Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - K. 1. Uphaf sǫgu ins helga Óláfs konungs
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has been proofread at least once.
(diff)
(history)
Denna sida har korrekturlästs minst en gång.
(skillnad)
(historik)
K. 84. Frá tilræði Hrœreks konungs.
Þat barsk at upstigningardag, at Óláfr konungr gekk til
hámessu; þá gekk byskup með processío um kirkju ok leiddi
konunginn, en er þeir kómu aptr í kirkju, þá leiddi byskup konung
til sætis síns fyrir norðan í kórnum; en þar sat it næsta Hrœrekr
konungr, sem hann var vanr; hann hafði yfirhǫfnina fyrir andliti
sér. En er Óláfr konungr hafði niðr sezk, þá tók Hrœrekr
konungr á ǫxl honum hendinni ok þrýsti; hann mælti þá:
»pellzklæði hefir þú nú, frændi«. segir hann. Óláfr konungr svarar:
»nú er hátíð mikil haldin í minning þess, er Jésús Kristr sté til
himna af jǫrðu«. Hrœrekr konungr svarar: »ekki skil ek af, svá
at mér hugfestisk þat, er þér segið frá Kristi; þykki mér þat
mart heldr ótrúligt, er þér segið; en þó hafa mǫrg dœmi orðit í
forneskju«. En er messan var upp hafin, þá stóð Óláfr konungr
upp ok helt upp hǫndunum yfir hǫfuð sér ok laut til altaris, ok
bar yfirhǫfnina aptr af herðum honum. Hrœrekr konungr spratt
þá upp skjótt ok hart; hann lagði þá til Óláfs konungs saxknífi
þeim, er rytningr er kallaðr: lagit kom í yfirhǫfnina við
herðarnar, er hann hafði lotit undan; skárusk mjǫk klæðin, en
konungr varð ekki sárr. En er Óláfr konungr fann þetta tilræði, þá
hljóp hann fram við á gólfit. Hrœrekr konungr lagði til hans
annat sinni saxinu ok misti hans ok mælti: »flýr þú nú, Óláfr
digri, fyrir mér blindum«. Konungr bað sína menn taka hann
ok leiða hann út ór kirkju, ok svá var gǫrt. Eptir þessa atburði
eggjuðu menn Óláf konung at láta drepa Hrœrek — »ok er þat,
segja þeir, in mesta gæfuraun yðr, konungr, at hafa hann með
yðr ok þyrma honum, hverigar óhæfur er hann tekr til; en hann
liggr um þat nótt ok dag, at veita yðr líflát. En þegar er þér
sendið hann á brot frá yðr, þá sjám vér eigi mann til þess, at
svá fái gætt hans, at ørvænt sé, at hann komisk í brot. En ef
hann verðr lauss, þá mun hann þegar flokk uppi hafa ok gera
mart ilt«. Konungr svarar: »rétt er þat mælt, at margr hefir
dauða tekit fyrir minni tilgørðir en Hrœrekr; en trauðr em ek
at týna þeim sigri, er ek fekk á Uplendinga-konungum, er ek tók
þá v. á einum morni, ok náða ek svá ǫllu ríki þeira, at ek þurpta
einskis þeira banamaðr verða, þvíat þeir váru allir frændr mínir;
en þó fæ ek nú varliga sét, hvárt Hrœrekr mun fá mik nauðgaðan
til eða eigi, at ek láta drepa hann«. Hrœrekr hafði fyrir þá sǫk
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
