Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
12te Juni 1878.
Fedraheimen.
127
vart upployste av dei mest meiningslause Grunnar,
berre syrdi Sosialdemokratar vilde halda dei; kvar
Dag glvypte Fangehuset ein elder annan Sosialisten,
som vaagad seg. til aa tru, at han hadde same
Retten i ,,Retsetaten« han som andre Borgarar.
Og fyr kvar Dag vart daa og Sosialistarne meir
uppvste, som rimelegt kunde vera. Bodet um, at
,,den store Kursyrste« var til Grunns gjengen,
døyvde fyr eit Vil Tankarne paa Sosialistkrigen.
Folk visste ikkje kvat som var verst: Sorgi yver
alle dei hundrad av Liv, som der var slokna, elder
Skammi hver, at eit Skip paa si fyrste Utferd,
midt paa ljose Dagen og i roleg Sjø, var sokkt
til Kavs av ein Kammerat! ien denne Sorg og
Skam var endaa som ingen Ting mot den Sorg
og Skam, som kom paa, daa den Ldre Juni kom
med Bodet um den nye Mordfreistnad. Dei vilde
fyrst ikkje tru det. Det var altfor styggt, altfor
skamlegt. Men daa Vissa var der, daa hundrad
Tusund stod framfyre Keisargardeii i andelans
Stilla og lydde paa Gjetordet, som sveiv og
dreiv som ei uroleg Kviskring i Lufti: han er utor
Skilom, —— han»er alt daaen, — ja daa var det
som koar Ein skjemdest av aa vera ein Tysker.
Det var ikkje som sidst, daa Flagitusundtal floymde
iden friske Luft og Folket i Jubel song Glede-
songar sramsyr Keisarens Borg. "Daa stod han
der, den tanke, kvithcerde Gudben, og helste taar-
oygd til alle Sidurz no laag han der inne paa
Sottarseng, gjenomskoten og vitslaus. Kor kunde
det vera Raad, at slikt kunde henda? Sidst var
Det ein Halvtulling av ein Blekkslagarsoein, som i
alt sitt Liv hadde faret som ein Skarv og legjet i
Strid med Samfundet; at ein slik kunde sinna paa
sovoret, det kunde Eiii p’aa ein Maate st"yna.
Meiino var det ein Mann av dei likaste i Landet,—
ein Maiin med den beste Skule og utan all Næ-
ringssut; med den kaldaste Umtanke ladde han
Dubbeltbyrsa si med Hagl og Skraa, og daa so
den gamle Maanen, som berre ved sin Alder burde
vera trygg fyr Mordarhaand, kjem kjoyrande framum
paa sin vanlege stillfarande Maate, so tek han
Sigte og sender syrst eit og so med same Kaldhug
det andre Skotet inn mot den ærverdige Gamle-
Og etter at han so hev krasat sund Haka paa den
fyrste, som vil fakka honom, gjev han seg sjølv)
tvo Skot gjenom Hausen, so han no er aa kalla
den Raad aa fortelja henne alt; so lovade eg
meg sjolv med dyre Ord aa riva meg laus fraa
henne og sly burt; so stroymde Taararne atter, og
’eg avtalade med Bendel um Kvelden aa fylgja
medttil Skogmeistarhagen. —
Til- andre Tider yvertalade eg meg til aa
vona, at naar den graaklcedde Ukjende no snart
vitjade meg, skulde alt verda godt og vel, men eg
gret paanytt, naar Tvilen strakst trengde paa. Eg
talde Dagarne til dess den Øgjelege skulde koma;
for han hadde sagt »um Aar og Dag««, og eg
trudde paa hans Ord-
Foreldri var gode, ærlege, gamle Folk, som
hadde deira Barna kjært. Det heile Samhove kom
deim Underlegt fyre, og dei visste ikkje, koat dei
skulde gjera. Dei hadde syrr ikkje droymt um, at
Greive Peter kunde tenkja paadeira Barn; men
no skynade dei, at han baade elskade og vardt
elskad. Moderi var vel ceregjirug nog til aa
tenkja seg Esgteskap millom oss moglegt og arbeida
syr det; men Faderens gode Vit gav ikke Rom
fyr ein slik Tanke. Baade tvo var dei visse paa,
at min Kjærleik var rein· — Dei kunde ikkje. gjera
annat enn bedja fyr deira Barn.
livlaus Mana. Kor kunde slikt bera til? Tanken
stod stilt, og stenn stilt enno. Dei vil gjeva So-
sialdemokratarne SkuldiEfyr detta og, men av veike
Grunnar, tykkjer eg; Dei hev ikkje funnet nokot
sosialdemokratisk Skrift hjaa honom; dei kann ikkje
sannprova, at han hev havt nokot Hopehavande
med Sosiakistfrkawni; mot det Paastand, at han
hev voret med i Sosialistforsamlingar, stend det
Paastand av Sosialistarne-E-), at han hev stadet
fram som Motstandar mot dei. Han skal hava
vedgjenget, at han hev sosialistiskesMeiningar og
at han hev Medskyldige; det skulde daa vera ei4
sosialistisk Samanrotting til aa tyna av heile Kei-
sarhuset. Meii Mannen hev tvo Skot gjenom
Skallen log eit Sabelhogg’ yver Bakhovudet, som
det hev komet Heile ut gjenom; naar han ho-
star, tyt det Heile ut gjenom Saariz etter
som Lcekjararne segjer hev han heile Tidi
voret ufvr til- aa forhoyrast. J ei ,,ljos« Stund
fører dei Moer hans til honom; ho bed honom
letta sitt Samvit; shan stirer hardt paa henne; ho
spyr, um han hev fengjet Pengar syr aa drepa
Keisare11; nei; ,,hev daa Luten fallet paa deg ?«’
«ak ja!« Statsadvokaten tek srami: ,,Vil De
dermed segja, at De er utkorad ved Lutdraging til
aa drepa Keisaren?« »Ja.« Fleire Svar fær dei
ikkje; haii ormegtast og hev sidan legjet i Herota.
So lengje han endaa raadde med seg, vilde han
Jngenting segja um sine Grunnar; paa denne eine
Utsegn um ,,Luten««, som etter mi Meining vart
lagt honom i Munnen av Andre, byggjer dei no
sine Mistankar mot heile det sosialdemokratiske
Lag. Men Sosialdemokratarne viser alt Felag-
skap med Mordareti fraa seg, kann du vita, og
kven veit uni dei hev Rett i det. J alle
Tilfelle hev Dr. Nobiling ikkje gjort Sosia-
listlaget nokonBeine med Ugjerningen sin; sor
Mothugen mot det er alt vaksen upp til ein heil
Storm. Dei hev byrjat ,,Jagti paa Raudvillt«
med Husgjenomleitingar hjaa alle Sosialistforarar,
men hev nok ikkje set Hyren av nokot ,,Complot",
Det er vcel ikkje reint utenkjande, at det kunde
koma endaa ein Mordfreistnad, og det fraa Sosia-
listarne; men um so var, so trur eg, atdet snarare
V) Fyr ,,Sosialist« og ,,sosialistisk« skulde Ein alltid
segja «Sosialdeniokrat« og ,,sos«ialdemokratisk.«’
kom som ei Fhlgd av desse hardstyrande Politi-
Tiltak enn av Sosialistlcerax for denne fordomer
alt Mord, Avrettingsstraffi med, og daa sjølvsagt
ogso Kongemord. Men øser Ein dei upp« med
slikt eit Hardsiyre, so kunde det vcel i uklaare
Skoltar vakna den Tanken, at Ein kunde faa Fred
att ved aa tyna ·Riksstyraren, og det hev komet so
syv-meg, at alle dei Majestcetsbrot, som hev fylgt
med den sidste Freistnaden, tyder i den Leids Det
er soleids merkjande, at det denne GongeniBerlin
er sett fast 37 Mann—mot4den syrre Gongen —,
syr di dei hev ordat paa, at det var leidt at ikkje
Nobiling helder skulde hava Lukka med seg med
sin Freistnad, og eg hev eit Blad framfyr meg,
som hev ikkje mindre enn tvo Spolar fulle av
Tidender um sovoret fraa andre Landskantar med-
Det kann aldri slaa i Mist, at detta heng ihop
med den sæle Sosialistjagti, som no hev teket til.
i Den komande Tid vert visseleg ei Strid«stid.
Dei talar endaa um aa kalla inn Niksthinget fyr
aa faa fastsett dei Undantakslogjer, som sidst vart
kasta, men som ,,berre hadde det eine Lyte, at dei
var for milde««. Berre no ikkje Lcekjedomen vert
verre enn Sjukdoinen. Krunprinsen, som no hev
tekjet Styret, skal hellest vera engelsklyndt, so det
kann— altid henda, at dei rolegare deyster foer
Yvertaket. «»
,,Th9re iS Something rotten« i det tyske Rike.
Det vert Moro aa sjaa, um no Boteraadi skal
verta Einveldet elder Fridomeii·
d-
Kristiallill, den 11te Juni 1878.
Odclsthiug den 6tc Juni. Lagthinget vilde,
at Logi um Loning til Skulemeistarom skulde leggj-
ast burt. Difyre laut Sakji fyre atte i Odels-
«thinget· Smitt totte det, at Lagthinget inkje
hadde havt god Grunn til at skjota Logi fraa seg.
Han trudde Saki var godt greidd ut og at Logi
vilde gjera myket Gagn fyr Skulen: difyre vilde
han inkje gjeva Slepp paa Odelsthingets fyrre -
Avgjerd. Thune heldt paa at Logi vilde fora
stor Kostnad med seg i desse skarpe Tider, og difyre
laut der drygjast med at gjeva ut Logi. «
Jak. Sverdrup var enig i at Tiderne var
so, at det kunde trengjast aa spara paaxUtlegg,
men Upplysningsverket laut hava sin Gang; aa
slaa af paa Framgangen i det vilde vera øyde
Skade for Land og Folk. Jaabcek vilde hava
Det fell meg i Handi eit Brev fraa Mina
fraa hi Tid. Eg vil avskriva det her: !
,,Eg er eit veikt, faavist Ting, som kunde tru,
at min Kjæraste, som eg so inneleg, inneleg elskar,
ikkje skulde, ikkje maatte leggja Sorg yver meg,
Stakkars Gjenta. Aa, Du er so god, so usegjeleg
god; men mistyd meg ikkje. Du skal ikkje offra
meg nokot, ikkje vilja offra meg nokot; aa Gud!
eg kunde hata ineg»sjølv, naar Du det gjorde.
Nei —- Du hev gjort meg uendeleg lukkeleg, Du
hev lært meg aa elska Deg. Reis av! Eg kjen-
ner min Lagnad, Greive Peter hpyrer ikkje
meg til, tilhoyrer Heimen, Verdi. Og eg vil vera
byrg, naar eg høyrer: det hev han voret, og det
var han atter, og det hev han gjort; der hev
dei tilbedet honom, der hev deiforgudat honom-
Sjaa, naar eg tenkjer soleids, maa eg vera vreid
paa deg fyr, at Du kann gloyma Ditt hoge Kall
hjaa eit einfaldugt Barn. Reis av, elles gjerer
denne Tanke meg enno meir ulukkeleg, meg, som
gjenom Deg er so lukkeleg, so sæl. Hev ikkje ogso
eg flettat inn i Ditt Liv ei Oljegrein og ein
Roseknupp liksom i den Krans, eg rette Deg? Eg !
hev Deg i Hjartats, min Kjære, -ottest ikkje syr aa
i
. ganga fraameg! eg vil doya, aa! so sæl, so useg-
jeleg sæl — gjenom Deg.« —
Du kann tenkja, korleids desse Ord tok meg,
skar meg gjenom Saali. Eg sagde henne atter og
atter, at eg ikkje var den, dei heldt meg syre: eg
var berre ein visstiiog rik, men uendeleg ulukkeleg
Mann; det laag yver meg ei Uhemja, ei Tyngd, ei
Vaabø11, som var deri einaste Loynd millom henne
og meg, men som eg hadde Von um snart aa
verda frigjord fraa; detvar detta, som gjorde mine
Dagar so tunge, og gjorde, at ogso ho vardt
dregjen med inn i mi Ulukka, ho, som var mitt
Livs einaste Ljos, mi einaste Lukka, som var meir
fyr meg enn mitt eiget Hjartai So gret ho hver,
at eg var ulukkeleg. Aa, ho var so full av Kjær-
leik, so rik paa Medkjensla, so god! Til aa fri
meg fyr ein Taare hadde ho, med Gleda, upp-
offrat seg sjvlv heilt og haldent. «
Det var likvel langt ifraa, at ho skynade
mine Ord rett; ho trudde, at eg likvel var ein
Fyrste, som det var komet ei Ulukka yver, og detvar
umoglegt aa« faa henne fraa den Trui.
— (Meir.)
i
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
