Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
214
I HELHEIM
Og aldri, aldri kann han ut faa lide,
for di han vart ein Ljugar for ein Skald.
Ja gjekk han Æva lang i Syrgjeklæde,
han bøter aldri upp det spillte Kvæde.
Eg skulde songi det som ung meg glødde
i Elsk, i Glede, i den heite Harm,
det Liv som nytt igjenom Strid seg fødde,
den heite Vilje og den sterke Arm,
den Hug som saar i svære Offer blødde,
og endaa gav og gav i Kjærleik varm.
Men kloke Sjølvhug kald med Lygnir sine
eg skulde banna ned i Helheims Pine.
Eg skulde lært dei herresjuke skjelve,
som høgg og riv med Tonn og kvasse Klo,
og vil sitt Velde yvi Verdi kvelve,
og syg seg mette av uskyldigt Blod,
og øyder Arbeid, trampar Eng og Kjelve,
som rik med Gras og heilag Aaker stod;
ja Herrens Dom i Songen skulde jalma,
til Valdsmenn brotne ned i Mold var malma.
Det Live var som strengt meg baud aa kveda,
den Herrens Eld som djupt i Hjarta brann;
igjenom meg si Bøn det vilde beda,
i meg det Ordi for sin Vilje fann;
eg skulde bori Sorgi fram, og Gleda,
og tolka Livsens Lov med Tone sann,
og alt som stengt og bundi Hjarto trengjer,
det skulde tala høgt paa mine Strengir.
Men alle mine sterke Kvad eg gøymde
og Livsens Méd og Maal og djupe Grunn.
Og Herrens Ord eg veik og vesall gløymde,
og song til late Svevn med kjælin Munn.
Det Verdi var som Skaldehugen tøymde
og tamd meg køyrde um seg sjølv i Tunn.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
