Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
st
edraheimen.
Eit Blad aat det norstie cFolket
Kjem ut kvar Onsdag og Laurdag.
Pris syv Fjordnngaaret:
Kr. 1,10 (= 33 ß) med
Porto og alt. Betaling
fyreaat.
Onsdag den 14de Mai 1879.
Lysingar kostar 10 Ore
(3 ß) Petitlina, og daa
etter Maaten fyr større
Bokstavar.
ZYIAath
Lars Lagbergct
var ingen vidspurd Mann· Men innanbygds var
han vel kjend, og det paa ein slik Maate, at han
kann vera verd aa nemna fyr ein vidare Kring au.
Lars var av god Ætt,· der altid Ord var
Ord og Mann Mana. Far hant’ — Ola Utigard
(Vangberg) heitte han — var av det sterke Slaget,
som tek det roleg. Ein Gang pasc Levangs-Mark-
naden sat han i Lag med nokre andre Frostingar
og tok seg ein Dramm —dei kjende inkje »Puns«
og ,,Kark« den Tidi. So kjemdet inn nokre fram-
ande Karar og bryr seg innpaa deim. Daa det
vert for drjugt, reiser han Ola seg og sortel deim,
at ,,dei foer lata fredelegt Folk hava Ro««, og jamen
piltar dei paa Dør, det snaggaste dei vinn. Dei
klokk visst, sor med det same han sagde dette, sette
han Neven i Bordfkjiva, so han gjekk Beinstigen
tvert igjenom Bordet. Daa Gamlirxgen fylde 70·ande
Aaret sitt, bad han aat seg dei 8 Sonerne sine
(den 9ande var daaen).
utpaa ein Hang, der det ligg ein stor Stein; ho-
nom skal dei lyfta; han vil sjaa, um det er nokot
Tak i deim. Den eine etter den andre heile Radi
ut tek sitt Tak; men nei, Steinen ligg endaa like
roleg han. So tek gamle Kallen Steinen, lyster
han, legg han sraa seg att og gjeng heimatt·
Kona hans Ola var reint namnspurd: var det
nokon, som leid vondt i Naud elder Sjukdom,
so var det inkje lengje, fyrr ,,ho Lavina« kom-
Og Hjartelaget tdygde altid Hjelpi so langt, som
mogelegt var. Ho minnest med Kjærleik ho.
.Dette var Forelderne hans Lars. Og Lars
syntest hava tekjet mangt i Arv etter deim. Uin
— han inkje kunde lysta Steinen den Aarsdagen, so
synte det seg, at han hadde Kraft lel. Han vaks
upp, ,,inkje so framifraa stor; men tett var den
Guten««. Naar ein saag han, kunde ein nog sjaa,
at det var inkje alt so lint aa verta klemd millom
dei Armom ——· um Lars hadde viljat bruka Magti
si til slikt daa. Men det vilde han inkje; han unde
ingen Mann so vondt. Nei han lagde Magti si
paa ein Kar, som kunde tola det, og det var Stei-
nen. Detvar smaatt syr h’om, og so gav han seg
til med Steinarbeid. Lystad han inkje den Steinen
aat Far sin, so gjorde han no det godt att: det
skal vel vera vandt, um Landet eig ein Mana, som
hev lyft meir Stein enn han. Han var370 Aar,
og Steinarbeid var det mest kvar Sumar (so dreiv
han Sjoen Um Vetren). ·Ser du ei Steinroys her
i Bhgdi, so kann du mest stødt faa spurt, at han
Lars hev tekjet upp den Steinen. Og han hev
mesta gjort det med si eigjiMagt. Han vildeinkje
gjerne hefta seg med sliktAmbod, som mangdublar
Han tek deim med seg
Mannakrasti, men lengjer Tidi. Nei han likad
seg inkje rett, syrr han fekk fangtaka Steinen. Men
daa var det, som han laut upp an. Dei som var
med han, soor jamnan ille; dei fortok seg. Jnkje
so at Lars dreiv deim so hardt. Nei han dreiv
slett inkje. Men i Lag med honom kunde deiinkje
annat enn leggja seg i, alt dei orkad. Han var
stik. .s Han visste slett inkje, kvat det var aa vera
sjuk; disyr log han berre, naar andre sagde, dei
var laake. ,,Det er berre Dolgen«-3-).« ,,Det er
berre Kræst«7ii«) var Ordet hans.
Skoen vilde han haoa trong, ,,ellest kjenner
ein inkje, um ein hev Sko««. Ein Vetterdag, han
skulde paa Leoangs-Marknaden, laante han seg
Støvlar; dei var so for smaa, at han berre so vidt
fekk sprengt deim- paa seg utan Hosor. J den
Fotbunaden foor han daa dei Miler11e. Han tenkte
aldri paa Helsa. Sjobruket au dreiv han paasame
hardbalne Maaten. Ein kald Haustdag (det sraus
alt i Baaten) kom han fraa Fiskje inn um Agde-
nes; der sette han Baaten sin paa eit Skjer. Lars
berre nti Sjoen, skauv Baaten lausx men det gjekk
so snøgt, at han sjølv vart att. Der stod han i
Sjoen uppuiider Haka, til dei andre fekk Baaten
attaat. Han uppi og soor slik dei Milerne til
Trondheitn· ·Ein Gong skulde han ro til Tænd-
heim ein Vetterdag· So laut han skuva ut Baaten.
Støvlarne vart fulle med Sjø. Lars set segi
Baaten, tek-Støvlarne av, heller Sjelen utor deim,
tek Hosorne av og vrid deim; men medan frys dei
stive. Lars tek inkje meir syr det; han berre ror
berrsott dei 21J2 Mil til Byen. ,,Det er ein laak
Kar, som inkje kann frjosa turr att« er eit Ord
etter han Larsk
Lars drakk inkje. Men naar det galdt aa
tøma ein Pott Vrennevin, ja so gjorde han Lars
det. Det var inkje meir um aa gjera med di.
Han aatinkje, som han arbeidde til; arbeidde gjorde
han som mange; aat gjorde han berre som ein reint
vanleg Kar. Men galdt det um, so kunde han
gjera gasta Tak i so Maate au. Ein Dag kom
han inn med dei ’7 Arbeidskarom sine. Maten stod
ferdug. ,,Du kunde vel eta upp dette du?« ,,Aa
ja", sagde Lars, og so gjorde han det-
Slik gjekk han der ,,axe1bred och Stark«, ,,ooh
brød opp skog og mark««. Men so var det fyr
ei 8—10 Aar sidan. Han var med i ei Stein-
gruva i Trondheim. Han hadde lagt i Stein, og
,,Vindspelet« hadde altslysts det drjuge Lasset fleire
Alner i Lufti — med eit so rausar ,,Vindspelet««,
Steinen og heile Greida ned hver honom. Der
ligg han livlaus under den tunge Byrdi. Likvel
ie) Leta. M) Kjæleskap»
« vesle.
raknar han ved att. Men etter den Dagen var
han inkje den gamle Karen. Vukveggen var knust-
rad, og sidan hekk mykjet av Jnvolen som ein stor
Pose utanpaa. Han kunde inkje driva slikt tungt
Arbeid meir. Under det lærde han det au, som
han sjolv sagde, at han var narrutt, naar han syrr
berre log aat all Sjukdom. Ja det kann godt hova
paa Lars det Ordet um »Sven Dukat«t:
,,I:Ian viixte opp, blef axelbred ooh Stade,
slet- ondt pki tikern Som en trtil og brød opp Skog
och mark·«
Men likso snllt hører det paa honom det næste
Ordet, at han
,,var from 0011 glad och villig stiids, lxingt mer-
. tin mkmgsn klok·«
Og det er den største og beste Sida ved han.
Alt4 fraa Ungdomen var Lars skik, at der han
var, der sankad Folk seg kring han. Det var Liv
i honom; ,,og Rispor han sann utan Gnde«. Det
vart smaatt" syr han, ’ og mang·« ein Gong hadde
han vel inkje meir enn fyr Dagen aat seg og sine
—- snaudt nog det kanhenda. Dotter han-3 laag
der vel mest eit Tjug Aar samankropi og med Ho-
vudet stort som ei Vassbytta. Det var Tyngsla
nog aa bera paa. Men Lars bar det, og han bar
det med glad Hag. »va er den, som med same
Mod kann taka mot alt tilsaman.« Eg oeitingen,
som hoyrde Lars klaga. Han gjorde sin Gjerniiig,
og naar Lars hadde lovataa gjera nokot, so visste
dei han kom, den Gongen han hadde sagt-
Og naar han kom inn til Maals sraa Tung-
orka, som gjorde alle slitne, so laut han med ein
Smil burt til dei smaa, um det var slike i Huset;
dei Armarne, som kom sraa dei tunge Tak» med
Steinen, dei kunde baygja seg so lint kring den
Og dei smaa var so glade i honom. Dei
tydde seg aat honom. Dei kjende, han var i JEtt
med seg. Ja Lars var barnegod· Han bergad det
barnlege gjenom alt Strævet. Ola, Son hans,
som no sit paa Lagberget og hev ervt so mangt av
baade det sterke og milde i Faeren — han fekkvel
kjenna, ’at Faeren vilde herda Helsa hans paa sin
eigjen Maate; det var meir enn ein Gong, Smaa-
guten sekk lauga seg paa ein serskild Vis. Naar
Snjoen laag mjuk og djup, klædde Lars av honom,
bar han ut — radt i Snjosonni med honom, gjekk
so innatt, og Guten sekk kravla seg etter, som han
sjolv vann. Men ,,kalde Laugji« gjorde inkje Guten
»kald« mot Faeren. Det var godt millom dei tvo
all sin Dag-
Lars oar mildi Domen. Han hadde det
inkje med aa tala illt um Folk. ,,Det Maalet,
De mæler med, skal det verta mælt att aat dykk
med-« Det sannar seg her. Alle Folk domer
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
