hertu flugið meir,
svo féll hún lágt. er misti mátt,
og meira hlógu þeir;
hún vægðar aldrei böðla bað,
þeir brostu’ a5 sinni fremd;
en afturgengin ást er þaö,
sem er nú kölluö hefnd.
XIII. VONIRNAR DAUÐAR.
EJlin nú varla veitir grið
varnir má kalla snauðar,
í valinn er fallið vænsta lið,
vonirnar allar dauðar.
Ólöf Sigurbardótiir.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
