Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
175 I striden for borni
Paa eit lærarmøte var det ein klokkar som sa:
»Det er ein vanskeleg kunst aa vera lærar aat smaagutar,
og raaka det rette kvar gong dei finn paa noko.»
»Ja so menn,» segjer Kold.
»No skal de berre høyra,» segjer klokkaren. »Eg vil og
gjerne faa vita korleis Kold skulde teke det, um han hadde
vore i min stad.
Eg hev ein gut som er lat og ikkje lærer leksa si. Ein
dag vart dette so heitt, at eg tok og rundjula guten. Det
var no det. Men straks reiser det seg ein smaapøyk paa
aattande aaret og kjem som eit uvér burt aat meg og segjer:
»Detta fæl du itte geia med meg. Slæl du meg, so fæl
du itte meil egg av mol.»
— Kva skulde eg gjera? Skulde eg lata ungen faa tala
slikt til læraren sin? Kvar vart det daa av disiplinen? Kva
vilde no herr. Kold gjort?»
Kold: »Eg vilde set blidt paa guten, klappa han paa
oksli og sagt: Du er ein liten gild gut. Hald berre fram
som du stemner — kom fram med di meining ærlegt og
greidt stødt; daa skal det gaa deg vél, og du skal med tidi
verta ein god dansk mann som kjem til aa gjera gagn.»
— »Eg tok sanneleg og dengde han,» segjer klokkaren.
Kold: »Men var det so vanskeleg ein kunst?» —
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
