Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
82
Fedraheimen.
1ste Mai 1878.
hanga lenger ned enn Yverlippa, daa detta, liksom
tjukke Lippur, er eit Merkje paa larven og laus
Bygnad i det Heile. Set under Eit maa Hovu-
det vera litet og fint, med vælsitjande og væne
Augo og Ønro· Eit sovoret Hovud gjere Stort
til, at Hesten ser godt ut; det er Merkje paa Trin-
nad, Liv og Kvikleik og vil mest altid vera have-
leg samansett med ein lang Nakke. Og detta gjer,
at Hovudet kann rorast og boygjast lett, og at
Hesten- vert lett aa styra. Ein stutt Nakke derimot
gjer Hovudet framstikkandez Rorsla vert stinn ; Hesten
vert ,,hardkjeftad« og tung i Vendingen. Detta
er eit av dei Lyte, som me oftaste finn hjaa vaare
Hestar, og som me maa freista aa retta paa.
(Meir.)
Av laak LEtt.
.Ei Forteljing·
X11.
(Framhald).
Kniit Aasen gjorde seg Ærend til Dale rett
som det var. Og so godt vart han fagnad av dei
Gamle, at han altid fekk Mod til aa koma att.
Alvhild likte ikkje detta fraa Fyrsto. Men daa
Aaret var gjenget, tenkte ho ikkje fo sterkt paa Leiv
som fyrr· Ho kjende seg meir lett og fri; Hugen
var mindre heit. Ho kunde sumetider undrast paa,
at ho, som var beste Gjenta i Bygdi,- slik skulde
gjeva seg burt-til ein cettlaus Gut. Det var ei
Lukka, at Jngen visste um det. Med den andre
Ungdomen heldt ho snart fast Lag og var lettli-
vad som fyrr. Det var mest Knut Aasen, som
gjorde detta. Knut var ein kvik, livmykjen Gut,
lentug i Ord, vcen av Aasynz ikkje stor og sterk
som Leiv, men snaal og lidug, ferm og frisk, ein
stor Dansar og makalaust morosam i altslags Lag.
Alvhild hadde likt han rett godt fyrr ein Gongz
no totte ho det var ei Kvild og ein Lette aa vera
saman med han. Han kunde altid so lindt loysa
henne fraa alle tunge Tankar. Det leid og det
leid, og ho fekk alt mindre imot, at han hadde si
Gonga paa Dale.
Ho tok til aa fkjemmast av sitt Kjenskap med
ein so litet oyrd· Mann som Svarte-Aasbjørn Hegg-
lid. Difyr heldt ho seg ifraa han. Naar Leiv
sende Brev, kunde Lars bera det fram. Fyr ingen
Ting i Verdi maatte Folk leggja Merkje til, at ho
kjende Aasbjorn. Ettersom det leid utpaa Aaret,
undrast ho paa, at det inkje Brev kom. Men Aas-
bjorn vilde ho ikkje spyrja, og Lars Visste so litet-
Bjorn Haugstad hadde i Sinne faret stad og
gift seg med ei onnor, daa han saag, han ikkje
fekk Alvhild. Dei sagde han tregad paa detta, og
det var nok ikkje fritt han drakk Og naar han
var full, talad han vondt um Alvhild. Ho var ei
Fjokla, som ingen Mann maatte tru. Men naar
han fortalde, at det visst var einkvar Tingen imil-
lom henne og Leiv Hegglid, fo lo berre Folk-
Alvhild fraa Dale var no ikkje den, lell.
Ein Sundag haddeUngdomen samlat seg paa
Aasen; Alvhild var der. Daa kom det Ein fram
med ei ny Visa, som han sagde var gjord i Bygdi
um Bygda Folk. Visa vart songi, og ho var
ihopsett slik, at Alle maatte skyna, det var Alvhild
som var meint. Ho handlad um ein Fantegut,
som gjorde seg Tankar um Ting, som slike Folk
aldri burde droyma um; til Slut kom det eit Rid-
stev til ,,Gjenta«, som ,,fjasad med kven det var«
og ,,hadde Heigtid« med Armodsfolk, endaa ho
kunde hava det gildare. Alvhild’ vart sprutende
raad. Folk lo aat Visa og meinte, at slikt kunde
· og Knutz men han trudde det ikkje.
Ingen finna paa utan Bjorn Haugstad· Det var
greidt aa sjaa, at ikkje Ein kom paa aa tenkja ein
slik Ting som at der kunde vera nokot Sannti
Visa. Men i detta laag det ei so endelaus Svi-
vyrding mot Leiv og hans Ætt, at Alvhild totte
ho kunde siga i Jordi av Skam. Enn um det
fannst Ein her, som visste—t elder berre Ein som
tok Mistanke! — — Ho provde aa vera med og
lce aat Bifa. Og daa Gjenturne kom og paa
Moro ertad henne fyr Leiv Hegglid,· fo lo ho med,
og sagde, at den, som hadde funnet paa slikt,
maatte vera reints einStordiktar. Detvar som
Skammi brende Elsken ut. Daa ho kom heim
um Kvelden, gret ho.
Utpaa Hausten, den andre etter Leiv sont-, kom
det ut eit Ord i Bygdi um, at han hadde voret
uheppen og mist sine Pengar, so det var paa Voni,
naar han no kunde koma heim. Folkslirde av detta og
— fann det rimelegt, at ein slik Kar ikkje kunde hava
Alvhild kjende som ein Lette ved
Lukka med seg.
aa henra, lat ho endaa var fri ei god Stund.
Mangt kunde venda seg til dess. Ho vart blidare
mot Knut enn fyri-;— det galdt liksom aa narra Folk
paa Villstraa. Og Folk tok til aa tala nm Alv-
hild og Knut. Dei havde so godt, desse tvo.
Det var Ætti og Friddi og Rikdomen paa baade
Sidur. Det var detta, som i Grunnen alle hadde
ventat. Alvhild var fulla den Gjenta, som visste
aa velja fyr seg.
Foreldri likte det og foelt godt. Og daa alle
fann Tingen so sjølvsagd, vande Alvhild seg og til
aa sinna han rimeleg, Ho tenkte paa Leiv,— med
Sorg og vondt Samvit, naar ho var aaleine, med
Skam, naar ho var i Lag. Ho vilde helst»gloy1na.
Ho hadde voret ør; Elsken hadde gjorthenne blinn.
Ho likte seg best hjaa Kant, for han var so heev
til aa taka Tankarne fraa henne. Men um Næt-
terne vaknad ho ofta upp i Graatog hadde droyint
uni Leiv. Daa tenkte ho: »Eg vil ikkje svika; eg
vil berre bia og sjaa. Det hender so mangt
utenkt." — So skaut ho Tankarne fraa seg.
Meii Folk snakkad um henne og Knut som uin
alt var visst og avgjort. Eingong slog Kniit inn-
paa um detta, liksom halvt paa Moro, og fpurde,
korleids ho likte desise Drosurne Ho vart raud og
kunde ikkje svara. Daa gjekk Knut nokot lenger
innpaa Tingen, so ho liksom kjende, det vart Aul-
vor. Men daa vart ho« rcedd. Leiv kom fyr henne
so sterkt, at ho liksom tottestsjaa hans bleike Aasyn
og blanke Augo. ,,Lat oss ikkje tala um det,«
bad ho. »Nei nei,« sagde Knut, ,,det er ein Ting,
—som ikkje hastar; og Ein skal aldri gjera slikt av
i ei Braadvending. Men — du kunde tenkja paa
det Alvhild.« Ho stod og vreid sine Fingrar mil-
lom kvarandre og var so full av Uro, at ho ikkje
fekk ein klaar Tanke fyr seg. Ja, — tenkja paa
det kunde Ein altid. —— —
Gamle Aasbjzcjrn fekk og hoyra detta um henne
,,Ho hev slike
ærlege Augo,« tenkte han, ,,og Auga lyg aldri-«
Disyr skreiv han Ingenting um det til Leiv helder.
Leiv hadde veel nok aa dragast med fyrr, han.
Likevael provde Aasbjorn ofta aa faa tala med
Alvhild aaleine. Men no heldt ho seg endaa meir
ifraa han enn syrr, av di ho hadde vondt»Sainvit.
— Vetreii gjekk. Alvhild fekk inkje Brev fraa
Leiv, og ho provde aa faa seg til aa tru, at han
hadde gloymt henne. Knut var paa Dale so en-
der og Gong, slog seg sumetider overlag glad, men
var andre Tider meir tagall og liksom sorgfull«.
,,Han held ao meg-« tenkte Alvhild. Dei Gamle
talde ofta fyr henne, og ho var ikkje so vond aa
lokka. Men naar det skulde vera Aalvor, so fælte
ho seg av.
Um Vaaren gjorde dei eit litet Lag paa Dale,"
skulde ,,prova Vaarbrygget·« Knut var med. Alv-
hild hadde aldri set han so snaal og fager. Det
var han som sette Liv i heile Laget· Alle var
glade i Knut. Gjenturne ovunde Alvhild, som
kunde faa ein slik. Utpaa Kvelden, daa Drykkjen
tok paa Folk, fekk Moeri Alvhild med seg ut i eit
Kammers. Der var Knut og gamle Halvard, og
det vart snart Drps av. Men rett som det var,
maatte dei Gamle ut i Kjoken og sjaa til Mat og
Drikka· Daa bad Knut henne segja ·si Meining·
Han kunde ikkje ganga i denne Uvissa, sagde han.
Det galdt meir fyr han, enn ho trudde; gjekk det
fkakkstyrt med detta, so tok nok ikkje han det so
rolegt som ijrn Haugstad. Han var so aalvorleg
og sorgfull, ho hadde ikkje tenkt, at denne glade
Guten kunde vera slik. Ho hadde vondt av han;
ho kjende, ho heldt av han. Og eingong maatte
det gjerast av. — Leiv ——? —— ,,Leiv hev gloymt
meg,« trøstad ho seg. »Og Faer og Moer vil
det« . . . Ho glytte bljugt upp aa han. Han slog
Armen kring henne, liksom sanselaus av glade Vo-
ner: ,,er du no mi, so skal du aldri i dine Live-
dagar trega det!« —— Leiv hev gloymt meg, tenkte
Alvhild; Faer og Moer vil det . . . ,,Det er,
kannhenda, so ·lagat,« kviskrad ho, vart gloande
heit, og so kald att. Han lo av Gleda, drog henne
til seg og gav henne sraa seg, gjorde eit Halling-
kast og ropad: ,,hei! no veit eg hoss det er aa
vera glad aul« —"· Alvhild var sjølv so litet glad
no, daa det var avgjort, at ho provde aa kveikja
seg ved hans Gleda· ———
J det same kom dei tvo Gamle. Han tokdei
ein i kvar Haaiid og smilte og lo: »Vil de no. —
hava meg til Son, so hev de meg herl«5 ,,Det vil
me visst,« sagde Moeri med Smil og vaate Augoz
,,det vil me visst,« sagde Faeren blidt og aalvor-
legt. Moeri drog Alvhild inni Armarne sine:
· ,,No hev du gjort oss alle glade.« .,Ja,« lagde
Faeren til, »du hev altid voret eit godt Barn.«
Han saag kjærlegt paa henne. Alvhild kom i
sterk Graat. ·
Same Kvelden vart det avgjort, at Brudlau-
pet skulde standa til Hausten. Alvhild letdeigjera
med detta som dei vilde. Ho bad einast um, at
Trulovingi maatte haldast loynleg so lengje det var
Raad. Dei undrast paa henne, men var for glade
til aa negta henne nokot. ,,Og no er du med
smeg ovanpaa«, sagde Moeri; ,,dei maa ikkje sjaa,
at du hev graatet.« Kniit tok henne i Hondi:
,,Takk for detta, Alvhild!« sagde han. Ho gret
og..tenkte paa Leiv Dernied fkildest dei.
(Meir.)
Fraa Voss. k)
Dat var her i det Seinste Ein, som skreiv eit
Framhald fraa Sunnhordland um det aandelege
Liv her hitte, som eg inkje hev funnet meg reide-
leg tilfreds med. Eg vil beda Lesaren, at han
inkje maa taka meg dettailla upp; og eg vil prova
paa aa svara denne Brevskrivaren (Hr. Ø.), so
lindt som dat let seg gjera, med dat Syn som eg
hev paa dan Sak·
Fyrst hev eg Traang aa uttala, at eg er fullt
einig med Hr. Ø. naar han segjer, at dat er fyrst
og fremst naudsynlegt aa syrgja fyr sin Sjælebate,
fyr Sæla aat si eigiSjæl. Egtrur at eit Menneskje
kann inkje vera lukkelegt og i Sanning fornøgd,
fyrr dat hev lcert aa kjenna Frelsaren so, at dat
t) Me tek Stykket. Det er bedst, at alle Tankar kjein
fraiii i Dagen. Me meiner og, at Mange vil finna
detta Stykket liererikt, elder karakteristifkt. Bldst.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
