Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
22de Marts 1879.
Fe—draheimen.
91
kann beinkast, syrr Ein tek paa aa brjota upp nytt
Land. Slikt Arbeid, som kann" vera aa gjera,
er: Veiting, Stein-Rydjing, Jamning av Marki,
so ho vert flat og slett,Mergling o. s. sr.; dersom
Aakrarne er smaae og skjeivlagde, bør dei rettest
og beinkast paa og leggjast ihop, naar det lcet seg
gjera; for Arbeidet gjeng baade lettare, og sneg-
gare, naar Aakeren er greidlagd og nokot stor.
Gin skal ikkje skrcemast, um Ein ikkje hev Raad til
aa slaa stort paa, men arbeida jamt og trottngt
og hugsa, at Dropen holar Steinen; Endaa det
vert altid meir heilslegt og greidt,dersom Ein kann
vinnast med nokot større Stykkje i Senn, og daa
iser med Veiturne. Det lyt helder vaaga seg, um
Em ikkje vert plent serdug med eit Stykkje kvart
Aar, men lyt arbeida i lenger’ Tid syr aa saa det
ferdugt. Og naar Eiii tek paa med eit slikt Dyr-
kingsarbeid, maa Ein tenkja vael etter den beste
Magten aa taka det paa, so det baade kann ganga
lett og verta ein gild Aaker av-
(Meir.)
Hr. ti —— ti sraa Svciaat
Takk syr Brevetssi No. 15!
ingstanken kann det vel lite nytta aa skriva meir.
- No fcer Framtidi syna, kven som hev Rett av oss.
Du segjer meg imot paa ymse andre Stader og,
og eg segjer um sume av dine Meiningar, som eg sagde
uni sume av mine, at dei grundarseg paa Røy11s1a.
J det vil eg sletikkje driva deg; »Ein rosar kvar
Fjorden, som Ein ror han til,« segjer eit Ordtgkje.
Fedrahs Lesarar veit, at eg og hev rvynt ymist
avsHaugianerarne. Naar dn trur, at dei snarare
kannI veksa ihop med Metodistarne, sso kann eg segja,
at dei Tankarne er inkje framande syr meg helder.
J myrke Stunder hev eghavt endaamyrkare Tan-
kar——:.naar dei av vaare ijrkjefolk, som arbeider
etterkatholske Mynster, fcer Pavestyret sitt i Stell,
so vert det kanskje av dei mest saakunnige vakte
Leegfolk, dei skal taka sine Jesuitar! Ein kann gjera
Mangt av nyvakte Leegfolk; det vantar ikkje God-
viljen hjaa dei. Det, at dei jamtvert saa utceglege,
kjem mykje av, at dei haattar ikkje paa, at den
gamle Adam kjem med sine Krav enno som syrr;
iminsto hsaattar dei sjeldaii, at Hug til ,,Rikdom,
Vellyst, SDista,« sit i Hjarta deira enno; for no hev
Um Samveks- ·
» denne Hagen fenget religiøs Form. No trur dei
tvertimot, at det er ein »Ljosengel«, som ein inkje
bør· loyna’, men halda høgt, so Folk kann sjaa’n·
Naar daa den Taktloysa, som er Faavitet sin
Fylgjesvein, og kjem til, saa maa ein ikkje undrast
paa, at Mannen vert utægleg·
Men detta utæglege, motburdsame Laget
heyrer ikkje med i sjolve Vekkjingi; det kjem helst
ei Stund—etterpaa· Det herskande i Vekkjingi er
nokot ædelt, sandt menneskjelegtz gudomelegt. Eg
tykjer det er hugnadlegt aa hava med nyvakte Folk
aa gjera; Jngen er meir mottakeleg syr ljose aa
friske Tankar end dei. Meii det er nok minste
Luten av dei, som sæt hoyra ljose og friske Tankar,
og um det hender, saa er det ikkje so lett gjort som
sagt aa faa einskilde Menneskje til aa snu segimot
Straumenk); det maa syrst, syr dei flestalle, ein saa
streng aa lang Skule som Livsskulen tildet. Mange
leet seg fulla nvgja allsiTid med dei Skumdottarne
til Ljos, det Maskje til Føda og den Sanden
« til Fotfeste, som Straumen fører med seg.
Ein Stad i Brevet ditt segjer du: »At dei
(Haugianet«arne og«Grunntvigianerarne) »murrar mot
Stat skyrkja og likevel vert verande i henne, tykjer
ogsnaraste vitnar um Vingling aa Iliceddhng« Dei
Ordi mine, som du vil segja imot med detta, dei
stend eg ved enno. Den Tankjen min, at det
inkje er rett aa røma ifraa Kyrkjelagjet sitt, saa
snart ein tykjer det vert gale styrt, den hev sest
seg so hjaa meg, at eg reknar’n millom dei Grunn-
setningar, som eg rettar Liv og Læra etter. Eg
hev set meg leid paa den »RømingZ-Methoden".
Finn Ein Landet sitt for armt, so dyrkar han det
’inkje, men ronier til Amerika; finn han Morsmam
let sitt for raatt og armt, so dyrkar han det inkje,
men byter det ifraa seg, finn han, at den Føda,
Kyrkja hans gjev’n, inkje smakar hell mættar’n, so
prøver han inkje gjera henne betre, men rgmer til
ei onnor o·s.sr. Slikt finn eg inkje er rett!
,,Hev Ein sine Kjære umbord, saa rømer han ikkje
saa radt ifraa Skuta, naar ho er i Faare.« Det,
at Gin romer syr aa berga seg sjølv, det kann
henda det lukkast, og det kann henda inkje. Men
slc) Her maa Lesaren mennast, det og hev sagdt jyr ein
gong: at Haugianismen er vorten ein Folkeaatid som
inkje er fullt rein aa frisk-
Blad og kom meir og meir inn idet store euro-
pæiske Livet. Men han kjende seg likevcel altid i
Grunnen framand og heimlaiis, og han skreiv eit
av sine fagraste Dikt uni den djupe, tcerande Sorg
som han kjende ved aa vera riven burt fraa den
heimlege Jordgrunnen, »der hansHjarta hadde sine
djupaste Røter og hans Blod sine friske Kjeldur.«
-
XXV.
Det var den fjorde Vaaren etter han var saren
heimanfraa· Um Vaaren var Heimhugen altid sterk;
men no var det«verre enn nokon Gong fyrr.
Han gjekk allstedt og tenkte paa den gamle hyggjelege
Prestegarden der heime; ute i Hagen stod Aplarne
no og blømde, men inne gjekk Gamlemoer og stullad
og stellte; Ragiia sat bleik yver Saamer og paa
Golvet leikad Veslegnt med ein liten kvitKattunge.
Han kunde graata av Lengtl —— No var Veslegut
so stor, at han kunde tala· Den som kunde faa
leika ei liti Stund med honom, og svalla med
honom, og hoyra honom segja ,,Faer««! — »Mamal
Mamal Papa er komen heimi« — — —
Hauk sat og drøymde, til Taarurne draup. sEin
dei Armingarne, som sit att si Armodsskapen, hev
han gjort ei laak Tenesta» Det er tvilsamt, um
slikt er klokt; men det er visst, at det er hjarte-
laust
No foer du hava Takk feratehsaalengje daa.
Ø-
Kristiania, den 21de Marts 1879.
Svensken, upp-egglad av Plebiscitstaaket
og den vitlause Tutiiigi i Morgenbladet, tek ogl
til aa blanda seg inn i Flag-Spursmaalet no.
Som vanleg i slike Tilselle er han strakst til og
smaaskræn1er med, at »Unionen« kann koma i Faare
o. s. b. ,,Bjørnson er ingen Ven av Unionen««, seg-
jer Aftonbladet; »Svenskarne er for stolte til aa
halda paa eit Forbund, som Nordmennerne kjen-
ner seg brydde av,« meiner Gøteb. Handels— og
S·jöf.—Tidning. · » "
—- Det er so, deiUnionsmerkte vil hava der.
Naar me Nordmenn vil hava fram nokot, som ber
paa Leid mot større Sjglvstende og Fridom, so egg-
lar dei upp Svensken, og so brukar dei honom til
aa skrcema oss med. Det er ein nytteleg Ting
den same Unionen. —
Skal det no ganga so vidt, at Norig ikkje
skal kanna raa syr sitt eiget Landsflag utan aa
spyrja Sv·«ensken? —- Dersom deiUnionsmerkte held
sram paa denne Maateii, so vil dei nok kunna saa
det norske Folket til aa leidast av Unionen tilslutt.
Detta skulde dei minnast·
Dei skulde og tenkja etter, at dersom Sven-
sken verkeleg prøver paa aa blanda seg inn i slike
Saker som denne, so vil det berre vera eit
nytt Prov paa, at me treng til aa halda oss
rake i dei nationale Spnrsmaal
Odclstlzillgct hev Onsdag, Thorsdag og Fre-
dag (19—21) drivet paa med Logsorslaget um
Brigde i Formannskapslogjernez det er sramsett ei
Mengd Benkjeforslag, men me hev ikkje Rom til
aa gjeva nokot klaart Ypersyn yver dei mange
Meiningar, som vart framhaldne i denne Saki.
Logi er no ferdug fraa Odelsthinget.
Vullrsildfiskct, skriv ein Jnnsendar fraa Sta-
vangerkanten til oss, kom so velsignad rikt iaar, at
det er lenge sidan Garnsiskarar hava tent so godt.
J dei gamle gode Fiskeaar galdt det fyr eit fra-
misraa godt Fiske, naar dei kunde tena 800 Dalar
paa Baaten; iaar hava dei fleste Vaatarne 400,
Morgon stod han upp so sterk og glad som ein
Gud—tno vilde han paa Heimferdl Han hadde
dreymt so vcent um Notti; han hadde voretheime,
og Ragna hadde voret god mot honom somigamle
Dagar,·og Guten hadde kysst honom og sagt ,,Papa!’«
og voret fagrare enn alt fagert paa Jordi· Han
vilde heimi Ingen kunde meinka honom aa sjaa
att Kona si og Barnet; gamle Provsten var vcel
vond, men i Grunnen lengtad han og etter aasjaa
honom, og Moer —! Moer —! Ja, han vilde
heim. So glad hadde han ikkje vovet i alle desse
Aar. Gleda gjekk som ein Eldflaum gjenom Bar-
men, brann bivrandesott i kvar Led, gløddeiAugo
og i hans sæle, store Smil; han hadde Feber av
Gleda; han vilde avstad i denne Dag! — I det
same kom Postbudet med eit Brev og ein liten
Pakke. Hauk seig attendeiStolen som toreslegjen:
Brevet var heimansraa og hadde svart Segl. —
Ragna var ikkje meir. — — —-
Ho hadde i lange Tider voret laakz seinste
Veiren hadde ho gjenget som i Ørska· Og no,
fyrr nokon ventad det, var ho sari herifraa, troytt
og saar, leid ao Livet; Gin fekk fyr Guds Miskunn
vona, at ho hadde funnet Fred. — ———
s- II «»» -
Brevet var underleg skrivet; Hauk sekk ei knæ-
vande Rædsla syre, at her lang eitkvart under, som
ikkje var sagt. Skjelvande, halvt ifraa seg, reiv
han upp Pakken; der laag Ringen, eit Potrcet av
Ragna, ein Haarlokk og ei Bok, som viste seg
aa vera ei Dagbok, ford av Ragna i dei seinste
tri Aari. Den treiv han og las, laZ som i Vit-
løyfa· »
Boki tok til so: »chere Evstein, detta skriv
eg til deg. Eg kann ikkje tala med deg lenger,
eg veit helder ikkje rett,u1n eg maa senda deg
Brev; men det vesle eg tenkjer og liver, · det svil
eg fortelja deg her so godt eg kann, og so skal du
faa sjaa det, naar eg eingong døyr. Kjære min
Vent det er du, som er mitt Liv, og du, som eig
meg; difyr skal du og vita, kvat eg tenkte og leid-
Daa skal du tenkja kjærlegt og mildt um meg, »lik-
som i gamle Dagar, og daa vil eg sova trygt i
mi Grav, naar eg veit at du minnest meg ogtenkjer
kjærlege Tankar um di arme Ragna·«
(Meir.)
-
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
