Full resolution (TIFF) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
66
FRIÐÞJÓFUR:
»Þú sigrar, kæra konungsdóttir! grát ei,
og ræktu’ ei reiði mína; það var hryggðin,
er í svipan tók sjer gremju gjörvi,
en gjörvi því hún skjótt mun aptur kasta.
Þú Ingibjörg! ert æ mín heilladís,
og ágœtt hvað inn göfgi bezt má kenna,
og vissa nauðsyninnar varla fær
þjer vitrara og ágætara talsmann,
þú völva fríð með fagurrjóðar varir!
Já, af nauðsyn skal nú hopa á bæli
og við þig skilja, en vonin — bún skal fylgja,
og með mjer sigla braut í Vesturveg,
og vera með mjer allt til hinnstu stundar.
En næsta sumardag eg sigli heim;
og Helgi, frændi þinn, þá finoa skal mig,
og loforð mitt skal efnt og leyst mitt heili,
og rógsök bætt, er rægður var eg om.
Þá bið eg þin, nei, heimti mjer til handa
á þingi, meðan þrymja sverð á skjöldum,
ei af Helga, heldur alþjóð Noregs,
þvi hún skal ráða kosti konungsdóttur r
og þann, er synjar, þyrfti eg að flnna.
Og far nú vel, og vinn mjer fullar tryggðir,
og eig til minja ástar vorrar bernsku
armbring þenna. Völundur hann gjörði
og himins undur greypti öll í gullið,
en hjarta i miðju, — sem er hnossið mesta«.
(Hann fer).
INGIB JÖRG:
»Hve djarfur, vonsæll, hugrakkur og hraustur
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
