Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
26de Juni 1878.
Febraheinien«
143
um ei slik Fyrebuing« —RiksskuldivartiAar aukad
med 31 Millionar Kr. Men aa laana Pengar inn
iden nvrske Rikskassa no, det er som aa ausa
’Vatn i eit Sold; dei 24 Millionar var alt —-
ved kaostnadar —— burtgydde paa dei gamle
Jarnveger.——J sin Politik var Thinget veikare
enn Folk hadde ventat· Skattenemnd-spursmaalet,
som hadde ymis politisk Tyngd, sleppte det magt-
laust ifraa seg og gav Regjeringi Rett. Dersom
no Regjeringi vil bruka det Taket, ho her hev
fengjet, so vil ho heretter kunna faa baade
Stadfestingsrett vaa Bevilgningssaker og Magt
til aa stella med Storthings-Avgjerderne som
ho sjølv tykkjest. Ho kann taka ut or kvar
Avgjerd det ho fjølv likar, og strjuka elder
umgjera Resten. Kjem so Thinget og vil segja
Stopp, so viser Regjeringi berre attende til 1878;
det er-eit ,,Pr"aeceden-Z,« og eit Præcedens er ein
speleg Ting. Der skal eit kraftigt Thing til fyr
aa retta desse Greidur upp att. Men det er ikkje
godt aa faa·eit sterkt Thing ut or eit veikt og
viljelaust Folk, so vaar einaste Von no fraa fyrsto
i Grumien er den, at —— det er vandt um Vegje-
ringi er klok elder sterk nok til aa bruka sin Siger.
Men i verste Vendet lyt me segja som Peter
Tsart »dei seer slaa oss, til dess me lærer aa slaa
dei!« Det er just av Røynsla, Ein vert klok, og
Uheppa er det, som bestkann kvessa eit Folks Tanke
og Vilje. Eiufolkeleg Regjering kann vinna mange
Slag; men — til Slut finn ho no sitt Pultava
lell«
J ein Veg hev Thinget i Aar voret godt,
so det vil faa Lovord fyr det i deikomande Tider:
det var det fyrste Thing, som med Kraft tok upp
den norsfe Tanken. Det, som vart gjort der, er
og eit ,,J.’«-raecedens,« og det vil bera langt. Thin-
get hev i det Heile voret godt i Upplysningsvegen·
Skulelvnerne er aukad, Professorlvnerne sette i taa-
leg Skikk. Og med Tanken paa det kami Ein
trøysta seg motmangt annat. Upplysiiing er Magt,
Upplysning er Liberalitet, og — Folkeupplysning
er Folkemagt. Det som her oert saatt, ber Frukter
fyr Kjømdi, som ikkje kann setjast i Tal, og so
lengje Thinget arbeider so godt fyr Uplysningi,
so kann me endaa segja, at det er vaar Fri-
doms trygge Vakt og Drivhjnlet i vaar Framgang.
Stærka Orkedalen, 19de Juni (Brev).
Sjeldan skrivst det nokot til Bladom herifraa, men
aldri hev det vel fyrr hendt, at nokon hev vaagat
aa senda Brev til eit Blad, som var skrivet paa
norskt Maal. Men me kjem vel med so smaatt i
«Senn, etter kvart som her vert norske Avisur aa
skriva i. — Eit gledelegt Tidarteikn er det, at me
no til Vetreii skal faa ein Folkehngskule hit til Dalen·
Tri gilde Bonder baud Skulen fritt Hus, um han
vilde koma. Aalmugeskulen er etter Maaten vrel
stellt. Jamn Folkeupplysning er her ikkje; men
god Botn tricr eg her er i Folket, so med god
Rettleiding kann her nok verta eit sunnt Folkeliv
med Tidi.
Av Blad hev »Almuevennen« det største Tin-
gartalet, men det hev minkat mykje no. Derimot
vinn »Norge« stor Jnngang. Det er eit gildt og
attaat billegt Blad; dei meir Upplyste tek helst
det. Men sjaa Almuevennen hev grott so fasti
Folket, so dei hev vondt med aa skiljast fraa han.
Dei kallar detta Bladet ,,Avisa’«, liksom der ikkje
fannst fleire i Landet, og dei lit paa det mest som
iiaaBibeleii· Og det hjelper dei daa og trutt til aa
sjaa skjeivt paa andre Blad som og paa Landsens
gildaste Menn.
Cit syrgjelegt Hende bar til her igaar 3
Smaagutar ikring 6— 8 Aars Aldren strauk ved
Dugurdsleite nedaat Svorka Elv. Dei gjekk yver
ein Timberlunn, som laag der, og daa foor den
eine, ein 8 Aars Gut, ned millom Stokkom og
kom under Timbret· Dei andre strauk heim, men
torde ikkje tala um det fyrr Kl. 6 um Kvelden«
Folk daa til aa leita, men det var mest raadlaust.
Timberlunnen var ei 1000 Alner lang og botnsett;
det var vandt aa vita kvar Guten laag. Fløyt-
arar kom med Baadshakar og stod og stakk millom
Stokkom; men Jnkje fannst, og dei laut heimatt
ærendslause· JDagmorgo tok dei aat att; Vatnet
var daa demt, so det var meir Bon. Dei drog
Stokkanne til sides og var so hepne aa raaka paa
just det Romet der Guten laag — Lik. Han var
nokot klembt paa den eine Kjaken, men hellest
uskadd· Det vart ei tung Sorg paa Foreldrom,
kann Ein skyna.
Det er helleft eit Guds Under, at ikkje slikt
hev hendt fyrr her-; for smaae Ungar ligg og krab-
bar ute paa Timberlunnen stødt. Berre dei no
agtar seg sidan daa.
Huus (Brev). Fyr eit Par Vikur sidaii
skulde her vera Brudlatkp paa ein Gard her; men
det gjekk krokutt til. Brndparet —- skulde verta—
var tvo Strilaborn; han tente i Byen-, ho var
heime hjaa Foreldri her i Arne, Daa Brudlaups-
Brudlaupsfolket kom, mei-
Det leid mot Kvelden, B,
Byen, men Brudgomen var . . -.
Daa vart dei radt styrelause og . ,’ -
dei skulde taka til. Dei fekk hv. i
at han var gjengen fraa Byen tileg :..
og Jngen hadde set honom sidan; d.
at anten var han rømd elder so hadde ,
seg nokot. Det laut Atterbod til Presten
laag heime vitslaus, ho.
Um Kyelden kom ei Gjenta fraa Stor,
upp i Marki høvde ho ein Framandkar, somspur
uln der var Brudlaup heime paa Garden. Daa
drog Gjenta Kjendsel paa Karen, sagde kvat ho
meinte um honom og bad han fylgja seg heim.
Men det vilde han ikkje. Daa sprang ho heim og
fortalde kven ho hadde set, og trast sette Folk i
Vegjen fyr aa faa Karen til Tuns — Dei vart
liggjande sjuke baade tvo ei heil Vika, og Presten
var hjaa dei; men no skal det ha jamnat seg med
dei, so dei skal ihovgjevast fram i Vika. Kvat som
var komet yver Kareii veit eg ikkje; det var korkje
Fylla elder Galenskap· "
Utallfyr Jljllatld kastad ein ung engelsk Lordi
1876 ei Flaska i Havet; inniFlaska laag ein Setel,
der Lorden paa fem ulike Maal hadde skriver, at han
vilde gifta seg med den Gjenta, som fann Flaska·
No hev Flaska drivet i Land upp ved Sandnessjveii
« iNordland og er funni av ei()jenta. Lordeii hev
fengjet Bod um detta og hev sennt Patrætet sitt
J Suner ·Ulldnl var det ein Maan, ein
gamall Sveinkall, som sette til Skogs og gjpymde
seg av og vart verande der i 28 Dagar utan Mat;
han hadde berre drukket Vatn or einBekk, men dei
meiner han og hev etet Tare og Skjeljar. Han
hadde ofta tenkt aa gjera av med seg, men kunde
ikkje faa seg til. Han var laak, daa dei fann ho-
nom, men var daa med full Samling.
Detc nye Kanonbaatcn Sleipner er ute paa
si fyrste Øvingsferd· Ha1i er den største i Floten,
165 Fot lang i Kjølen,—28 Fat breid,— hev 2 Ka-
nonar, den eine er paa 44,000" Punds Vigt og den
største i Landet; kvar Kula til denne Kanmien veg
upp til 420 Purid· J Sumar skal han vera med
iden Skip-Etsisen, som norske og svenske Herskip
skal halda i Oslofjordem «
NlJtt nv« Aaret. Dagbladet hev den 24de
ds. set nye Jordeple (fraa Fornebu), store som
Hensegg
Hedenmrkeus Amtsthing hev paa nytt (med
13 mot 11) negtat Sagatunskuleii Pengetils kot.
Det jStord, som hev gjenget, um Hungersx
aftanen kom, skulde dei samlast kvar fraa sin Kant, naud· o. d. i den islandske Nybygd »Gimle« i
og Brudgomen skulde koma fraa Byen; — aa ja, Amerita, er berre Snakk. Det er uppkoinet av,
han ikkje tenkja seg, og hadde ikkje fyrr havt Tid
til aa gaa det. Daa han hadde skaffat seg Vissa
um, at det ikkje fannst mindste Spor av meg, vende
han i den høgste Orvvna, som det tottest, Handi
mot seg sjvlv og reiv den eine Haardotten etter
den andre av Hovudet. Meg gav den Dyrgrip,
eg hadde fengjet, Høve, og Lyst ogso, til paanytt
aa blanda meg millom Folk. Det vantade meg
ikkje Grunnar til aa forsvara mitt Rov, elder
rettare, eg gav meg ikkje Tid til aa tenkja paa
det, men snnggade meg av Stad utan aa sjaa attende
til den Ulukkelege, som eg lengje hoyrde kvinka og
jamra seg yver sitt Tap. Soleids kom det meg
daa imindsto syre·
Eg glødde av Lengsla etter aa ganga til Skog
meistarens Hage og sjvlv vissa meg um Sanningi
av det, som den Graaklcedde hadde sagt meg. Eg
visste ikkje, kor eg var, og gjekk npp aa ein Hang
til aa sjaa meg um; derifraa saag eg Byen og
Hagen liggja fyr Fnterne 1nine·—Hjartat bankade,
som vilde det sprengjast, og Taarar ——men av eit
annat Slag enn dei fyrre — vall meg ned yver
Vangartie:
Feti til Byen, og brennande Lengsla dreiv meg
eg skulde sjaa henne att.——Eg vende.
sram i Stormstig. Eg gjekk framum nokre Bønder,
som kom fraa Byen; dei rødde um meg, Raskal
ogSkogmeistaren, men gaadde meg ikkje. Eg
vilde Jnkje høyra og snvggade meg fram.
·Eg trod inn i Hagen, og budde meg til aa
sjaa og hoyra det. Verste — eg tottest høyra Laatt
imot meg. Eg gruste. Eg kastade skjott ein Blink
umkring, men eg saag Ingen. Eg gjekk lenger
fra1n; eg tottest høyra Ljod som .av Mannsstig
men det var Jnkje aa sjaa: eg tenkte, at mitt
Øyra hadde narrat meg. Det var tidleg paa Mor-
gonen, Jngen i Greive Peters Lauvverk, Hagen
enno tom; eg gjekk gjenom dei kjende Gangar,
heilt sram til Stovedyri; eg tottest høyra den same
Ljod —— og tydelegare. Ottefull sette eg meg paa
ein Benk, som stod i det solbjarte Romet midt
imot Dyri; det var som eg hoyrde den usynlege
Meinvcette haadloegjande setja seg ved mi Sida.
Lykjelen vardt set i Dyrlaaset, Hurdi sprang upp,
Skogmeistaren trod ut med Handi full av Papir.
Eg kjende liksom ei Dimma som lagde seg yver
Hovudet, eg saag meg um, og — Rædsla—Man-
nen i Graafrakken sat ved Sida av meg og saag
paa meg med eit Smil paa Lippurna, som var reint
sataniskl ——- Han hadde kastat si Hulderkappa yver
Hovudet paa meg med, ved therne hans laag
baade hans og min Skugge fredelegt ved Sida av
kvarandre; han leikade liknogd med det kjende
Pergamentet, som han heldt i Handi, og med di
Skogmeistaren gjekk npp og ned med Papiri i
Skuggen av Lauvverket,»bøt)gde han seg tett innaat
meg og kviskrade:
,,So hev De, likvel teket imot mitt Tilbod:
her sit me baade tvo under ei Kappa. Vel, vel!
Men no gjeve De meg ogso att mitt Fuglereir;
De tarv det ikkje meir, og De er for ærleg til aa
halda det fyr Dykk sjølv, veit eg—aa ingen Takkl
tru meg, eg hev gjerna laant Dykk det." — So
tok han det or Handi paa meg, stakk det i Lumma
og log meg ut attaat, og det endaa so høgt, at
Skogmeistaren saag seg um etter Ljoden. Eg sat
der lik ein Tomsing og kunde Jnkje segja, men
rædd var eg. (Meir).
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
