Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
Fedraheime
Eit Blad aat det notske ’Folket
W
Kjem ut kvar Onsdag og Laurdag
—-
i
Pris for Fjordnngaaret:
Kr. 1,10 (= 33 ß) med
Porto og alt. Betaling
fyreaat«
Onsdag den 17de April.
« Lysingar kostar 10 Øre
(3 ß) Petitlina, og daa
etter Maateii fyr større
Bokftavar.
·1878J
Av laak LEtt.
Ei Forteljing
v111.
(Fkamhcnd fcaa No. 16).
Leiv stod med den gamle Fora. Han hadde
aldri i sine Livedagar voret so rcedd som no. »At
eg gjekk til Haugstad, det var Tankeloyfa, men
det eg gjer her i Kveld, det er Vitloysa«»tenkte
han. Han hadde.vaagat so reint for mykje. No
sat vælAlvhild heime og lo aat han. Lo, og for-
talde til kven som vilde høyra, um dei raogalne
Tankarne, som denne Hegglidguten var komen paa.
Haii beit Tennerne ihop, og det drog seg liksom
kalde Staaleggjer gjenom Bringa hans. So slog
han Tankarne fraa seg. Elvesusen gjekk roleg og
tung gjenom Skogen. Dei svarte Trekronur tug-
gad i Vinden. Store stygge Skyslokar laag og
dreiv uppe i Himmelen, skifte Ham, skilde seg, min-
kad, aukad; beint uppyver Dalegarden stod eit di-
gert Troll med tri ·Hovud»x det vart til ein Baat
med tri Mann i, og so til ein Hest med Sadel
paa. sHerre Gud! dersom ho ikkje kom ikveld, so
vilde han i Nott prova aa rida den Hesten. Tan-
ken dreiv viljelaust gjenom Hausen han-3 liksom
Skyerne dreiv paa Himmele:i; han svimrad og
skvatt opp. ,,Best eg gjeng," tenkte han. J det
» same kvakk han og vart standande« Var det ikkje
Steg? —— Steg? — lette, lette liksom Vengjeslag
i Lufti? — Alt vart stilt, Ingenting royvde seg,
Allting stod og lydde; — jant det var ho! ho
kom! —,,Den som no hadde eit Hjorta av Staal!«
tenkte Leiv og rettad seg uop. Aldri i sine Live-
dagar hadde han kjendt seg so liten. ·
Ho kom gangande so lett og stillt, glytte ikxing
seg, stadnad oglydde. Leiv hadde bestHug til aa
roma, men han laut sram. »Godkveldt« sagde
haii med underleg høg og uklaar Røyst. ,,God-
kveld««, svarad ho. ,,D1i var gild som kom,« sagde
han. ·,,Eg fekk Bod,« svarad Alvhild. ,,Ja; —
eg lant tala med deg . . . ein Gong til-« Det
visste» ho ikkje nokot aa svara til. ,,Men fyrst skal
du lova meg ein Ting.« »Ja·« »At du ikkje
skal undrast . . . og ikkjetykkjast . · . og ikkje for-
telja det til nokon-« Det var tri Ting fyr ein,
tenkte Alvhild med seg sjølv, og lovad aa gjera
som han bad. Ho kjende seg so underleg Det
gjekk som ein Skjelte i henne, baade av Raddhug
og av Orpent· Kvat vilde han? Ho tottest vita
det. sMen ’det kom so braadt. Herre Gud, den
som torde svara Ja! Men Bygdi? ——— Ho glytte
upp aa han. For ein sterk og staut og drengjeleg
Kar. Hatt stod der so stor i det dimme Ljos; dei
svarte Augo hans blenkte i Maaneglansen; ho vart
som tryllt av aa sjaa paa han; Make til Gut fanst
det visst ikkje i Verdi. »Aa visste han, kor eg
held av han, so var han ikkje so bljug« — Meii
Bygdi? —
— »For det er underlege Ting, eg vil segja
deg«, sagde Leiv, ,,og du vil veel snaraste tru, at
eg ørskar. Men det nyttar ikkje; eg maa segja
det, og so feer du taka det so veel upp som du
kann-« — No kjem det! tenkte Alvhild og bibrad,
der ho stod; ho hadde Tak i ein Hatlekvist,som ho
stod og ruskad i. k Svara var raadlaust. · Leiv tok
srammi att, det gjekk so skjelvmoelt og tungt. Det
han vilde fortelja, var daa det, at . . . han hadde
tenkt paa... han hadde sett seg syre . . . aa . . .
ja, aa fara til Amerika· Det kvakk i henne, o
ho vart med ein Gong so underleg kald. ,;Til
Amerika?« —- Ja, til Amerika. Han hadde det
ikkje godt her heime; Folk-Var som dei var, og
her gjekk han som ein Folkestygg og var utanfyr
alt godt Lag i Bygdi, endaa han ingenting illt
hadde gjort. Han var leid av detta no; skulde
han liva, vilde han livas som Folk; og so laut han
ut. Alvhild varbleik. »Det er langt tilAmerika«,
sagde ho. Javisst var det langt, og . . . ho
maatte ikkje tru, at han hadde nokon sers Hug til
aa fara, allvist no —. . . men just nomaatte han
ut, sog Vegen var daaikkje lenger, enn det gjekk
an aa sara han baade-att og fram . . . og dersom
alt kunde ganga som han vilde, so var det hans
Tanke aa koma heimatt um nokre faae Aar og
slaa seg til att heime. Her stadnad han og stod
liksom og trivlad etter det ei Stuiid; men so bar
det i Veg att um Utserdi. Han vilde ut og tena
Pengar og læra Folkeskikk; han vilde koma heim-
att gildare enn han soor, so han kunde» faa same
Vyrdnaden bland Folk som andre gode Gutar.
No skynad Alvhild han og saag upp aa han med
slik Gleda og slikt Samtykkje, at Leiv mest vart
tryllt. »Eg skal vera meir til Kar naar eg kjem
att,« sagde han, »enn nokon her i Bygdi, og naar
dei ser, at eg kjem med Lumarne sulle av Pengar,
so skal du snart sjaa dei gløymer, at eg er av . ..
mindre Folk enn dei; daa kjem dei alle ihop og
vil gjera seg kjende; eg vert heitande ein gjæv
Mann og ein gild Mann og eitOvmenne . . . og
gjeng det daa i andre Maatar som eg ynskjer, so
skal eg sidan sitja paa Garden min som ein av dei
beste i Vygdi.« Alvhild vart so glad, ho kjende
ikkje til seg. Det var makalaust godt paafunnet
av Leiv, detta, totte ho, og fint med. No turvte
ho ikkje fæla fyr Bygdesnakket, elderfyr deiGamle.
Naar han kom heim slik, so vilde ho faa han med
Æra og med alle gode Folks Samtykkje· »Det e·r
ein god Tanke, detta-O sagde ho høgt, men vart
med det same so bljug, at hosnudde segifraa han
og lagde all sin Umtanke paa Strævet med Hatle-
kvisten.
Leiv vart og bljug av aa hoyra so stor ein
Ros, haii kom reintav det og visste ikkje, kor han
skulde finna innpaa att. Tilslut laut Alvhild taka
i. »Kor lengje vert du verande i Amerika?« sagde
ho. »Aa "—, um 4 Aar er eg so tilkomen Kar,
at eg) kann taka imot Garden; daa kjem eg . . .
dersom det gjeng som eg ynskjer med ein Ting-
Men paa den eine Tingen stend det alt; gjeng det
ubeint med den, so foer Jngen sjaa meg att meir i
her.« — No kjemdetl» tenkte Alvhildx Skjelten tok
henne paa nytt; ho raadde liksom ikkje med seg.
Leiv· saup etter Anden: »Og den, som det stend
’paa,« sagde han, ,,det er deg, Alohild.« —
Vringa gjekk, so dho fekksikkje upp Maalet.
Leiv heldt sram, liksom det galdt aa verja seg mot
Mistyding —— »Det var det, som eg maatte
segja deg ikveld. Etter den Gongeii paa Haugstad
·fcer eg ikkje Fred; dit kjem fyr meg i alt, so eg
gjeng her som ein or Mana. Det «er du, som
driv meg til Amexika; for det maa til, dersom . ..
Men no skal du ikkje undrast paa det eg vil spyrja
deg um.« »Nei« . . . ,,Dersoin egno kom heim-
att sraa Anierika um 4 Aar, so var vcel du . . .
gift?!’ »Nei«, sagde Alvhild »Elder fest —?"
spurde Leiv, han dirrad i Maalet. —- ,,Nei«-, kvi-
skrad Alvhild »Aa Gtid vælsigne deg, Gjenta,
kann du lova meg det?" bad Leivz han hoyrdest
so glad, at ho fekk Graaten i Augo. »Det
kann eg viss", svarad ho. Han kom nærare, han
var iei Hugspaiiing, som um det galdt baade
Liv og Sæla: ,,Og um eg daa spurdedeg umdet,
som eg ikkje « torer spyrja um i Koeld . . . vilde
du daa visa meg fraa deg?« han treiv hennei
Jondi· Ho boygde Hovudet mot Bringa og kvisk-
rad: ,,Nei.sz« »Maa eg lita paa detta og paa deg,
naar eg fer derute og slakkar i dei framande Hei-
mar?« bad han, og ho kjende, kor Haandi hans
skald. Ho svarad Ja so mjukt og varmt, som ho
hadde lagt heile sitt Hjarta i detta eine Ordet.
,,Daa Gud ceveleg signe deg, som gjer meg Armin-
gen so seel som eg er no«! sagde han. »Fraa
denne-Dag er eg gildare enn den gjævaste i Bygdi,
og um 4 Aar skal alle andre segja det same. Men
heile Livet mitt heretter skal vera ein Takk til deg
syr ikoeld· Farvcel, Alvhildl« — ,,Farvoel!« Dei
skildest; ho gjekk heim i underlege, glade Draumar;
men han flaug upp gjenom Liderne so byrg og
sterk, at han tottest kunna raa med heile Verdi.
(Meir).
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
