Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - XXIII. Robinson bergar ein villmann
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
138
paa skipet utpaa skjeret, hadde han stødt
gjenge og lengta attende til andre folk og
kunde aldri slåa seg til ro soleis som fyrr.
Og stødt og stendigt gruna han paa koss
han skulde koma burt ifraa øyi.
Ei natt fram paa vaarparten laag han
og tenkte so lenge og so sterkt, at han var
heit som av feber, og blodet banka i aadrarne.
Langt fram paa natti fekk han endeleg sovna
og tok til aa drøyma. Han tykte han gjekk
ned aat strandi ein morgon og saag tvo baatar
og ein flokk med villmenner som hadde kome
i land. Dei hadde med seg ein fange som
dei vilde drepa og eta. So med eitt laup
fangen ifraa dei og vilde berga livet og sprang
sistpaa inn millom tréi utanfor festningi
hans. Dei andre kom ikkje og leita etter
han, og so tykte Robinson at han gjekk burt
til han og smilte til han, so han ikkje skulde
vera rædd. Daa la villmannen seg paa kne
liksom han vilde beda um hjelp. Robinsoft
tok han med seg inn i huset sitt og hadde
han hjaa seg og gjorde han til tenaren sin.
Og daa han hadde fenge denne felagen, tykte
han med eitt at det no maatte vera lett aa
koma burt fraa øyi. Villmannen kunde syna
han vegen yver havet og sidan hjelpa han
fram millom dei ville folki innpaa fastlandet
og segja kvar han skulde firma seg mat.
Daa han vakna og skyna at det heile
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
