Full resolution (TIFF) - On this page / på denna sida - Småstykker - Ei faarleg friing
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
EI FAARLEG FRIING 481
honom, sette hon seg stad og gret og sagde med seg sjølv: „Fær
eg ikkje han Tore, so verd dat ikkje ein glad dag fyre meg her
i verdi.“
Tore vard liggjande sundagen yver, og maandagen kjende han,
at han ogso laut liggja. Tyrsdagen kom, og dat var slik fin dag.
Dat havde rignat med notti, fjellet var ovlega grønt; vindaugat
stod opet, ange av lauv bar inn; bjøllorna ljomade ned etter fjellet,
og ein haukade uppe dar . .. var dat ikkje, fyre di moderi havde
setet inne, so havde han graatet.
Onsdagen kom, og enndaa laag han; men torsdagen tok han til
at undrast, um han do ikkje skulde kunne verda heil til
laugar-dags; og fredagen var han uppe. Han hugsade seg nu dei ordi,
som faderen havde sagt: „Kann du neste laugardagskvelden sleppa
undan Knut og vargungarne hans, so skal jenta vera di.“ Han
saag burt i Husabygarden gong etter gong. „Eg fær nu ikkje meira
enn juling,“ tenkte Tore.
Upp til Husabysetri gjekk dat bert ein veg, som fyrr er sagt;
men ein dugande kar kunne sakta alltid koma upp dar, um han
ikkje gjekk nett beine vegen. Rodde han ut um tangen dar og
lagde aat paa hi sida, so var dat raad at koma upp, do at dat
sakta var so bratt, at dat var med naudi gjeiti gjekk dar; og hon
plagar nu ikkje vera bljug av seg i fjellom.
Laugardagen kom, og Tore gjekk ute all dagen. Dat var nu
nokkot til dag; — soli leikade, so dat spratt i buskom, og jamt
og samt haukade og lokkade dat fraa fjellet. Han sat enn
utan-fyre dyri, daa dat leid paa kveld, og ei guvande toke sleikte upp
etter liderna; han saag dit upp, og dat var so stilt; han saag burt
i Husabygarden, — og saa skauv han av baaten og rodde ut
um tangen.
Paa stødlen sat Aaslaug ferdug med dagsverket sit; hon tenkte
paa, at han Tore ikkje kunde koma dan kvelden, men at dat fulla
vilde koma dess fleire i hans stad; daa løyste hon buhunden og
sagde ingen, kvart hon gjekk. Hon sette sig soleides, at hon
kunde sjaa ut yver dalen; men dar drog toka upp, og ikkje var
hon heldr god til at sjaa dit ned. Flutte hon seg daa, og utan at
hon rett tenkte paa di, kom hon til at ganga mot hi sida, og dar
sette hon seg til at sjaa ut yver fjorden; dat gav slik frid, denna
langa sjon ut yver vatnet.
Medan hon sat dar, vard hon hugad paa at kveda; hon tok
ein song med lange tonar, og ljodet gjekk so vida i kyrra notti.
Hon vilde gjerna høyra seg sjølv syngja, tok difyre til paa nyo,
daa fyrste verset var til endes. Men daa hon havde sunget detta,
synfest henne, som einkvar svarade djupt nedan. „Kjere, kvat kann
detta vera,“ tenkte Aaslaug, hon gjekk fram til stupet, slog armarne
Bjørnson: Samlede værker. I. 31
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
