Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - 7
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
27
7. Men minnet taper seg med åri, heiter det.
— Ja, det trur eg vel, — dersom ein ikkje øver
det, eller dersom ein er umak-redd og lat. Temistok-
les hugsa namni på alle medborgarane sine; trur de
at han på sine gamle dagar helsa honom som
heitte Aristides, med namnet Lysimachus? Og
um eg no skulde tala um meg sjølv, so må eg
segja at eg ikkje berre hugsar namni på folk som
lever no, men ög på federne og bestefederne
deira. Og eg er ikkje redd at eg skal missa hug-
sen ved å lesa gravskrifter, som ein segjer; tvert-
um kjem der nytt liv i minnet um dei avfarne når
eg les innskriftene på gravsteinane deira. Eg hev
heller ikkje fenge spurlag på den gamlingen som
gløymde ut kvar han urda ned skattane sine. Nei,
gamle folk hugsar alt det dei bryr seg um, t. d.
retts-stemnor og avtalar, skuldmenn og kravs-
menn. Og tenk no berre på gamle rettslærde,
gamle prestar, gamle filosofar, — kor mykje rø-
mer ikkje hugsen deira! Evnone er dei same hjå
gamlingen, — det er berre um å gjera at ihugen
og trotten held seg, og då ikkje berre hjå namn-
fræge menn som hev sete i høge embete, men ogso
hjå folk som lever i fred og ro utanfor statslivet.
Sofokles skreiv syrgjespel til langt upp i alder-
domen. Då han gjekk so heilt upp i dette arbei-
det, tykte sønene hans at han forsømde hus og
heim og so stemnde dei han for retten; dei vilde at
7. Lysimachus, far til Aristides.
Cato måtte, da han arbeidde ut sogeskriftene sine, gran
ska gravskrifter; ovtrune folk meinte ein øydela hugsen
med sovoare.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
