Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
orð — orðin, sem hún hafði
lengi þráð að heyra. — Og
glettnislega hafði hann bætt við:
„Þó að hún sé ung".
Þetta var smá-kímni, sem ekki
var ólíkt honum að segja, en þó
aðeins þegar hann var hjá henni
og gat tekið hana i faðm sér.
Og þetta var samileikur —
engin kvenmaður i öllum
heim-inum gat tekið hann frá henni.
— Henni hefði alveg verið óhætt
að hætta að hirða á sér hárið
þess vegna.
Hín straAk tárin af vanga sér
— fyrstu tárin sem höfðu komið
á kinnar hennar, frá þvi að hið
cttalega gerðist.
Hinn ungi fylgdarmaður sagði
og i þetta sinn var rödd hans
döpur:
,,Eruð þér ekki
hamingjusam-ar?"
Hún kinkaði kolli. — Var hún
ekki skyndilega komin i návist
hans, ef ekki í rúmi þá i tíma?
Hvernig hefði ást hans átt að
kulna, jafnvel þó að hann væri
fjarri heimi ? Hún unni honum
ávallt! Var ást hans ekki
sam-eiginleg? Gat hugsun hennar ekki
náð hans og hann hennar?
„Jú," svaraði hún og þerraði
augu Og kinnar. „Ég er
ham-ingjusöm".
„Þá er ég ánægður", sagði hinn
ungi Austurlandabúi glaðlega.
Og bætti svo við spekingslegur
á svip:
„Tár eru eins og regn. Sólin
yrði litils virði ef aldrei væri
rigning. Grátið þér bara, til þess
að vökva hin visnuðu blóm
sálar yðar, svo að þau geti rétt
sig upp og endurnærst".
Hún kinkaði kolli.
Augu hans ljómuðu, og i
skyndilegu mikiimennskubrjálæði
sagði hann broslega hreykinn:
„Ég sá að þér voruð
óham-ingjusamar, þegar ég hitti yður.
Ég hugsaði með sjálfum mér, að
ég skyldi sýna yður borgina og
gera yður hamingjusama! Og
það hefur mér tekizt".
Hún rétti honum peningaseðil,
um leið og þau gengu niður á
bryggjuna.
„Þakka yður fyrir", sagði hún
og reyndi að brosa.
En henni mistókst það, þó að
hamingjan fyllti sál hennar
ó-væntum fögnuði. Hún steig út i
bátinn, sem flutti farþegana að
skipinu, og tárin rtreymdu niður
kinnar hennar. Hún var
sann-færð — alveg sannfærð, um það,
að hún myndi aldrei framar
kveljast i næturfrosti
einmana-leikans-
Pilturinn stóð á bryggjunni og
horfði í sjöunda himni á
pen-ingaseðilinn. Svo gekk hann
hæg-um skrefum inn i borgina. Hann
var steinhissa. Þessar framandi
konur voru h«mingjusamar á
undarlegan hátt. — Þær grétu
of mikið. Tárið átti einungis að
veita auganu gljáa, svo nð það
ljómaði skærara.
Það var rangt að fara eins
ó-sparlega með þau, eins og
þess-ar erlendu konur fóru með
pen-inga sína. •
54
/’IEIMILISRITIÐ’.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
