Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
M
«»«z»
—M———
d antydet norske glolket
-edraheimen.
Eftgtzkkl
Kjem ut tvar (Onsd·ag og) Lanrdag.
Iss-
Pris fyr Fjordungaaret:
Kr. 1,10 (= 33 ß) med
Porto og alt. Betaling
fyreaat.
Mit-? 73.
Lanrdag den 13de Deceitktber»x8—79.
·(3 ß) Petitlina, og daa
etter Maateii fyr større
Vokstavar·
Lysingak kostars 10 svf : —
ZEL Aarg.
Til Lesare11.
Den Zdie April 1878 tok ,,Fedraheimen« til
aa koma ut kvar Onsdag og Laurdag. Bldst·
skreiv daa mill. A.: ,,Denne store Utvidking hev
me vaagat i den Voni, at detta vilde vera den
beste Maaten aa driva Bladet upp paa. Og no
skulde det væl vera trulegt, at Tingartalet vilde
veksa, so det var Mun i. Me veit, det stend
mangt i Vegen. Men det lyt røynast· Det skal
ikkje hava voret god Vilje, som vantad. Men
gjeng det galet, so lyt Folk sinna seg i, at Blodet
vert Vikeblad att. Det er ikkje onnor Raad med
det."
Tingartalet gjekk—ttpp, men ikkje so hvgt som
eg hadde ventat. Eg dreiv paa likevælz — det
nyttad ikkje aa fira! ——— og eg dreiv paa so lengje
det gjekk an, og væl so det, So kom dei laake
- Tiderne; Folk oart slurvne med aa betala, — og
so minkad Tingartalet so sterkt, at eg sraa i Haust
av vart noydd til aa pusta i Vaklen og lata det
— eine Nunnneret stansa·
Det tok liksom til aa lettna paa att no ved
siste Kvartalskiftet. Men det sætte nok ikkje. No,
sdaa eg skulde sjaa etter paa Restanselista, viste
det seg, at eg laut strjuka ein so stor Flokk av
slurvne Betalarar, at eg ikkje med min beste Vilje
ser meg Raad til aa gjeva ut meir enn eit No.
um Vika til næste Aar.
Det er leidt, men det er raadlaust. Eg. sjolv
hev ingenting aa vaaga, og det finst ingen annan
helder, som komi, elder vil, kosta nokot stort paa
aa hjelpa eit Maalblad i Veg. Det kann henda,
at Bladet paa denne Maaten taper Resten ov sine
« Tingarar og maa ,,samlast til sine Fedrar.« Um
so ille skulde henda, —- eg kann ikkje lenger hjelpa
det. Eg seer troysta meg med, at eg hev gjort det
vesle eg kunde, og at Maalsaki no er sterk nok til
l aa tola den Stvyten med-
l —- Det er fleire enn eg, som trur det. Eg
! fær endaa no um Dagen høyra, at Bladet berre
» skad er Maalsaki. Det hev vortet for radikalt no;
det tek Ordet fyr ,,fri Diskussion,« skriv imot
,,Censur« o. s. sr., —— og slikt kann Ein vita gjeng
ikkje an her i Landet! — Dessverre, der kann
vera nokot i det. Men er det so, som so mange
segjer — og deribland einkvar av vaare beste og
eldste Maalmenn —, at eg no berre kann gjera
vondt istadenfyr godt, so vil eg altso — um so
skftlde henda — med dess lettare Hug kunnaleggja
Blodet ned. Andre vil taka Arbeider upp att si-
dan og gjera det betre.
No! me fcer sjaa. Bladet stansar ikkje fyrr
det noydest til, so mykje er visst, og so fcer Le-
sararne avgjera, um dei vil hava det gangande
elder ikkje. Eg innbiller meg, at eg ikkje bryt
Programmet, fyrdi um eg arbeider fyr ,,fri Dis-
kussion;« for Tanke- og Talesridom, hoyrerlikso væl
inn under den »liberale Politikken« som Roysteretts-
elder Riksraadsaki; men skulde det vera so, at
Folk flest i det Stykket hev andre Tankar enn eg,
so vil det visseleg vera meiningslaust syr meg aa
arbeida lenger i dette Bladet.
Det, som er den store Ulukka fyr eit Maal-
blad no, er, at ,,Slliaalmennerne« ikkje er nokot
Parti. Maaltanken aaleine kann ikkje halda dei
ihop, naar dei i alle andre Ting er so sterktusamde
som dei er. Maalmennerne er spreidde rundti
mest alle politiske og religiøse Fylkingar. Skulde
Ein samla dei, maatte Ein skriva eit Blad, som
ikkje arbeidde syr nokon Ting. Men kvat skulde
eit slikt Blad ’vera godt fyr? — Eg vilde ial-
fall ikkje styra det. Naar Maalmennertie vert so
sterke —- elder retrare sagt:’ so varme syr si Sak —,
at dei kann halda tvo — tri Blad, daa er dei
framsoddex men so lengje dei ikkje kann det, so
kann dei i Grunnenikkje halda eit helder.— Men
vil dei hava eit, so maa dei sinna seg i, at det
ikkje vert sullt ut høvande»aat dei alle, Det sinnst
ikkje Raad skapt fyr det.
—- Som sagt: me scer sjaa. J 1ste Kvartal
1880 maa det visa seg, um »Fedrah.« skal liva
elder døy» Det segjer seg fjoer at naar Bladet
vert so litet, so maa det styrast paa ein nokot
annan Maate: mindre Polititk, mindre Nytt, mindre
av Dagsspursmaal i det heile, men meir av aal-
mennt Upplysande og forteljande Jnnhald; Bladet
vert væl altso nokot mindre »saarlegt« med det
same, kann eg tru. Gg tenkjer sleire vil hjelpa
til aa skriva· Den svenske Forfattarinna Avekjem
med ei ny Forteljing; John Lie her talat um aa
gjeva oss ei Forteljing paa Telemaal; ,,Bjug« vil
skriva eit og annat smaatt til Moro; Forf-
av ,,Norigs Soga« kjem visst og til aa striva eit
og annat, derimillom — vonar eg — Framhald
av sine Skildringar fraa ei Gnglandsferd. Sjolv
skal eg skriva — so litet eg kann, hadde eg nær
sagt, og so kann det henda Bladet vert nokotmeir
som det skal vera. Men naar Bladet kjem inn
paa Dagsspursmaal, so vil det visa seg, at Pro-
grammet er det same som fyrr, so Ingen bør tinga
,,Fedrah.", som vil hava eit ,,fargelaus« Blad;
ein slik vilde verta narrad. —
Vil de so vera med, kjære Lesarar, so fær de
hanga paa. De skal ikkje gjera det syr mi Skuld;
for De veit, at fyr meg personlegt var det best
aa sleppa ut av dette Bladstrævet; men sinn De, at
Bla detbor haldastuppe, ogtrur De, at det er til
-
Gagn fyr Saki vaar,— at ",,Fedrci»h·—’«
atsng« —k»— fo
som sagt — so heng paa! «
Utg. »
Fliraitde Situatiouar.
(Av Johti Lie.)
Fyr eit endeloust Kav av gamlg rotne aa
halvrotne Tankar mi æ upplcerde i, mi liver i!
D’ce so du maa skrike, fyrst du’ gjev’ deg ti aa
tenkje etti. Aa, fyr mange slirande Situationar
ein kjem i!
Lat meg halle meg ti meg sjav. D’ce syndlege
aa tenkje paa alle dei spillte Aar i Skular, store
aa smaa. Den Daning, den Visdom, ein hev
strceva i seg, hell paa seg, den ser ein dugjer ’ki
noko, fyrst ein mpter fram i Livi, aa bejyndar aa
tenkje» Tenkje, ja, da meine dn kann ten-·
kje, at Skulen hev lært deg de, som den on
sille hava gjort, va de Skulez men nei, du teke
imist, du kan ’ki tenkje, hell ou dine Tanker ae
ravgalne, gamle aa utslitne.
Du mister fram ti Livsens ijrke helga aa
sine, mein’ du, men det vert ti Spott aa Spe,
syrst du ser etti; du ce mott fram i Filletroya aa
Skind-B»roki etti gamle Lang-Bestefar din. Der
stend du!
Dit maa kaste alt, klæ av deg, so du æ spil-
lande nakjen, aa so stræve aa faa deg ein anen
Buna«
Den Visdomen du ha fengji paa deg, eg sei’
paa, syr’nkom skjella rettideg, — som gott va, ha
eg ner sagt — naa ja, den ce ramla yvistyr syr
de fyrste friske Vindpusti sraa de verklege Lini. Du
maa rydja, leggje ny Grunn, dissm—eir, aa so stræve
·deg ti ei Slags Daning paa egjo Haand, slik ho
bli, — ho bli daa idet minste noko meifolke lege
hell den gamle. Ja, du krusslar deg framyvi aa
tenkjer, men so hev du ’kji Or fyr dine Tankar.
Der stend du atte!
Du kann ’ki tala, dit kann ’ki skrive syr deg.
Danskjen, som du hen bala mæ, rgkk inkji ti; du
hev alli fenngn i deg heilt, de æ halvdansk,
Maali ditt, aa Tankanne dine, om dei so æ alli
so goe, bli slirande aa sjaa i denni Paafugl-Habi-
ten. So hev de gjengi meg-
Du provar aa skrive — som du tenkjer —
i ditt Mo«rs-Maal — aa, va de vente, at de kann
gange? Git Maal, som du alli hev sengji minste
Greie paa kos ska skrivas, — eit Maal, som ce
utlcett, nehcedt som raatt, godt nok ti aa brukast i
Fjosi aa Løa, men inki dugande ti aa seiast ein
visklege Tanki i! So sinn du, du kann iki skrive
norsk helle. D’æ flirande, d’æ syndlege. — Eg
- i
sx
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
