Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
— 49 —
MÓÐURÁST.
Fýkur yfir hæðir og frostkaldan mel,
í fjallinu dunar, en komið er él,
snjó-skýin þjóta svo ótt og svo ótt;
auganu hverfur um heldimma nótt
vegur á klakanum kalda.
Hver er in grátna, sem gengur um hjarn,
götunnar leitar, og sofandi barn
hylur í faðmi og frostinu ver,
fögur í tárum? En mátturinn þver, —
hún orkar ei áfram að halda.
„Sonur minn góði! þú sefur í værð,
sérð ei né skilur þá hörmunga stærð,
sem að þér ógnar og á dynja fer.
Eilífi guðs-sonur! hjálpaðu mér
saklausa barninu að bjarga
Sonur minn blíðasti! sofðu nú rótt;
sofa vil ég líka þá skelfingar-nótt.
Sofðu! Ég hjúkra og hlífi þér vel;
hjúkrar þér móðir, svo grimmasta él
má ekki fjörinu farga".
Fýkur yfir hæðir og frostkalda leið,
fannburðinn eykur um miðnætur-skeið;
snjóskýja-bólstrunum blásvörtu frá
beljandi vindur um hauður og lá
í dimmunni þunglega þýtur.
Svo, þegar dagur úr dökkvanum rís,
dauð er hún fundin á kolbláUm ís;
snjóhvíta fannblæju lagði yfir lik
líknandi vetur, — en miskunnarrik
sól móti sveininum litur.
4
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
