Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
.,——.——— q-
« iveg —? Nei det er nok ikkje Vingling.
19de Februar 1879· »
.Fedraheimen.
·55
l
mugen lyftest det eit Rop, og det er ikkje nokot
Fagnarop·
Hoyre du det, du Hermann snjadde,
kvi sat dn ’ki helder heime?
det er betre vera blaud hell aabruklaug,
Æra er god aa gjøyme. "
Men troyst deg, unge Svein, det var visst
ikkje fyrste Gongi du rullad, detta. —
Jatt no er han komen paa rett Kjol att;
liten og laak sit han der uppi Bakken og ser seg
ut so vide — lavelaus, skilaus, sraegdelaus· Men
der kjein Luoa siglande; den fær· han paa seg; so
ruslar han i Veg etter Skiom, fcer dei an paa
seg, og skrid vidare. Og so kjem det fram Folk
og jamnar ut Faret att aat den nasste. Ho! det er
ein Bonde! han skjanglnr iveg; han hev visst aldri
i sine Dagar havt »Anstandsavelser«; han er nok
ein ao dei, som korkje kanii ganga«rett, snn seg
rett, hell gjera nokon Ting rett. Bonde, Bonde,
kvi vaagad du deg ut fraa dine DalarJ agta deg,
du ikkje vert til Spott og Laatt fyr Landsens Ho-
vudstadl —— Han stend so ledalaus og likesæl; ser
han ikkje Hoppet daa? —— inkje meir hell aldrivar
vyrde han det, skant seg i Lnfti,«kom nedatt og
stod paa Fotom som fr)rr, plent likescel, berre skreid
vidare· —— Han skynad visst ikkje, at det Hoppet
var so saarlegt ——! den Tullingen.
Men janien klaskad dei til lell, ropad og skreik
som dei Var ville: Hurra, Hei, berre so det song
burti Haugom; han skreid, berre skreid, vyrde ikkje
det Slag.
Menvar det ikkje Spegill, Kar, ein skulde daa
tru, dei helst vilde ropa aat sjolvesinez men var
det nokon av Kjolekaroni, som raakad til aa klara
seg, det var aldri so med Dundring og Rop lell,
som naar det kom ein i Stntttroym hattetu, Kar,
Folket-var reint uppglodt: ,,Hei, der er ein Dol,
Kar’«! for det gjenom Hopen, fyrst dei saag Guten
i Vaklen-
Men sjaa denne, du! Er han rædd, hell er
han full? han vinglar so leidt, med same han legg
Han maa
vera galen, han hoppar, der inkje Hopp er, tek
Tilspraiig øvst ifraa, skyt seg i lause Lufti,og kjem
ned att i Rennaz Hatten hev han i eine Hondi, og
ein liten Kvist i den andre; han vil »flotte« seg
han; — ,,aa du din Galgenfugl, aa tru du datt"!.
Kom han so til sjølve Stupet, krokte seg saman og
skaut seg til Vers, drog Foterne aat seg, so det
small .i Skirne, soeiv liksom paa eit Vein; det vil
eg fyr sonno segja· han for liksom Fuglen i Lufti
. . . det svimrar, syr Augom, tru han kjem nedatt?
s—s aa du tarv ’kje fæla.
Det var unge nyte Drengen,
han hev fulla stadet syrre:
Skirne rann, det i Marki skrall,
og Guten stod like kyrre.
Gjere han seg eit Braakast att; so diltar han
burtetter, hoppar so lett yver Hatig og Hamar, og
nm eit litet Bil· er han paa same Flekken att;
daa hev han gjenget den gode Stubben paa 5000
Alner i eit Korter, og det endaa so tungt Fare
som det var, Men han er ikkje treytt lell, lad-
bar nppetter hoge Bakken att som det var flate
Tunet, kastar med Skirne og krintar og krokjer
som han aldri hadde det Slag paa Føterne.
Det var ikkje nokot aa sjaa paa dei andre;
dei kom reint som burt syr Telemarkingen. Um
dei so stod i Stupet, so stod dei ikkje so fint; dei
strikad med Staven og slong berre til ymse Sidur.
Telernarkingen so stod han, skiste ikkje ein Lit, like
keik anten det gjekk upp hell ned. Det var so kon-
stigt, du saag det strakst paa dei, som skulde detta,
alt ovst i Bakken; det kom liksom ein Braastokk
paa dei, dei skjanglad fo i Veini. Men hende det,
at slike stod, so laut Ein berre reikna det fyr ein
Slump. —
So var det ein liten Gut, han og var fraa
Telemarki, men han var ung; han var ikkje 17
Aar endaa, so dei vilde ikkje sleppa ’n i Vegen
med dei store paa det lange Skeidet· Men han
trudde seg til Bakken lell han, var det sjaaande
til, —- baud seg til aa renna etterpaa.
Det var norske Kongen,
han litar seg att hver Herd:
»Hot er det fe ein liten Smaasvein,
som seg mone tru so væl?«’
Men det var daa den vesle Gut, han iddest
’kje Kongen svara, bad honom berre stella seg nære
innaat Stupet, so fekk haii sjolv sjaa, kvat Kar det
var. Kongen so gjorde; tok han seg daa paa
Tak, Guten, hoppad til, soor framuin Kongen som
ein Lit, lyfte paa Luva fyr ’n og heldt ho i strake
Hondi, — ,,hou!« ropad han, skaut seg utyver
Stnpet, kastad Skirne braadt um og stod paa Fotom
som fyrr· s
Det var norske Kongen,
han stod der ’kje langt israa.
Soli skimtad han under Skiom,
det tost han Under aa sjaa-
Det vart mælt, og daa var det 33 Aliier
sraa der Guteii sleppte Vakkeii og til han tok han
att. ,,Det var Fnrdur til Verkl« sagde Kongen,
gjekk burt aat Gnten og flidde honom ein skilleg
gild Pening. ,,Detta skaldu hava av meg,« sagde
han, ,,for det du var so frægde Kar te renna·«
Um· Kveldm var det Thelarne, som hadde
vunnet dei syrste Premiarne· Der var 6 av dei:
Jon Haugo fraa Kvitseid (eit stort Sylvstaup sraa
Kongen), Aasmund Brekke (100 Kr. i Gull), Olav
Haugo, Olav Smedal, J. Vjornson og Kristofer
Aasen. Og dei andre 5 som vann, var og berre
Landsfolk: Thor Frugalson sraa Hallingdal, K. Bag-
gerud sraa nordre Land, P. Vestgard fraa Storelv-
dalen, Musketer Olao Lillevand og Thor Dices fraa
Værnm.
Kongen hev sagt, at han hadde stort Gainan
av aa sjaa paa, og Prins Hans, han hadde no
faret gjenom mange Nike og Land, sa’n; men slikt
hadde han aldri set og aldri fekk han vael sjaa det
helder. Her i Byen hev og voret talat mykje Um
Skirennet. Men alle segjer dei med ein M11n11,
at Thelemarkingen, det var no gildaste Guten.
111.
Brevsendingar, kyrkjcleg Partistrid ut. m.
(Fraa Vladstyraren.)
Naar eit Blad tek npp Brevsendingar sraa
Vygderne, so er det ikkje i den Tanken, at Folk der
skal finna ,,Soar paa sine tusund Spursmaal« elder
store og nye Tankar o. s. fr—, men syr at dei skal faa
— .—-—... kf —
rivar og Fritenkjar, og daa var du seld; daa kunde
du likso godt fara or Landet med same. Merk mine
Ord, Gut! Eg er eldre enn du, og eg kjenner
mine Folk; du skal aldri trega paa, at du lydde
X meg i detta."
— Hatik tagde. — Aa, det var fælt aa sitja
her og hoyra paa alle desse vælmeinte, truskyldige
Ord! Det var ikkje sritt han kjende seg som ein
Svikar; heile Livet hans krengde seg liksom
nm til ei stygg, svart Lygn; han vreid seg
under ei Skam, han snaudt kunde boe-ra. Men kven
hadde Hjarta til aa vera ærleg her og dermed røva
all Hugnad og Alderdoms Fred sraa sine eigne
gamle Foreldrel Han maatte tigja. Haii hadde
som ei Kjenning av, at han vcel ein Goiig kom til
aa svida syr denne Lygni si, ——for Lygn var det!
—- men han fekk daa helder taka det som kom sjolv,
berre han kunde faa spara desse stakkars gamle-—
Desse stakkars gode gamle! Han torde ikkjelenger
sjaa sine Foreldre beint i Augo.
— »Og no nok um slikt!« ropad gamle Provsten.
,,No skjenkjer Mor oss eit aerlegt Glas Vin, og so
drikk me ei Skaal syr di unge Festemoyl —— Aa
kor glad han vert, den gamle Fagnadmannen, Faer
hennar! —— Skaal! Ja, min gode gamle Ven Vangen.
Me hev havt mang ei glad Stund saman, me tvo,
daa me var unge. Han var ein lettlivad Kari
den Tid, Vangen, ein Skjemtegauk og glad i Ga-
man — vcel glad sume Tider, ha-ha — men altid
fin og nobel og god. Ja, der var i detheile meir
Liv bland Studentarne i den Tid enn no. Folk
er so dauve og sture og stive av seg no; dei foer
det ikkje til med aa lival Nei, i den Tid var det
nokot annat; der var Poesi i Studenterlivetdaa;
d’er var · . . der var . . . ja,- der var Villskap og
inn imillom; men der var daa i detHeile meir. . .
Sving paa det, meir — meir — med eit Ord:
meir Poesi. Men den eg fyrst og sremst minnest,
naar eg tenkjer attende paa deiDagar, det er min
gode Ven Vangen, Johan Peter Vlommenberg
Vangen . . . Skaal fyr den Mannl Hans Dotter
vaagar eg fyr alle dei Gjentur som til er. Hm—?«
Dei samtalad lengje um desse Ting, og Hauk
fekk snutt det so, at Provsten og Frua vart samde
um aa beda Presten Vangen um Lov til aa halda
Brudlaupet heime hjaa seg. Det vart og avgjort,
at det skulde standa til Hansten·
XV11.
Brudlaupet stod. Haiik var gladog sæl, men
lengtad sterkt etter aa koma ut or all den Lygni,
han her var uppi; Ragna var sæl som han, men
samstundes med ein Daam ao hog mild Sorg.
,,Stor og rein som Madonnal« tenkte Haitk og
saag seg byrg paa henne; »so klaar ein Panne
maa vera aatkjomd fyr klaare Tankarl« Men
Ragna saag seg glad paa dei varme, reine Augo
hans; — ,,med so rikt og varmt eit Hjarta som
han hev, so maa han kunna finna attende til si
Barndoms Tru.« —
Presten Vangen var ikkje med i Brndlcmpet, ·
til stor Saknad fyr gamle Proosten. Det heittest-«
at han var sjnk, og det var ikkje so langt av Leidi
helder. Men han hadde sendt Provsten eit Brev,
som denne undrast mykje paa. ,,Kann du skyna
kvat Mannen meiner ?" spurde han Son sin. ,,Han
skriv so høgtidsfulltoglgyndomslegh at eg forstend
kje eit Ord, og ikkje er det likt til han er glad
helderl« —— Gystein las Vrevet·
(Meir.)
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
