Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - IV
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
72
bortblåst all hans talløse lengsel efter å komme
op i skogene.
Hver dag gikk han, langsomt, som bare for å
få tiden til å gå, bortover stien til den lille
gården.
Jens og Ane drev på med slåtten. Og en høi*
værsdag gav Saltnes sig til å hjelpe dem med å
bære inn høiet. Han var en kraftig kar, og kåt
av lediggang, som en ung fole. Han laget sig
bører så store at de blev sittende fast i løe*
døren. Og mens han strevet med å få dem inn
gjennem den smale døren, Io han og ropte, så
det runget utover engen, at Jens fikk rive ut
hele veggen, ellers kom én da hverken inn eller
ut med et høifang.
Ane svarte, og han syntes aldri, han hadde
hørt en røst med en så lokkende, og likesom
lubben låt:
— Ein fekk lag børa, ette døra! ropte hun og
10. Og latteren lød varm og blodfull, men lav*
mælt, som en dyp undertone under den høie
røsten.
Han slapp børen, og la sig baklengs inn i
høiet i løen og lå en stund og knuget armene
i kors over brystet og drog været tungt, næsten
som lå han og stønnet i lengsel eller kval.
Det varte litt.
Så ropte Jens og knegget av moro:
— Sett ho fast, latmannsbøra? Ska e hjølp de?
Trønderen reiste sig, langsomt, og kjente sig
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
