Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sider ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
Nionda St y k ket.
Kor vrent Soli kann gloda wer Heidi,
naar ho gladar! Dar standa Nut ved Nut
og Tind ved ’1’ind lite i Himmelsynet,
som Kjempor sveipta i dei blaaa Kaapom
sina, medan ned i Botnen, dar du sit
og skodar, dat hruna Lynget med dei
raude Duskom breider seg milavidt ut
millom Einer og Smaakjorr. Heidloi fer
klagande vver Fjellmarki og ser med
store Augo paa deg, og Lemendet smett
og smyg millom Fotom og syner ilskleg
dei kvite Tennerna sine. Men du slengjer
deg ned paa Mosen, strekkjer Armame
ut millom Lynget og let dan reina, letta
Fjelllufti fagna deg og stroyma kring dei
trrtytte Limerne dine. Dar, djupt nedan
ligg Dalen med dei grona Lidom og
dei rike Gardom og det annsama Livet.
Ein fin, blaa Royk stig stundom upp
millom Treom; er dat kyrt, kann du
og hoyra ei Bjolla Ijoda. Og dar, hogt
ovan, kvelver seg dat blaaa Loftet so
klaart og skirt, at ein liksom kann skoda
radt igjenom. Og du sjcilv ligg hogt
uppe, liksom lyft og baaren af
Luft-straumen, liksom kvilande millom
Himmel og Jord. Kor Fjelli gloda! Dimma
raader i Dalen, no daa Soli hever teket
Far.vel, men kring Fjelli hever ho slengt
ei glimande Purpurkaapa. Konungslegt
Fylge viil ho hava, til ho sig i Bylgja.
Og Drotningi skrid fram, og Kjemporna
standa Vakt i sin skinande Kla;dnad.
Dat er slikt Gidder i Lufti, dat tyt og
dat susar, Skinet verdt bleikare og
blei-kare, tilslut glitrar dat herre ei Bryning
paa dei snjokvite Kollarne, og no kjem
Notti med detta dimma, droymande
Halvljos og med nokra bleika Stjernor
paa Himmelskvelvet.
Slik ei Nott er ei fagna Nott fyre
Fanten. Daa brenn Brisingen sprakande
og brasande. Kringum honom liggja
glad ar, gaar ned. — Himmelsynet,
Horizont. — sveipa, svobe. — fagna, favne.
— Lim. Lem. — annsam, travl. — kyrr,
rolig. — skir, skj;er, ren. — Gidder, »det
Tilf.vlde, at Tingene i nogen Frastand synes
at Ini.ve, naar man nemlig ser dem gjennem
en sterk opstigende Damp*. — Bryning,
Brannme, Kant. — di mm, dunkel. — fagna
Xott, en god Xat. Brising, Baal. — brasa,
knitre.
Mennerne millom Koppar og Meisar,
og Elden kastar sitt Skin paa dei brune
1 og ville Andlit. Kvinnfolk, svarte og
skitne, sitja og drosa kring Koffikjetelen
med Snushornet sitt i Luma, medan
Ungarne velta seg i Lynget. Og under
Foterne deira ligg Dalen i djupaste Svevn,
men dei sitja som Herrar däruppe,
skoda ned og lysa ilt yver Folk og Fe,
dar dei truga seg til Gjest.
Buitifraa alle dei hine ligg Aslak
Braaten. Han hever studt eina Hondi
uppunder Hovudet, med dan hi riv han
Blomduskarne av Lynget og slengjer
deim ut fyre Vinden. Kring Elden
liggja sume og sova, andre hava flutt
seg kring um gamla Guro, som sit paa
Huk i Lynget med Kridtpipa i Munnen
og fortel um alle dei Prettorna, ho hever
gjort Buroen*. Ender og daa skjeglar
ho burt aat Aslak, so tek ho eit djupt
Drag fraa Pipa og byrjar paa nytt.
Men Aslak korkje ser elder hoyrer elder
1 ansar nokot av alt dat, som leikar
kringum honom. Han hever voret myrk
og tagall alt fraa dan Tidi, han kom ihop
med dat gamla Fylget sitt. Dat er nokot
som gneg honom paa Hjartaroti. nokot,
han inkje kann riva ut, kor mvket han
fer og flakkar. Korleides skal tru Liv
havde dat no: Han havde haldet so
hjartelegt av hende, og do var dat
Sanning i dei Ordi, ho havde kviskrat:
»Aslak! Aslak! kunde du svikja meg
soleides.« Han kjende paa seg, at dat
var sant detta. Han vilde doyva
Sam-vitet, men han kunde inkje. Ho havde
trutt honom, ho havde gjevet seg burt
til honom utan at skoda att. Og han
havde lont hende slik. Detta brann
honom paa Saali. Kvar var ho no r
Kanhenda sat ho hjelplaus paa
Vegtro-men einkvarstad og bannade dan
Dagen, han trod inn i Stova aat Fader
hen-nar. Nei ho bannade inkje nokon, til
det var ho for mild og Ijos. Og so
Fosteret! — — Ei Rsedsla greip Aslak,
han velte seg yver paa hi Sida, men
*) Bur o kalla Tatrarne Bonden paa Maalet
sitt. — d rosa. sladre. — S ve v n, Sovn. — tru ga.
trtie. — fly tja, flytte. — Pre tia, Puds. —
ansa, iense. — tagall, taus. — Saal, Sja*1.
— Vegtromen, Veikanten. — einkvarstad
et eller andet Sted.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
