Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - 1 - 2
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has been proofread at least once.
(diff)
(history)
Denna sida har korrekturlästs minst en gång.
(skillnad)
(historik)
eingong so lite å tru på. Nei, den gamle Marcus
Cato skal få ordet; då fær talen større vekt. Eg
let til å byrja med Lælius og Scipio undra seg
yver at Cato ber alderdomen so lett, og so kjem
han med svar. Skulde du finna at han er meir
lærd i denne samrøda enn i dei bøkene han sjølv
hev skrive, fær du skulda det på den greske
bokheimen, som me veit han la seg mykje etter på
sine gamle dagar. Men kvifor skal eg segja meir?
No skal sjølve Cato sin tale leggja fram heile
meiningi mi um alderdomen.
2.[1] Scipio: Eg plar ofte saman med Caius Lælius
her ovundra deg, Marcus Cato, både for den
makelause visdomen i eitt og alt, og vel aller mest fordi
eg aldri hev merka at alderdomen tyngjer deg; og
han er då so tung for dei fleste gamle folk, at dei
segjer dei ber på ei byrd som er tyngre enn Etna.
Cato: Det de ovundrar her, Scipio og Lælius,
synest slett ikkje å vera so vanskeleg å forstå. Alle
livsbolkar vert tunge for slike menneske som ikkje
eig nokor hjelperåd til lukke og livssæle i seg
sjølve. Men dei som søkjer all lukka hjå seg sjølve,
kann aldri sjå noko vondt i naturnaudsyni. Og
til naturnaudsyni fær ein serleg rekna alderdomen,
som alle ynskjer dei skal nå, men som dei klagar
yver når han fyrst er nådd. So vinglande og
rangsnudd er styveskapen. — Alderdomen snikjer seg
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
