Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
legri fjarlægð, en hafði vakanjdi
auga á henni.
Hún hugsaði með sér, að
Aust-urlandabúarnir væru miklu
hrein-skilnari, en Evrópumennirnir^ að
þvi er snerti framkomu i garð
ungra og gamalla. Þeir stara á
mig, en einungis til þess að
at-huga, hvort þeir hafa nokkurt
tækifæri til þess að fá peninga
hjá mér og svo einnig af því
að’ hár mitt er ljóst.
Og aftur fann hún til þessa
sífellda sorgarstings i hjarta
sínu: Að hann skyldi vera
dá-inn — hann, sem sagði ávallt
þegar hann sá hana: „Yndið
mitt".
Það voru þrjú ár liðin. — En
stundum var eins og heil eilifð
siðan og stundum aðeins einn
dagur.
Hvergi á leið hennar hðfðu
komið viðkvæm og umhyggjusöm
bréf. Enginn sagði framar:
„Ynd-ið mitt", og engin augu Ijómuðu
framar, þegar þau litu á hana.
Það var eilifð síðan! I dag
var heil eilífð liðin síðan.
Plest-allir farþegarnir höfðu fengið
bréf, en hún fékk ekkert. Hún
bjóst heldur ekki við því og hún
óskaði þess ekki. Aldrei mundi
sú stund framar upp renna,
þeg-ar hún tæki við símskeyti, sem
hún rifi upp skjálfhent og læsi
svo brosandi: „Yndið mitt. —■
Þrá. — Söknuður. — Ást. —
Frá honum".
Hún lagði hendina ósjálfrátt
á hjartastað. Þar hafði hún
geymt slík simskeyti. Andartak
52
lokaði hún augimum af söknuði.
Það var eins og nú væri það hún
sem hrópaði í sífellu: „Yndið
mitt!! Þrá! Söknuður! Ást!"
Hún starði fram — eitthvert
út í bláinn. 1 bláma - f
jarlægðar-innar var lifshamingja hennar.
Nú átti hún engan, sem hún gat
trúað fyrir vandamálum sínum
engan, sem hún gat látið taka
þátt i endurminningum sínum.
— „Manstu þegar ég sá þig
fyrst? — Manstu sumarið góða
— og veturinn — eða vorið.. ?
Yndið mitt, manstu það? — Ég
elska ljósu lokkana þína, sem
verða fegurri með hverjum degi
sem líður". Og hún gætti þess
að hárið gránaði ekki, til þess
að hann yrði ekki fyrir
vonbrigð-um.
Skúburstari settist við fætur
hennar og spurði, hvort hann
mætti ekki bursta skóna
henn-ar.
Hún leit litla stimd á hann
eins og i leiðslu og bandaði
hon-um svo frá. sér.
Hún var ánægð yfir þvi, að
hún skyldi ekki hafa eignast
börn. Hún hefði engu getað
miðl-að þeim — hún, sem var
út-kulnaður kyndill.
Mannvirki borgarinnar, fögur
og sérkennileg, blöstu við augum
hennar. Hún áminnti sjálfa sig
um, að lífið hefði margt og
mik-ið að bjóða, og að hún gæti
not-ið þess með honum, þrátt fyrir
það, að hann væri horfinn. Hún
gæti notið þess alls með honum
i hugheimi sinum. Oe hún gat
/’IEIMILISRITIÐ’.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
