Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
Eit Blad aat det narske joltm
c———-(—
edraheimen.
Kje111 ut koar Onsdag og Lanrdag
Es-
Vris fyr Fjordnngaaret:
Kr. 1,10 (= 33 ß) med
Porto og alt. Betaling . s
fyreaat.
Laurdag den 2L;)de August 1879.
(3 ß) Petitli11a, og daa
etter Maaten fyr større
) " shysfciygiai kosytycisfoftxikhem «
s Bokstavar.
Fraa Telemark.
(Slutten.)
Koendi hev haldet paa Klæi sine, syr di
dei likar dei, og Kararne hev kastat mykje av det
gamle, fyr di dei totte det ulikleg, det er plent som
det skal vera. Du veit no alltid Motarne sraa
Byen hev gjort nokot her aii til aa avskipa det
gamle, Jngen kann ganga reint fri fyr dei. Men
no er dei so mykje vitugare att, at dei tek upp
igjen det gamle, naar dei tykkjer dei hev faret for
langt. Soleids er det mange no her i Laardal,
som hev teket til med Tossurne att, endaa dei var mest
reint avlagde: dei tykkjer dei er so gode og lette
aa ganga med. Og eg veit a dei au, som fcer
gjort seg Knebuksur etter det gamle, og det held
’eg med dei i, for dei er daa visst baade finare og
hendigare enn desse Langbuksurne; —- men Vidbukse,
ldet vilde eg ikkje hava paa min Kropp, um eg fekk
Gall.
No Sylvknapparne: det er mange, som spretter
utor Troya og sender dei av aat Støypeskeidi; dei
tykkjer veel dei er for drustelege aa sjaa til. Men
det skulle deialdri gjera; for skal einsjaa paa Bryd-
naden, so er aldri nokot prydelegare hell Sylvet,
det er so skirt og reint; og skal ein sjaa paa Nyt-
ten, fo kann du ikkje faa deg sterkare Knappar hell
Sylvknapparz dei er heiltupp uslitelege; hev du
eingong raadt deg til slike, so kann du hava dei
i. all di Tid, og dit kann endaa gjeva dei til So-
nen din, so han au kann bruka dei, so lengehan
liver.
Ja eg veit ikkje eg, men eg tykkjer det var
havelegt Plagg, Sidkufta au, eg. Eit var ho daa
visst god syr; for vilde du kji plent sjaa ut som
ein Gris daa, so maatte du passa paa aa halda
deg blank og rein· — Eg er ikkje so gamal eg
minnest dei gjekk med Kufta, men eg saag ho paa
Kongestasen ved Triscebryggja·
No er det so fullt av Fremmindfolk her, som
det jamt plagar vera um Sumaren· Paa alle Ve-
gjer yrer det av dei, so du mest ikkje kann sleppa
fram; paa Heiarne mister du heile Fylgje av baade
,,Fantar og Fentur«, ogfyrstVeeret er blenkjande,
fyk dei uppaa dei bogste Nutarne, og du ser dei
som Fuglar mot Himelsy11i. Nedpaa Trisce hev
lagt seg ned ein Flokk so stor at —, og snart au-
kar ’n og snart minkar ’n, so det tykkjest ingen Ende
taka.
So var det ein Dag; det var endaaso varmt
eit Bere; so sat eg uppiNuten eg; det er so stup-
ande bratt der, so Ein ser beint nedi Triscetunetz
so tottesteg Moro glosa paa dei Fremminde; eg glodde
og glodde, men aldri var det eit fremmindt Men-
neskje aa sjaa, korkje Fant hell Fente; men Titnet
Var sullt ad bondekliedde Folk, som det var gjil-
daste Gjestebodslag, og deistelte med so mykje Blo-
mar og ein Krans so lang, at han rokk radt ifraa
Bandak og uppi Gardenz og der sveiv dei og stu-
kad og sullad, so det heiltupp var ei Syn. Det
var Furur, tenkte eg, hori heve daa Fentnnne blivi.
av, og so drog eg meg nedaat ogspnrde ei gamal
-Kjering, hossi daa dette var lagat. ,,Jau«, svara
ho, ,,dei gjere Stas fe Kongjen og Prinsen, skaa
koma her idag, og daa hev dei funne paa aa klce
seg som Brufygje etter gamaldags Skjikk, dei vi
syne seg fe Kongjen, du. Hev dei ikkje fareisan1-
felde 8 Dagar, du, og bore Sylv og Stas heim
fraa adde Bygdar her er paa lang Lei.« Eg hadde
voret paaHei«di—·o—g ’slegjet eg,-sn eg ingentiiig visste
um det. Men no er eg so gamall som alle Han-
gar, og so mangt eit Gjestebod hev eg voret med,
men aldri hev Bjug set slik Kallegheit med Stas og
og Drust i sine Livedagar. Der var Sylv, Kar,
fyr mange hundrad Dalar. Syljur brusad i Bringa
baade med Lauvverk og Bolur og Ringar og Bek-
tjur og Malir so gilde, det var ei Syn. Og
Bruri skulde vera med ,,La,« so utbudd med Syl-
gjur og Ringar og Blekkjur og Bond, at det gli-
mad og glodde som Gall. Hu, det var kallege Dram-
bedrysjurz .eg tottest mest sigaiJordi. OgsoBriid-
gomen, plent som gamalt, fin kvit Jakke og raud
Vest og so Vidbukse og Sprotabelte kring Livetog
Tvislire, som hekk nedpaa Knei i eit Lekkehengje.
Jau, det var drust Kar. Og so· Kjokemeistaren
daa, foor og sveiv og svintad og svantad hanmed
ei diger Sylokonne i Haandi. ,,Men hossi kann
daa dette vera laga, at Byens Kvende heve Hug
te skjipe seg sofo daa«, sagde ei Kjering. Jau
svarad eg, freman est vari11111 et mutabile, aldri
veit ho hot ho skal hava paa seg, for at ho skal
fin nok blive, men Telemarksdragti likar dei; dei
tykkjer dei vert so mylje venare i den, du; dce hev
eg set fyrr, for er doe ikkje heiltupp Ljotingar, so
vert dei væne, naar dei foer den paa seg, og hev
dei nokot Finleike fyrr, so tykkjest dei daa verta
so væne, at dæ aldri finnst Lag paa dce.« ,,Men
aldri bli dei so faktegreie likvcel som ei havekeg
Bondegjente-«. ,,Nei dce var vcel dæ««, svarad eg,
,,naar du ser dei sitje, og du skoar dei framante,
daa tykkjest dei vera meir andlitsvene og skirleitte
hell dei hine; det pryder so, dette Sylvet og den
kvite Skjurta; men fyrst du ser dei bakante hell
dei reiser seg og lear nokolite paa seg, daa ser du
fyrst, hossi dei retteleg er laga, sume so krylryggja
og mjaaherda, at dce er ein Spegill; og soleis som
dei gjenge, du, er det Lag paa dce? Smaatrippar
—·»dei kann ikkje bruka anten Armar hell Vein-
og vri seg og skjeiver iveg, so dce ikkje er likt mce
nokoii Ting. Og dei, som sraa dei er smaae vert
so godt upplcerde baade hossi dei skal gange og
stande og i all Ting, — hu nei, dei naar ikkje
Fjollgjentunne likvcel i Greileik; for
fyrst vene Gjentur svingar paa seg,
det er vent og laglege, hos-3 dei seer.«
Aa eg som trudde, at det var berre dei lag-
lege Klædi, som gjorde Fjollkvendi fo vene og suk-
tegreide; men no ser eg det, at det kann ikkje vera
i Klædi skoret, men det maa Vera i Kjotet boretz
fo"r det er so mykje laglegare Skapnad paa dei-.
Men eg trur aldri, det er Synd aa klce seg so
lagleg og vent, som ein kann, so som Telekvendi
brukar; daa trudde eg, det var meir Synd som
Byfolket aa snora seg so inn og vanskapa seg, so
Men
meiner du dei tek til iVitet· Nei aldri i Verdeti,
utan nettupp so til Mora. Meii no tokdeite huva
ned ved Straandi: no kjem hati vis-st, Kongen, uti
Fjorden; jau, no radar dei seg tilog skrid nedetter,
og det var ei frid Ferd» Bjiig etter; han let seg
ikkje forsøma· Best som Skipet legg innaatBryg-
gja, kjem Fylgjet, Spilemannen syre; haii spilar
Brureslaatteii berre so det ljoniar»
Kongen og Prinsenstend paa Dekket, so for-
gloste, dei»veit ikkje, kvat dei skal tru. Men med
det same spring dei til Lands. So ruggar Kjole-
meistareii fram, berre so det skranglar i sylvspente
Sko, aalvorsain som ein Prest, Kruset hen han i
Haandi. »Du skaa vera vælkomen Kongje,«»segjer -
han. ,,Her trefte dce so te, me nettupp va i Bryl-
laupslag her uppaa Garen» du fer. No visste me
væl, at me kunna ’kje vente at Kongjen ville gjera
Brufolkji den IEra aa vera mce konni Lagje; derte
va honoms Ti for korte. Men hev han no Hag,
so skaa han daa visst smaka paa Øle, dæ ce deg
vcel unnt.«" Dermed rette han Kruset til Kongjen,
og han drakk, ja rektig dugleg au drakk han; for
Ølet var baade godt og sterkt, so haii hadde vcel
knapt kjennt slikt Øl han, endaa han var Konge:
og slik ein ven Lit det hadde! aa ja, det var no
lagat til Bryllaupsol au, for Øiet var komet radt
fraa Hægtveit, og daa veit du detvarikkje undran-
des, det var godt. ,,Mange Takk fyr godt Øl«,
sagde Kongen, vilde fli Kruset fraa seg; — »aa «
drikk, Kongje, ce du tyst’e« sagde hin; ,,dce ce vcel
simpelt Øl, me brukar uppi Fjpllbygdanne, veit
eg-’; ja, han drakk att. ,,Du tar alli forivast, berre
drikk,« sae Kjøkemeistaren» Nei, daa vilde hati
ikkje hava meir, sae Kongen. ,,Men her hev eg
med meg Son min au,« sae han. »Dce va ein
go-liande aa vene Kare«, og so baud han honom
Øl au. »Er det du, som er Brudgom daa,«’spurde
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
