Full resolution (JPEG)
- On this page / på denna sida
- AFLSTÖDIN, 7. dec. 1907
- Við raman reip að draga
- Fjárþurðarfleygurinn
- Sækir sér heim líkan
- Hagur bæjarins
- Bœjarstjórnin tekur til sinna ráða
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has been proofread at least once.
(diff)
(history)
Denna sida har korrekturlästs minst en gång.
(skillnad)
(historik)
móti. Frestur er þeim fyrir öllu.
Hér í Winnipeg er það einkum
hagur Strætisbrauta-, Rafljósa-,
Ratafls- og Gas-samlaganná er mundi
við brenna, ef aflstöðin næði
framgangi. Helzti þáttur í samlögum
þeim er, McKenzie & Mann, sem
ráða lögum og lofum hjá
Commerce banka, er bærinn skiftir við,
því hagsmunir þeirra og bankans
eru sem kunnugt er, saman
spunnin, að þeir hljóta að standa og
falla hvorir með öðrum. Má
getum leiða nær um það, hvernig
þessum auðkýfingum sé
innanbrjósts til bæjar-aflstöðvarinnar,
sem jarteinar ekkert meira né
minna en, að þeir verði að taka
blóðkoppa sína af ljósþörf, af
hitunar- og flutningaþörf
Winnipeg-búa. Þess var og ekki langt að
bíða að aflstöðvar-vinir
bæjarstjórnarinnar kendu mótspyrnu frá
þeim.
*
Fjárþurðarfleygurinn.
Óðara og Commerce banki sér
að bæjarstjörninni er alvara að láta
aflstöðina ganga fram, tilkynnir
hann henni, að hann útvegi henni
ekki peninga, sem hún með þurfi,
nema hún hætti við það mál.
Skilorð bankans er: Svíktu þín
kosningarheit og þú skalt fá peninga,
ella ekki. Peningunum er ætlað
að vera fleygurinn til að ónýta
málið eða fresta því, — sem og
tekist hefir. Bæjarstjórnin situr samt
við sinn keip. En þegar svo langt
er komið, að líkur eru til að
byggingarsamningar muni takast,
rekur bankinn nýtt högg á fleyginr.
Hann tilkynnir eftirlitsnefndinni
að peninga fái bærinn ekki hjá
sér upp frá 1. jan. næstk. að leigu.
Og til þessarar nýlundu er ástæðan
sú, að hann segir, að peningamenn
á heimsmarkaðinum — ekki svo
sem þeir sjálfir — séu móthverfir
rekstri slíkra fyrirtækja sem
aflstöðin sé, og þar afleiðandi hljóti
skuldabréf bæjarins að falla í verði.
Aflstöðin er aftur
hneykslunarhellan! En þegar þess er nú gætt,
að hún er hin arðvænlegasta fyrir
bæinn, að skuldabréf hans sem
annara fara eftir arðsvonum hans,
og féllu ekki, heldur seldust á 97C.
dollarinn, eftir að borgarstjórnin
hafði afráðið að byggja aflstöðina
og áður en Ashdown volgraði þau
niður, — þá getur engum
skynbærum manni blandast hugur um, að
tilkynningar bankans eru ekki
runnar af þeim rótum, sem hann
lætur upp og enginn veigur er í,
heldur af tómum fjandskap við
aflstöðina. Hann vill taka ráðin af
almenningi, hefta framgang á vilja
kjósenda, svo vinir hans þeir
McKenzie & Mann og þeirra
kumpánar megi sitja sem lengst að
einokun á þörfum Winnipeg-búa.
*
„Sækir sér heim líkan
saman níðihgar skriða”, segir spakmæli
vort eitt og er það satt. Þeir firrast, sem
hafa ósamkynja skoðanir, gagnstæða
hagsmuni, og þeir dragast saman, sem
annaö eða hvorttveggja þessa er
sameiginlegt. Því má oft manninn þekkja á
lagsbraðrum hans. Við hverja hefir nú
Ashdown lagt og leggur lag sitt, síðan
hann náði kosning 1906? Við
skoðunarbræður sína úr kosningarhríðinni? Fjarri
því! Hann hefir ekki getað setið á
sárshöfði við þá allan tíman. Þeir eru menn
bráðónýtir og ráðkuisir að hans dómi.
Aptur á móti hefir honum til einkis meira
þótt koma en Mr. Aird útibústjóra
Commerce banka, bankans, sem sýnt
hefir sig harðsnúinn ínóti afstöðvarmál
inu. Hann hefir hann við öll sín ráð, að
þvi er virðist, og svo títt er þeim hvorum
til annars, að þeir mega ekki hvor af
öðrum sjá. Þegar Ashdown er sendur út
i peninga útvegan fyiir aflstöðina, þá
tekur hann Mr. Aird með sér á bæjar
kostnað, að því er síðar reyndist, og þeir
leita peninganna eptir þeirra fjármálaviti.
Árangurinn ekki nema tima töf, vitaskuld!
Þegar þér nú, kjósendur, íhugið
framferði Ashdowns, sýnist yður þá, að hann
sé aflstöðu vinur ? Vitna verkin hans
það? Ónei! Heldur hitt, að hann sé
henni úlfur í sauðargæru. Og fyrst
svo er, hvað er þá að marka volgur hans
um að bærinn verði settur á hausinn með
því að leggja hann út í aflstöðvar
byggingu, og að íjárhagur hans sé vondur.
Það er blátt áfram ekki nema tómt ryk
þveitt upþ til að hnekkja málinu.
*
Hagur bæjarins
Sá söngur er sífelit kyrjaður af
Ashdown og aflstöðvar fjöndum, að bærinn
sé á hausnum. Á ekki að geta ráðist
einusinni í arðvænleg fyrirtæki! Þeir
færa engin rök fyrir þessu, berja lóminn
einvörðungu. Landi vor, Árni
Eggertson, bæjarfulltrúi, hefir sýnt tilhæfuleysið í
þessu ámátlega nauði í fyrirtaks snjallri
ræðu haldinni á fundi við kjósendur.
Hann lætur tölurnar tala. Hér er ekki
rúm til að rekja ræðu hans, því miður,
en stytt af að segja, gerir hann grein
fyrir að skuldir bæjarins séu 141/2 million
að, uppnæð, en sé skynsamlegt tillit tekið
til bæjaréigna hér á móti, sem hamv og
útlistar, þá séu skuldir í rauninni ekki
nema 41/2 million. sem geri 835 á nef.
Það virðist ekki átyllu til a^ð gerast ofboð
hjart eikur út af ekki stærri skuld fyrir
jafn stóran bæ og Winnipeg er. Ofan á
það sjá það allir menn, að bæjar búar
muni vel standa sig við að fá ljós og hita
margfallt ódýrara en nú er kostur á, og
bættar og auknar atvinnuhorfur, þó þeir
eigi að auka skuldir sínar til þess. Þeir
standa sig við að borga rentu af slíku
láni. Og væri um fjárkröggur að ræða,
væri ekkert vit að láta aiðbær fyrirtæki
sitja áhakanum fyrir arðlaus.
*
Bœjarstjórnin tekur til sinna
ráða.
Þegar Ashdown hefir látið úr hömlum
dragast að þiggja álitleg tilboð til að
peninga bæinn undir aflstöðvar- ogönnur
fyrirtæki, sem—gættu þess, kjósandi, átti
að gera og var haegt að gera fyrri hluta
árs — þegar hann útvegar ekki neitt fé,
heldur situr og ber lóminn og lofar
þörfunum að safnast fyrir, sem æ
verða brýnni og brýnni eptir því sem
tími líður, þá fer bæjarstjórnina loks að
gruna að ekki sé allt með feldu. Þá
vaknar það upp hjá henni að hún muni
hafa haft of mikla trölla trú á hollustu
Ashdowns við aflstöðina. Hún sér nú að
málið, sem er henni alhugamál og hún
heitbundin við, er að flæða upp á sker.
Og fyr en það verði, leítar hun sjálf
útvega. Hún lofar fjármálameistaranum að
eiga sig heima. Sjálfs er höndin hollust.
Henni reyndist það líka. Peninga
vandræðin renna óðar sundur eins og snjór í
bráðasta þey. Henni er ekki nóg, að
útvega peninga til aflstöðvarinnar, heldur
miklu meira fé fyrir langvinnt
aðgerðarleysi Ashdown; en það tekst
vafningslítið. Hún fær tilboð um 5 millionir með
betri kjörum, en þeir Ashdown og Aird
þykjast hafa fyrir hitt á öilum þeirra fjár
bóna-refils stigum, sem sé 92 cent
dollarinn i staðinn 89—90 cent.sem var hámark
fjármálagarpsins hálofaða. Peningarnir
áttu að greiðast helmingur (21/2 million)
undir eins og helmingur að vori; en
helmingur bréfanna átti þó ekki að
afhendast, heldur skyldi bærin halda þeim sem
trygging fyrir aflstöðvar byggingunni, og
afhenda þau eptir því sem verkið gengi
fram. Þessu boði vildi. bæjarstjórnin
taka, og það hefði orðið, ef
aflstöðvarvinir hefðu mátt ráöa, enda hefði það
verið bezt.
*
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Project Runeberg, Sat Dec 9 01:48:13 2023
(aronsson)
(diff)
(history)
(download)
<< Previous
Next >>
https://runeberg.org/aflstodin/0003.html
