Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
— 83 —
fyllir nú breiða byggð með aumlegt þvaður;
bragðdaufa rímu þylur vesall maður.
Háðungar-orð, sem eyrun Huldu særa,
ei skulu spilla Ijóði voru meir;
sendið þér annan, sanninn heim að færa
söngvurum yðar, Njörður, Þór og Freyr!
og hver sá ás, sem ata þeir í kvæði,
eirðinni gleymi og hefni sín í bræði.
Sólfagra mey! eg sé — nú leit minn andi
þanns seglið vatt í byrnum undan Skor
og aldrei síðan aftur bar að landi.
Eggert! ó hyggstu nú að leita vor?
Marblæju votri varpar sér af herðum
vandlætis-hetjan, sterkum búin gerðum*
Hvað er í heimi, Hulda, líf og andi?
Hugsanir drottins sálum fjær og nær,
þar sem að bárur brjóta hval á sandi,
í brekku þar sem fjallaljósið grær,
þar sem að háleit hugmynd leið sér brýtur.
Hann vissi það, er andi vor nú lítur.
Ó Eggert! Þú varst ættarblóminn mesti
og ættarjarðar þinnar heill og ljós;
blessuð sú stund, er fót hann aftur festi
á frjórri grund við breiðan sævarós.
Sólfagra mey! hann svipast um með tárum,
saltdrifin hetja, stigin upp af bárum.
Hvi er inn sterki úr hafi bláu genginn
á hauður, sem í nætur faðmi þreyr?
Veit eg, að þegar værðin góða er fengin,
vinirnir gleyma að birtast framar meir;
6*
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
