Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - K. 1. Uphaf sǫgu ins helga Óláfs konungs
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has been proofread at least once.
(diff)
(history)
Denna sida har korrekturlästs minst en gång.
(skillnad)
(historik)
hann lá fremstr á loptinu. Litlu síðarr kvámu þar til hússins
menn xii.; þat váru kaupmenn, er fóru til Jamtalandz með varning
sinn. En er þeir kvámu í húsit, gerðu þeir um sik glaum mikinn
ok váru kátir; gerðu fyrir sér elda stóra. En er þeir mǫtuðusk,
þá kǫstuðu þeir út beinum ǫllum; síðan bjoggusk þeir til rekna
ok lǫgðusk niðr í seti þar við eldinn. En er þeir hǫfðu lítla hrið
sofit, þá kom þar til hússins trǫllkona mikil; en er hon kom inn,
sópaðisk hon um fast, tók beinin ok alt þat, er henni þótti ætt,
ok sló í munn sér; síðan greip hon mann þann, er næst henni
var, reif ok sleit allan, kastaði á eldinn. Þá vǫknuðu þeir aðrir
ok við illan draum ok hljópu upp; en hon fœrði til heljar hvern
at ǫðrum, svá at einn var eptir á lífi; hljóp sá innar undir loptit
ok kallar til hjálpar sér, ef nǫkkut væri þess í loptinu, er honum
myndi duga; Arnljótr seilðisk til hans ok tók í herðar honum ok
kipði honum upp í loptit. Þá slósk hon fram at eldinum ok tók
at eta mennina, þá er steikðir váru. Þá stóð Arnljótr upp ok
greip hǫggspjót sitt ok setti milli herða henni, svá at út hljóp
oddrinn um brjóstit; hon brá við hart ok kvað við illiliga ok
hljóp út. Arnljóti varð laust spjótit, ok hafði hon þat með sér
á brot. Arnljótr gekk til ok ruddi út hræum manna, setti fyrir
skálann hurð ok gætti, þvíat hon hafði þat alt frá brotit, er hon
hljóp út. Sváfu þeir þá þat er eptir var nætrinnar. En er lýsti,
stóðu þeir upp, ok átu þá fyrst dagverð sinn; en er þeir hǫfðu
matazk, mælti Arnljótr: »nú munu vér hér skiljask; skuluð þér
nú fara eptir akbraut þessi, er þeir fóru í gær hingat
kaupmenninir; en ek vil leita spjóts míns; mun ek hafa at verkkaupi
þat, er mér þykkir fénýtt af fé því, er þessir menn hafa átt;
skaltu, Þóroddr, bera Óláfi konungi kveðju mína, ok seg honum
þat, at hann er svá maðr, at mér er mest forvitni á at hitta; en
kveðja mín mun honum þykkja enskis verð«. Tók hann upp
silfrdiskinn ok strauk með dúknum ok mælti: »fœrðu konungi
disk þenna, seg, at þat er kveðja mín«. Síðan bjoggusk þeir til
ferðar hvárirtveggju, ok skilðusk þeir at svá búnu. Fór Þóroddr
ok þeir fǫrunautar ok svá sá maðr, er undan hafði komizk af
þeim fǫrunautum, kaupmǫnnum. Fór Þóroddr, til þess er hann
fann Óláf konung i kaupangi ok segir honum alt frá ferðum
sínum, bar honum kveðju Arnljóts ok fœrði honum silfrdiskinn.
Konungr segir, at þat var illa, er Arnljótr hafði eigi farit á
konungs fund — »ok er skaði mikill, er svá ilt skyldi leggjask
fyrir svá góðan dreng ok merkiligan mann«. Þóroddr var síðan
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
