Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
i207i
eina, sem skeður á jarðriki á næturþeli. — A norðurhvelinu sást
lika endrum og sinnum til gyðjuhers norðurljósanna; þar ljeku
gyðjurnar hringdans uppi í hvirflinum; svo slepptu þær tökum og
steyptu sjer kvikar og ljettfættar niður úr honum á báða vegu um
rennsljettar gullbrautir, breiddar gimsteinamuli, alla leið ofan undir
hafflöt. En samt forðuðu þær eingernings roðasteins-skónum sín-
um frá að ryðast af mannheims-leirnum.–
A syðri barminum við fossinn Iðu stóð Unnur. Hún tók
ekki framar eptir neinu, sem gerðist i mannheimi. Orvinglunin
hafði sett öll sín merki og stimpla á hana. Dauðinn glennti
glott-andi og vægðarlaus greipar á móti henni í fossinum. En fossinn
söng ærður og hamslaus ávallt hærra og hærra: Holdsveikin,
holds-veikin. Laxarnir hlupu úr hylnum upp i fossinn, til að vita, hvað
um væri að vera. En þá komu sumir við litlutána á Dauðanum,
og voru þegar örendir. Þeir, sem gátu, forðuðu sjer ofan í hylinn
aptur. Þá gægðist máninn fram á milli skýbólstranna, til að sjá,
hvað væri þar á ferðum; náglott hans varð napurt og nístandi
kalt, þegar hann sletti því yfir Laxahyl. Skugga brá fyrir upp
yfir vatninu, er Ijell ofan í hylinn. Það skall i öldum hátt upp
um bergið, sem hægðust smámsaman aptur og liðuðust i
hring-mynduðum boðum út til allra hliða. — Eptir tvö, þrjú augnablik
skaut upp nábleiku andliti, beint á móti hinum glottandi mána,
sem brá sjer hvergi, — andliti stöfuðu ógnrúnum kvala og
ang-istar. Aptur sáust boðar á yfirborðinu, sem smá minnkuðu og
hurfu. En þá skaut einhverju upp á yfirborðið, likast því sem
mannshvirfill væri, og svo. — ja, og svo varð allt hljótt.–-
Dauðinn gekk brosleitur burt úr fossinum. En fossinn skipti um
lög og söng, já, söng í makindum: »Dauð, drukknuð, myrt, —
hó, hæ, hó! Skoðið líf og dauða, sjáið rúmið auða, hæ, hó
hæ!« —Laxarnir fóru að gægjast fram og skoða hvað þetta væri,
sem bætzt hefði við í hibýlum þeirra. Og sjá! það var ljómandi
fallegur kvennlíkami, sem maraði rjett niður við botninn og
þok-aðist ofan eptir Laxahyl. Loks náði líkið botnfestu. Fyrst lypti
vatnið því ögn til og frá, en þyngdarlögmálið sagði: dýpra og dýpra,
og svo fór það dýpra, seig og seig ofan í leðjukenndan botninn
unz hann sje saman og lokaðist yfir líkinu og varð alveg eins og
hann var áður. — Engin vegsummerki framar! Ekki örmull eptir
ofan jarðar af 19 ára lífi nje líkama, — fegurð, gáfum, anda og
mannlofi. –––
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
