Full resolution (TIFF) - On this page / på denna sida - Romaner og dikt 1933. Bokmål. Av Eugenia Kielland - Den nynorske bokhausten 1933. Av Olav Dalgard
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
om et poetisk sinn og et elskverdig syn på livet. Størst interesse
har hans oversettelser av eldre italienske og andre diktere; de
er omdiktninger som både i ånd og form slutter sig nær til
originalene. - Zinken (Brochmann) kaller beskjedent sitt lille
utvalg av dikte for «Kjøkkenvers». Det er en inntagende
liten samling som gjemmer adskillig resignasjon, tapperhet og
livsvisdom under de muntre og grasiøse rimerier. - Arne
Paasche Aasen har gjort et utvalg av siste tiårs dikte og
sender dem ut i et staselig bind som han kaller «H o t e l
Europa». En del av diktene er sterkt preget av dikterens
kommunistiske livssyn, men en hel rekke er rent menneskelig
almengyldige. Intensere og personligere er Sigurd
Bodvar s «A r b e i d ,s l ø s», som gir gripende billeder av ungdoms
ensomhet og nød, og et lengtende .sinns kamp for å orientere sig i
livet. Debutanten Rolf ’Jacobsens «Jern og jord»
viser også avgjort talent. Hans evne til å motta umiddelbare
sanseinntrykk og omsette dem i slående billeder er hans spesielle
styrke.
Av s k u e s p i 11 er der ikke kommet meget iår heller.
Peter Egge sender ut et pussig og rørende lite stykke «D e t
er moro å leve». Ellers er det Helge Krogs
«Treklang» og Finn Halvorsens «Diktator» som begge
er opført på Nasjonalteatret
Den nynorske bokhausten 1933.
Av Olav Dalgard.
Året 1933 må kallast for eit godt år i den nynorske bokheimen.
Det kom fleire bøker enn det har kome noko år før, og kvaliteten
er jamnare enn han har pla vore. Eit par bøker ris upp millom
det mest sermerkte og verdfulle som denne bokheimen kan
rose av.
Her er som vanleg fyrst å nemne den nye romanen til Olav
Duun: «Siste leveåre». Det er tridje bandet i eposet
um Ragnhild Stavsund, eit verk som etter kvart det skrid fram
syner seg å bli eit nytt storverk i norsk dikting, som krev plass
ved sida av «Ju vik folket». Det blir tydeleg at diktaren her har
b
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
