Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
9de August 1879.
Fedraheimen·
211
me inn-u1n Kristianssaiid, daa me fekk vita, at det
der stod att 5 av vaare Folk, og det vart seint,
fyrr me fekk taka til Havs. Hogskulestyrar V.11ll-
mann var Hovdingen vaar. Me var 41 i Lag,
17 Menn, 24 Kvinnur. Um Lag alle Gjenturne
fraa Hogskulen paa Vikmarki var med, og elles
var det fyr det meste eldre Hogskuleelevar Det
skortad ikkje paa Modet syr nokon endaa.· Me saag
etter Noreg, der det seig ned i Toka, ogsong vaare
beste Songar. Sjeldan heve nokon Song teket
meg slik som no den: ,.Brede Seil over Nordsjø gaa«,
men so var det og ei Maanenott. — Sjvsykja var
lika ved, men Størstedeilen av oss log henne burt
fyr det fyrste. Me stevjast og song paa god Norsk
Vis, so det berre rullad, og Baatexis rullad med.
Mors var Maalet fyr Ferdi, og Foraren meinte
me kunde taka stuttaste Leidi inn gjenoxn Tylundore-
Kanalen fraa Vester-Havet. Me skulde daa vera
framme kring Middagsleite utn Fredageti. Modet
aukad paa, daa me Um Morgonen fekk sjaa Land,
men elles var det ikkje so ljast nettupp: Toka paa
alle Kantar, Landet mest gjøy1nt i den, so berre
dei lange»Armartie av Vindkvernarne stakk Upp
or Tokeheimen. Daa me Kl. 2 um Dagen kom
Sud til·Kanalen, fekk,me ei Bya med Regn og
Sudvest-Vind, og den vilde ikkje gjeva seg. Dei,
soin skynad seg paa det, vaagad ikkje aa ganga
inn, og ’det braut helder stygt paa den grunne
Strandi, det saag me. So maatte me snu. Myrkt
var det som ein Vettradag og dertil vaatt og kaldt.
Me var ikkje vidare ljose i Hugeii helder no. Ot-
ten fyr Faaren fylgde ogso med, for me var ikkje
større vane med Sjoen. Men so troystad me oss
med, kor hugsamt det sioan skulde verta aa xøda
.um denne Utferdi vestanfyr Jylland i Storm. So
var det Songeii attaat, og me kom snarti Lag att.
Utpaa Natti for me framtmi Skagen· Me vart
meir hughseile og lagde oss roleg til ·aa sova· Kl-
"8 um Laurdags Morgonen var me ved Hals.
Det reine Norske Flagget vaart hissad me i Ma-
stertoppen og helsad med Song, der me for sram
yver Limfjorden, som var logn aa kalla motHavet
Det svarad med ,,Hurra!« sraa Land. Det flate
Landet med alle dei Kjempehaugarne, dei mange
Kyrkjur, dei gilde Gard arne med dei store Aaker-
vidderne og dei mange Kyr, som gjekk der i beste
Engi — etter som me tykte daa —, det var nog
aa glo paa. Aalborg for me svinnt framnm. Vaae
dei lange Bruerne vart opnade i ein Fart. Den
nye kostsame Jernvegsbrui er rett eit Storverk. Dei
hoge Steinftytturne under henne hev vist kostatuiru-
leg mykje. J Logstor helsad dei oss med Flag-
ging, og me var fegne fyr det, — endaa deihadde
Unionsmerkje i Flagget. Elles er det vel for
mykje aa venta av Utlendingen, at han skal —vera ,
syre oss her heimeivor eigiFlaggsak. Likevel kann
han oera det, for detta var det einaste uni-
onsmerkte Flagg eg saag iDanmark. Og
eg saag mange Norske Flagg der, —k fleire enn eg
nokor Tid heve set i Bygderne hjaa oss sjolve
Kl. V23 var me ved Bryggjai Nykjoping
paa Mors. Danebrog paa alle Kantar, Bryggja
full av -Folk, blide Andlit aatte dei allesaman.
Ein steig fram og bad oss ,,Velkomne«; so vart
det ropt ,.Hurra!« Danskarne kom ut paa til oss,
me handtokst, deispurde etter Ferdi, me hadde visst
havt eit stygt Bedr? dei hadde ventat oss so visst
um Fredagen, men so faae me var! dei hadde tenkt
paa 60 mindst»» Slik gjekk Talen. Me svarad
stutt, som det hovde fyr Nordmenn· Elles kom me
so dust upp iVarmen med eingong, at me glaymde
mykje av vaar Natur, og det var vandt aa sjaa
paa oss, at me Dagen syreaat hadde leget iToka
·fint og heimlegt var alt.
iVester-Havet· Me skildest no fraa kvarannan og
fekk Hus hjaa ukjende Viner Byen rundt. Gode
Vertar var Nykjobingarne, det skal vera visst, —men
det eg likad best av alt er daa, at dei var slike
gode Danemenn med Syn syr det som samde seg
med Folkekjensla. Dei er ikkje so rEdde syr aa
verta ,,alt for nationale« som me er. Dei er
liksom tryggare paa «seg sjolve. Eg vart so
glad, daa eg høyrde, kor fint dei spelad vaare
Tonestykke, soleids: ,,Brudeferdi fer framum« av
Grieg, og at Guten i Huset heitte Einar. Det er
daa Raad aa faa nokot godt nordantil ogso, kunde
eg skyna. Sidan samnadst sme med vaare Vertar
iSkogeii tett med Byen. Me gjekk ikring og saag
paa Plantingarne, Viomarne, Svanurne og alt det
andre sagte, men sistpaa maatte me uppaa Flagg-
haugen, der Danesbrog veiftad, og song derifraa
sleire Songar. Mange Folk var komne til, og alle
skulde ,,helsa paa Nordmemierne«, og det maa eg
segja, at Danskarne var vel so handfaste, naar dei
helsod, som dei ,,handfaste Nordmenn« plar vera..
Etter at me hadde strævat trntt aa tala med Ju-
tarne, som var komne med sine Vogner fyr aa henta
oss, og Roda hadde vortet til:,,God Dag, YJiannl««
»Økseskaft,« fylgde me Vertarne vaare heim og fekk
nokot aa bita i atter-· Vognerne stod ferduge med
tvo gilde Hestar syr koar« Me takkad fyr oss,
var utruleg fegne og uppyver mot Galtrup Hyg-
skule bar det. Me var berre tvo Nordmenn paa
den Vogni eg sat, og Mannen og Kona let mykje
illa, fyrdi dei ikkje hadde fenget tvo til. Det
var mykje so opne og beintfram deivar,desse Dan-
ske Bonder me raakad paa. Deirodde um all Ting,
spnrde og fortalde, det var um hoge Ting og, men
Ein kjende lett, at her
hadde Hogskulen gjort si Gjerd, so Livet hadde
fenget ein høgre Svip. Det fall tidt vondt aa
skyna kvarcmnam so me ofta tok i Mist, men so
log me aat det og nærmad oss i Maalfore, so
mykje me kunde. Alle Stader hadde dei hissat
Flagget fyr oss-, so me kjende oss reint som
,,Storfolk". Me fekk daa Heiin rundt Galtrup
Hogskule hjaa Vandet-tie Tunet her er firkantat,
og Husi stend som eit Gjerde kring. Dei er
bygde av Stein med Halm til Tak. Desse Taki
skal vera svært so tette og kann liggja upp til 15
Aar. Der eg saag, var det altid tvo Stovur, ei
til Kvardags og ei sinare, men paa Kanpstad-Vis
var ho ikkje tilbudd. Sove-romi var ved Sida av
Stovurne· Det var ikkje mykje høgt under Loftet
nokon Stad eg saag, men vel fjelgat var det, kvar
ein kom. Fyrr me visste av det, var det komet Folk
til fraa heile Landsbyen (Grendi), og me sat midt
millom deim og rødde som gamle Kjendingar. Dei
spurde etter Hogskulen hjaa oss-, Politikken, Dikta-
rarne vaare, og aldri heve eg so glad fortalt det
eg visste som daa. Og slikein Kjennskap deihadde
til vaart Arbeid! Eg vart forbinad og maatte sa-
manlikna deim med Bonderiie heime. Vaare nyare
Diktarar kjende dei godt, og mest B. Bjornson og
Kr. Janson (gjenom hans umskrivne Forteljingar).
Bondekona, som no var mykje fram i Aari komi,
gjekk og tenkte paa Meinitigi iSongen: »Jeg kjø-
rer frem gjennem Straalefryd,« og det var slik ein
sramifraa Song tykte ho. Det var ei Gleda, som
ikkje vilde taka Slutt, den Kvelden. Sidstpaa lagde
dei daa saman Henderne, sagde fram Trui si og
song ein god Kveldsalme· Daa me tvo Nordmenn
kom syr oss sjølVe, kunde me litet nog finna Ord
fyr, kor nogde me var, for her hadde me ssjglve
set, at »Aalvor og Gaman kann godt saman««. —-
Daa eg um Sundagsmorgonen (6te Juli) saag ut
gjenom Vindaugat, stod Dotteri i Huset og hissad
Flagget. »Ja det er ogso Trettiaarsdagen fyr
Frederieiaslaget,« sagde ho sidan.
· (Meir)·
Henrik Krohic t).
Fint under fagre
fonnstrika Fjellet
stend ei ljosleitt Stova
paa Stedje-Garden.
Derfraa ein Dag reiv
Dauden nyst ein Nordmann —
vida vyrd, —— og varnast
skal vel hans Minne.
Snart verd det serlegt
at sakna honom;
laak til at lakkja
· liggja vil den Staden-
Han, som foor heiman
her, so hogt var elskad.
Rom hans verd det vandt nog
um vaar Tid fyller.
Gaadde den Gut
nokot godt i sin Ungdom,
aat det med Agt
og Elsk han gav seg.
Lystad paa Lærdoin
han las og lengtad.
KunnskapssTorvi tærde
og tagnad aldri-
Vilde han ·verja,
kvat vaart var, duglegt,
han, som dei hæve
og hvge Gutar
Jvar fraa Aasen
og Aasmund Vinje —-
kvar paa Styrmann-Staden
mot Staytom sette.
Heit i Hagen
kom Henrik attaat.
Vekt av Ludreii vaken
han Vidsyn aatte.
Aleii i Yngdi
upp innmed Folket,
hadde Bod at bera
fraa Bygdom Guten·
Tok «haii sine tunge
( Tak i Striden; —-
rakt mot det rengde
reidde upp han Sverdet.
Sigrad berre Sanning,
han scel seg kjende;
men so vog han ,,Vargar
i Veum« ymist.
Dauden hans dyre
Dagsverk no hev sluttat.
Troten og troytt ,
han trengde saart til Kvila.
Men, um enn Magti
minkad, ja til Enden
baud oss Krohn: Fyll Kravet,
skal Kransen vinnast.
Fegne i Faret
fylgje daa, Viner,
Leidi, som lagd er, —
lokkande ho vinkar.
Samstelt i Semjing,
sle) Fraa By og Bygd·
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
