Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
|
|
|
bag
bits nb
Fedraheime
Pris fyr Fjordungaaret Kr. 1.10
med Porto og alt.
Betaling fyreaat.
——— OS
Bit blad aat det norske Folket
DO ————=>2==
Lysingar kostar 10 Øre Petitlina,
og daa etter Maaten fyr større Bokstavar.
No. 29.
Mary Engle.
Bi amerikansk Soga fraa ”ihe old time”.
(Etter Max Adeler.)
(Slutten).
Den svarte skulde fyrst til. Ho
vart slæpt ifraa Fengslet mest fraa
seg av Rædsla og Illhug. Fin sliten
Stakk av Bomullsty danglad henne
um Leggjerne. Umkring den nakne
Kroppen hennar var hengt eit litet
Aaklæde. Fangevaktaren førde henne
med Magt fram til Pælen gjenom den
gjønande Hopen, og medan ho jamrad
og bad for seg mest sanselaust og
lovad alt det ho kunde upptenkja,
reint burt i Ørska, dersom ho maatte
sleppa, so hefte Lovens Tenar Jarn-
bandi fast ikring Handlederne hennar,
slik, at ho mest vart hengjande etter
dei og var nøydd til aa staa berre
paa Tæerne, for aa ikkje lida altfor
utoleleg vondt. Aaklædet vart rivet
av. Akslerne hennar, og med utspilte
Augo. som glimtad av Fælska, vende
- H’vudet halvt ikring til der She-
utfen stod, reidug til aa fullføra Loven.
Denne gilde Tenestemannen høyrde
med tjukke Øyro paa alle Bønerne
aat det arme Kvendet, og fingrad med
Hugnad paa dei kvasse Reimarne i
Svipa si, og daa Fangevaktaren sagde:
”Firti Slag. Sherif!” vart Svipa lyft
med all Ro, og Endarne av Reimarne
fall ned mot Fangens Rygg, so det
synte Blod etter fyrste Slaget.
Hopen lo og klappad. Sheriffen
tok imot dette Samtykket med trygg
Ro, som ein Mann, som veit at han
hev ein vigtig Gjerning, og at han
utfører denne Gjerningen forsvarlegt.
Slagi fall tett og tungt, og Skin-
net svall upp i tjukke blodraude Stri-
mur; so kom Blodet rennande i Strau-
mar som Karmosin, flaut ned yver
den lurvutte Stakken og fargad han
med ein ny og fælskeleg Lit. Fangen
skreik, so det skar og kvein gjenom
Luiti, og der var eit og annat god-
lyndt Menneske, som kjende liksom
Litt Medynk. Men det var eit Neger-
kvinnfolk, det galdt, — og dermed var
alle slike Rørslur kvævde.
Ho vreid seg under Slagi, so lengje
til dess ho vart so arm av Blodtapet,
av Verken, av nervøs Utpining, at ho
seig hjelpelaus ihop og vart hengjande
berre etter Armarne. Sheriffen tenkte
daa, at han vilde spara Resten av
Straffi til ho kom seg att. Men det
var berre fem Slag att, og so fann
han ut, at det var likso godt aa gjera
seg ferdig med det same. Han gav
dei fem Slagi til den kjenslelause
Kroppen, og so kom Fangevaktaren
fram med ei Soks. Sheriffen tok ro-
legt Soksi og klippte eit Stykkje ut or
Øyro paa Fangen. So vart Henderne
hennar løyste, og blødande og skam-
fari og sanselaus vart ho ført attende
inn i Fangehuset.
Jammerskriket hennar hadde alt
trengt seg inn gjenom Murarne her og
gjevet ein endaa kvitare Lit til dei
bleike Kinnarne aat henne, som no
gjencm all denne Vanæra hadde lært
aa kjenna seg Syster med den arme
svarte. Der var tvo andre Kvendé
inne hjaa Mary, det var Fru Engle
og Fru Willitts.
ikkje god til aa segja eit Ord til henne.
Fru Willitts greet, men prøvde aa
trøysta Mary, samstundes som ho med
tøvrande Hender klædde av henne til
Straii.
”Den Dagen vil koma, Mary mi, at
du vert frikjend av dette, og desse
vonde Folkt vil mykjast og skjemmast
saart yver sit vonde Verk. Men hald
godt ut, kjære. Hald Modet godt
uppe gjenom dette. Kanskje verdt
det ikkje so hardt. "Um Notti enn er
hard og tung, til Morgons vil det
ljosna. Me skal endaa vera glade
saman ein Dag alle ihop.”
Mary Engle stod der, utan Ord,
som ei Steinstøtta, liksom urørleg, daa
dei tok av henne Klædnaden; og den
kvite Hudi hennar glimad i det dimme
Ljoset.
Det var strakst Tidi. Dei heldt
paa og drog Negerkvinna inn gjenom
Døri til Sideromet. Surren fraa Fol-
kehopen lyddest upp fraa Gata. Fru
Willitts lagde Aaklædet ikring desse
elfenbeinkvite Akslerne, og Mary vende
seg til Mor si, lagde Armarne ikring
henne og kysste henne. Og ho kviskrad
til henne og sagde:
”Eg skal døy, Mor.
dette til Ende.
Dykk meir.”
Men ikkje ei Taar var der i Augo
hennar. Ho drog Klædet tett ikring
seg. og roleg som den, som hev gjevet
seg yver, budde ho seg til aa stiga
ut or Fangeromet, daa Vaktaren utaa-
legt ropad etter henne.
Stor Uro i Gata. Ljod av Heste-
hovar. Ei Dynjing av Røyster; so ville
Glederop.
* Dr. Ricketts kom farande inn, svin-
gande med eit Papir, som han hadde
i Haandi.
”Ho er fri! fri!” ropad han, ”burt!
lat henne vera!” sagde han, daa Fan-
gevaktaren lagde Haandi paa Mary.
Eg liver ikkje
Eg fær aldri sjaa
Den fyrste tvingad
seg for Dotteri si Skuld, men var
”Sjaa her!” og han heldt det opne
Brevet like upp i Augo hans.
Den lange Sorgi var yver, og Um-
slaget var so sterkt, at Mary Engle,
som knapt forstod den Lukka, som
hadde hendt henne, stod der fjetrad
og fortryllt. So kjende ho, ho vart
so veik, og dei lagde henne daa ned
paa den laage Sengi og fortalde henne
heile Samanhengen, og daa Dokteren
sagde, at Tom ikkje var Gjernings-
mannen, snudde ho Andlitetet til Veg-
gen for aa løyna sine taarefyllte Augo,
og ho kviskrad for seg sjølv:
- ”Gudskjelov! Gudskjelov for det!”
Daa ho kom ut or Fengselsdøri,
studd til Armen aat Dokteren, vart
ho helsad av Hopen, som no hadde
vortet mykje større, med eit Hurra;
men Mary drog Sløret for Andlitet og
skalv, daa ho tenkte paa, at desse
same Folki hadde samlat seg for aa
sjaa, naar ho vart piskad.
”Det er min Theori, kjære Frøken,”
sagde Dokteren, ”at Folk vert glade
baade naar ein Medskapning kjem inn
i Ulukka. og naar han vinn seg ut att.”
Daa ho endaa ein Gong var komi
attende aat sin gamle Heim, vart ho
heilt upp kringsett av gode Venner,
som no med ein Gong fekk det so fælt
annt med aa visa henne sin Vyrdnad
og ynskja henne til Lukka med, at ho
hadde vortet fri.
Tom Willitts kom til Døri og spurde
etter Fru Engle. ”Kann eg koma inn
no?” spurde han med Gløding i Kin-
narne.
Han kom inn, og der, framfor dei
alle, tok han Mary i Armarne sine;
men ho bad han um Tilgjeving for alt
det, som ho hadde gjort honom imot.
Men Tom trong og um Tilgjeving,
og som dei baae tvo vedkjendest si
Skuld og sin Anger og eit aalvorlegt
Ynskje um aa vera miskunnsame, so
vart dei snart betre Venner enn nokon
Gong.
”Eg hev elskat deg.” sagde Tom,
”men no hev eg deg reint til Avgud
for dit Storsind og di store Uppofring
for meg.”
Der kom ein annan Gjest og. Gamle
Major Newton steig inn i Romet med
Hatten i Haandi og bøygt Hovud.
Dragi i Andlitet hans var djupare og
strengare enn vanlegt, men han saag
broten og sorgtyngd ut.
Han gjekk burt til Mary, og som
han stod framfor henne med nedslegne
Augo, sagde han:
”Eg er komen for aa beda um
Naade for mi stygge og hjartelause
Framferd. Den Uretten, eg hev gjort
| 5, Aarg.
I
imot Dykk, kann eg aldri sona. Eg
fær bera paa mitt Samvitsagg heilt til
Gravi. Men um De hev eit ynksamt
Ord aat ein gamall Mann, som Son
hans hev rymt fraa Hus og Heim som
ein Kjeltring og ein Skarv, og som her
stend framfor Dykk med sorgsprengd
Hug, ferdig til aa falla Dykk til Fots
for Dykkar Engle-Godleik og ædle
Sjølv-Ofring, — so seg det, at eg i
minsto kann hava det til Trøyst i mi
Einsemd.”
Og Mary tok den gamle Mannens
Haand i sine og talad milde og ven-
lege Ord til han; og med Taarer ned-
yver sine rukkutte Kinnar kysste den
gamle Mannen dei mjuke Fingrarne
hennar og gjekk, — attende til sin aude,
øydelagde Heim.
Der kom ein ny Jolekveld nokre
Maanadar seinare, og daa stod det
eit lystigt Brudlaup paa Willitts-Gar-
den. Der var tvo Brurer der. Mary
og Tom Willitts hadde annt med aa
hjelpa Borni med Joleleikarne deira
og heldt eit Liv i Laget, som um dei
aldri hadde visst kva Sorg var; men
øvst uppe i Salen sat Dr. Ricketts og
Kona hans — det var Fru Engle, som
hadde bytt Enkjestand med Ægte-
stand — og saag paa det unge Paret
med Byrgskap og Gleda, og det var
berre ender og Gong, at dei kom til
aa senda ein sorgglad Tanke tilbake
til dei tunge Tiderne, som hadde voret,
men som no var framfarne for evigt.
Israel Potter.
(Utdrag etter Israel Potter, his fifty
years of eæile.)
(Framhald.)
No kom den Tidi, daa det ikkje
trengdest so mange Hage-Arbeidarar.
Israel fekk Avskil og gav seg i Tene-
sta hjaa ein Landmann eit Stykke
fraa. Han hadde knapt voret der ei
Vika, fyrr dei so smaatt tok til kviskra
att um, at han var ein Upprørar, ein
Røming elder ein Spejar. Soldatarne
tok til aa leita etter han, men han
var SO var um seg, Og mange hjelpt
han, so han allstødt kom seg undan:
Han vart so trøytt av all denne For-
fylgjingi, at det var paa Hekte han
skulde yvergjeva seg, daa Forsynet
med ein Gong gjorde ein Utveg fyr
han. Ei Natt, som han hadde gjøymt
seg uppe paa eit Høyloft, saag han
ein Mann, som kom imot seg med ei
Lykt i Handi. Han vilde nett til a&
leggja av Garde, daa han høyrde eit
kjent Maal; det var Landmannen, som
han hadde Tilhelde hjaa. Landman-
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
