Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
Fedraheimen.
———=<O- DO ODO ———
Pris fyr Fjordungaaret Kr. 1.10
med Porto og alt. Betaling fyreaat.
Kit Blad aat det norske Folket.
Lysingar kostar 10 Øre Petitlins,
og daa etter Maaten fyr større Bokstavar.
No. 18.
Kristiania den iste April 1882.
DIE
Guten fraa Gladheim.
Av John Lie.
V. x
Langt burte.
Fjoren skar seg langt inn i Lande;
- somestad stod Fjelle stolte aa høge
mæ Foten sin i Vatne; ’andre Stader
drog dei seg unda, so der vart ei
smal Remse Jord millem dei aa Byl-
gjunne, der Folk kunne bu. Utsyni va
stengd, og smale’va den ljose Reite
av Himelen .yve Dalen. Der kunne
vera vent, naar Vatne laag som ein
Spegil mæ Fjell av Gardar og Louv-
liar i Fange sitt, naar Sole spratt paa
dei øvste Tindar, men der endaa va
dimt i Dalen, og den Dimma gjore at
ein so myki klaarare saag dei snjo-
tekte Fjelltoppanne, som glødde og
glima i dei sterkaste Purpur-Fargar
Aa um Kyellen, naar alt ha roa seg
i Dalen, men dei største Fjelle endaa
ei Stund glødde aa lyste som Vardar
tendde til aa bera Bod um Siger. Aa
ha ”ki Folki vunne Siger? Dei ha
fengje Bugt mæ sit tunge Stræv for
Livsens Bergjing den Dagen! Aa
ette denne Siger kvilte dei seg so søtt,
for næste Morgo atte aa taka fat paa
Stræve mæ nye Kreftir, nyt Mod aa
ny Sol yve Dal aa Fjell.
Men der va "ki bare fagert. Naar
dæ vide Vest-Hav va i Upprør, aa
Vinden jaga Bylgjunne mot Lande
pinte dei inn gjenom den traange
Fjorden, so de sto i Røyk aa Gov.
Aa de hende, at Noud-Rop kvein gje-
nom Vind aa Bylgje-Brus, so de gjekk
ti Merg aa Bein, aa so Helte-Mote
vakna, aa mangein gamall Mann aa
stout Unggut la ut for aa øye Stor-
Verk, kjempast mæ Dauden, som ylte
i Djupet, vreiste sitt eigje aa Nestens
dyre Liv fraa den kalle Bylgje-Grav,
hell au fann Helte-Dauden i sitt Kjær-
leiks-Verk, aa eit Ettermæle, inki i
kalle Heirs-Draapa, men i varme, unge
Hjartur, som de styrkte aa eggje til
same Mandoms-Bragd, aa i Beste-
mors logne Segner for Smaa-Bonne
um Kvellen innmæ Aaren. Dei va ”ki
daude, dei livde aa bergje Liv ette
Liv, kven veit kos langt ne gjenom
Ættinne? For de Store aa Gode døyr
aldri.
Naturen va fager, stor aa aalvorsk-
lege. Leika han, so va de mæ eit
Tekkje, som heilt hugtok ein, slo han
aa va vond, so va de mæ eit Aalvor
aa ei Magt, som bøygde alt for Fot,
Aa Folke va som Naturen, likeins
som dæ same Soli, som skjin paa
Himmelen aa spegler seg i dæ stille
TTS TT TATT ST
Vatne.
IEEE
Der kunne vera kjøvande traangt
i Dalen, som de æ i Live, naar Kjær-
leiken lyt fygje ei Mor, eit Baan, ein
Mann hell ei Viv ti Grave.
I Kvell va de so myrkt, at ein
saag ki ei Armlengd fyre seg. Regne
fløymde ne, som ein støytte mæ Byt-
tur; Ljon smaug- lognt gjenom Lufte
aa skar i Augunne, so Folk heldt Hend-
anne framfyre; Tora dundra yve ein,
rundt ein, jamvæl unde ein, for de
skrøndei Fjell aa Jord. Der va ingjen
Vind, men Fjor’en stønde so tungt,
de svara dumt fraa Fjelle; de susa aa
brusa rundt om. Raasir rasa ut her
og der i Fjelle, Steinen slo seg 1
Smulder, so de lugta Stein-Mjøll vidt
utyve.
I Kvell er der Opbyggjelse paa
ein av dei beste Gardanne i Bygde.
Der æ ei store aa vene Stoge. Mannen
sjav ligg i Senge gamall aa daud-
sjuk.
Knut Vestvoll talar. Han va kjend
av Orde framfyre seg, aa Stoga va
fullpakka mæ Folk. Dei vart stille
aa lydde. Knut tala gott, lognt aa
inntrengjande. — — Som de naa æ
ute i Naturen, so æ de i eit Menne-
skje-Hjarta; de stormar, sukkar, leng-
tar, leitar ti de finn Fred aa Kvile —
Han slutta mæ ei varm Bøn for den
sjuke Mannen; dei saang ei Salme, aa
so seig Folk sakte heimyve, kvor ti
sitt, talande um Preika, som dei tyk-
test va god aa uppbygjande.
Knut va sjølvsagt paa Garden den
Naatte aa vart gotttekjen i alle Maa-
tar. Gamle-Mannen laag i Senge aa
vreid seg i stor Pine. Knut kjende
han inki, men ha høyrt, at de ha vore
ein har aa vond Mann. Kjering aa
Bonn ha døytt ifraa han, so han va
eisemalle otta Skyldfolk aa Venner i
Verde.
Knut sat 1 eit Kammers mæ Mat
aa Drykk for seg sjav.
Hev han legji lenge? sa Knut ti
Jenta, som matstellte.
Aa, inki so svært.
Kos æ de han tikjest hava de?
D’æ ”ki gott skynne; — han &æ
liksom fraa seg somti; eit Bil bannar
han, eit Bil bed han; dæ likt ti, at
Samvite æ de som piner han værst.
Aa ja, sa Knut lognt.
Daa han ha ete, gjekk han inn ti
Mannen aa spurde, um han maatte
sita der aa lesa noko for han.
Ja, du ska hava Takk, sa Mannen;
han va tydeleg naa mæ full Sans aa
Samling.
PIRRERAFIIITEE==
Knut las Forteljingi um dei tvo
Søner, denne fagre, livande Maalingi
av, kos Sonen, som ha øydt so myki
av sitt Liv paa Lygn-Viddenne, vart
motteken i Kjærleik av Faå’ren, daa
han trega aa snudde um, aa vilde
byrja Livi atte paa Sannings-Grunnen.
Den sjuke laag aa tagde eit Bil.
Knut sat aa saag paa han, aa ba
stillt for Sjæle hass. De saag ut ti
ha vore ein stor aa sterke Mann;
naa laag han bøygd av Sott aa Sorg.
Anplite hass va inki ufagert; men de
va harlegt um Munnen, aa Augunne
kvasse.
Han, du las um, kaam atte; —
kot tru Ao ville kaama att —! sa han
um eit Bil.
Kven? sa Knut. |
Ho. — hev du ”ki høyrt de?
Nei.
So —, sa han aa saag visst paa
Kuut.
«Knut las atte.
Den Sjuke braut av: trur du?
De kaam so kvast aa fast, at
Knut kvak i Løynd.
Ja —, sa han, aa Saag paa den
Sjuke, so ope som han kunne faa de ti.
D’æ gott, sa han; ho kjem ”ki atte
ti meg, aa eg tor inki kaama ti Vor-
herre; eg æ forbanna, dersom de Orde
sei sannt, — han peika paa Bibelen.
Ingen æ so stor Syndar anna han
kun tigjevast, um han tregar aa bed.
Du veit de ’ki; — eg hev forbanna
hennar, aa de hev kaami yve mitt
eigi Hovud.
Kven æ du talar um?
Aa, åa, um eg kunne sei de!
Der stende: statt ti Syndinne for
kvorandre, so dei kan lækjast.
Taaler du høyre de? Nei, du vi
hæda meg, banne meg, aa reise fraa
Husi mitt ! i
Nei, nei, fortel; de vi lette deg.
Aa du trur! sa den Sjuke, aa saag
paa Kuut, so han kvakk atte. So høyr
daa; eg hev forbannat mit eigi Baan,
mi eigi Dotter. De gryse i deg —
— dæ vente — —
Kos gjekk de ti? kot ha ho gjort?
Ho ha gjort meg imot, myke imot,
men eg va for har. Kjeringe mi ha
døytt, Bonne mine ha døytt — — —
eg va har mot dei — eg ha ’ki atte
kot hennar; aa inki kunne eg lære,
men va endaa bar. Men eg tyktest
hava Rett denne Gonge. Her kaam
ein Kar reisande, han sa han var fraa
Sverige, aa han sa han va Skomakare.
Store aa vene va han, aa kunne gott
tala for seg. Han vart verande her
li Bygdi hjaa meg aa mange andre
|Sut lagt meg hera,
j’ki langt atte.
6. Aarg.
Stader. Han lokka Dotter mi fraa
meg. Eg gaadde inki at, fyrr de vel
va for seint. Eg slo ho, eg hædde
ho mæ dei verste Ord eg kunne finne.
Ho la seg paa Kne for meg, gret
aa bad; eg spennte ho ifraa meg. Ho
sa-e at fekk ho inki han, so kunne ho
inki liva. De va ein myrke Kveld,
meste som naa. Eg treiv ho i Årmen
aa skreik: Laupe so ti han! Kaam
alli meir for mine Augur — aa ver
forbanna i all din Dag! Aa! Aa
Eg kasta bo ut yve Traammen, eg
høyrde kos ho datt tungt, men eg
gjekk inn aa læste atte Dynne.
Om Morgoen tenkte eg aa ynskte
i Løynd: ho kjem vel atte!
Eg hev alli set ho meir, alli høyrt
ti ho meir.
Aa som eg hev lengta, ynskt, spurt
etter ho i Løynd, men eg hev vore
for stolt ti aapendaga mi løynlege
Sut aa Tregi. Naa hev mi Synd aa
aa eg hev vel
Aa du hev alli høyrt ti ho sia?
Inki anna hell at ho strauk avsta
mæ Syensken. — Ho maa vel vera
dø naa; — aa, um ho liyde aa kaam,
eg skulle takke ho, velsigne ho!
Eg æ eisemal, eg æ rædd aa døy,
aa eg kann inki liva — —
Du tregar; bed ti Vorherre;
hjelper deg.
Den Sjuke høyrde de inki.
Æ de lenge sia? spurde Knut
atte.
18 Aar i Haust.
Knut fekk ein Tanke: so paa Lag
lengi maa her vera si-a den Fenta
døe i Nordskog-Plassen, Mor ti Signe
Gladheim —, aa Fanten strauk fraa
altsaman. Kann de vera Raad, at
detta høver ihop? spurde han seg, —
grunda aa tyktest verta meir aa meir
bøygde ti aa tru de.
han
Den sjuke byrja atte: Ho kjæm
tit ti meg um Naatte, legge seg
paa Kne, naudbed meg um Tigjeving
aa Kjærleik. Eg ser ho so tydelege,
aa eg vi røkkje ut Armanne mine mot
ho, eg vi tala Godord ti ho, men eg
maktar ki leda ein Lem, inki aa faa
fram eit Ljod. So gjenge ho atte,
vrid Hendanne sine, aa ser paa meg,
so de gjer so vont, at eg tenkjer eg
lyt døy.
Dotter di æ dø, sa Knut lognt.
Veit du noko um hennar?
Eg tenkjer de.
So seg de, seg de, men ljug inki;
han skreik meste, reiste seg uppi
Senge, aa saag som i Vilska paa Knut
Het ho inki Signe?
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
