Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - IV. Natur og folkeliv. Digtning - 38. Berre ein hund. Av Per Sivle. Med to tegn. av Elisabeth Sinding
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
Jau, det kunde inkje anna vera, det maatte vera lian Hall
som laag der. Men nei aa nei, som hau saag ut! Han
kunde kje ein gong segjast vera skinn og bein. At beini
var der, det var vandelaust aa sjaa; det var inkje so at
kjøtet var til hinders. Men skinnet, det var skurve 1
skurve og saar i saar yver heile hans kropp, slik eg ofte
hadde set det paa sauer som hadde gjenge for lenge ute
og frose og svolte haustdags. Men i same blinken, var alt
eg hadde mot honom gloymt som det aldri skulde ha vore.
Han var atter berre den ulukkelege venen min, som eg var
reidug til aa taka meg av, alt det eg evla. Eg passa paa,
som eg ingen saag ute i tunet, aa faa honom inn i smidja;
men han var so ut-arma so det var inkje meir so han vanu
kreka seg etter meg. Yver ein aas hekk det ein gamall
skinnfeld, — den breidde eg under smidjebenken og let
honoin leggja seg paa.
Og so — ja eg var inkje god til anna, endaa hjarta
hamra stygt i bringa mi — paa stabburet att etter ei
rulle-pylsa. Og eg slapp fraa det denne gongen. Etterpaa stillte
eg meg jamvel inn i fjøset og mjølka full ei stor
svine-blaasa, som eg sidan tømde i ein tre-sko uppe i smidja.
Han Passupp kom rennande upp-etter utpaa dagen;
gøydde og brukte kjeft, alt det han orka; men jamenn fekk
han skyts ned att so han inkje baud paa det meir.
Eg torde inkje tenkja paa korleis dette vilde enda.
Men det gjekk 110 den dagen til endes. Morgonen
etter, daa eg atter med ein iieskebite i lumma steig inn i
smidja, fann eg hunden i god ro paa same staden. Nei so
glad han vart daa han fekk sjaa meg, smaa-kvein og vifta
med rova, og so bkdt som han saag paa meg med dei væne
brune augo sine, som no heldt paa faa liv og eld att; det
var merkande han alt hadde kome seg mykje.
Jamvel den dagen fram-etter berga me oss. Det tok
alt til aa diinmast av kvelden so smaatt, og eg sat nettupp
nede i stova og fekk meg nonsmaten min. Men daa var
det at ho Olina, budeigja vaar, kom farande hovudstup
Reidug: færdig. — Evla; orke. — Aas: slind, bjelke. — Bl aas a:
blære. — Kvina: pipe.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
