Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Meddelanden och aktstycken - Brev från John Durie åren 1636—1638 utg. av Gunnar Westin
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
westin, brev från john durie
2 5 3
nium consiliorum meorum quæ deinceps in hoc negotio apud alios
persequendo suscipere constitui momentis, eximia Prudentia V:ra
per-spiciet; & quanta sit in re tractanda sinceritas mea; &: quam non
modo innocuus in hoc opere conatus meus posthac Clero Vestro
futurus sit: sed etiam honorificus aliquando huic statui & Ecclesiæ
esse queat; si præcipui Vestrorum Theologorum, non illa porro
sec-tari Consilia voluerint theologica; quibus induci videntur ab
aliqui-bus, ut quo magis ego accedere ad Vestras partes volo eo minus
me admittere; & eo magis a scopo reconciliationis mecum quærendo
recedere annitantur.
Ego scio simpliciores scopum meum non intelligere, nec
ido-neos in hac re arbitros fore; atque ideo publicis scriptis &
certa-minibus minime turbandos esse. Puto tamen & scio plerosque omnes
Doctiores, ilium si libere loqui vellent non improbare: nec tamen
coram hisce causa mea per Contentionem agenda est. Sed unicum
Episcopum Arosiensem propter occultos conscientiæ suæ stimulos, &
me & Scopum meum horrere; alios studiosissime terrere; atque
dif-fidentijs omnes aduersus me implere suspicor. lam autem si cum
illo leniter & submisse rem tracto, Hypocritam me agere suspicatur;
si cordate & grauiter contentiosum me esse putat, irritatur, & sibi
metuens nunc ex publica mea priuatam, nunc ex priuta sua
publi-cam causam facit, alios concitat, & quæcunque ipse dictare voluerit
publico calculo ab omnibus approbari facit. Illa autem in censura
sua dictauit, & publico Ecclesiæ V:ræ nomine iam edidit; quæ in
iudicio veritatis ego fateor me aliter tolerare & admittere non
potu-isse apud animum meum, quam prout in excusationibus meis sensum
de ijs meum propono. Nam ego si in hoc negotio nec adulari
ho-minibus, nec mentiri debeo in re seria, fateor me aliter sentire de
rebus ill is non posse; nec aliter veritati testimoniu[m] perhibere.
lam vero si dicatur quod ille sensus meus, & hoc testimonium huic
clero non sint satis honorifica. Id equidem fatebor, atque ideo
nun-quam in animo habui ut sensus ille meus; atque illud de rei veritate
testimonium in publicu[m] emitterentur. Itaque malitia nulla est in
animo meo nec unquam erit; quoniam timor Dei, qui est Caput
Prudentiæ, meam Conscientiam a tali affectu reprimit, qui
asperita-tem foueat; atque ideo nihil quicquam ad irritationem in meo scripto
proponere volui, animo exprobrandi. Nam hoc & a scopo, & a
Charitate & a simplicitate mea alienum est. Sed dolorem potius
eumque non leuem animo concepi, & rem plane flebilem inter
Christianos theologos esse iudicaui: quod in sinistris informationibus
admittendis homines sint tam creduli; ut ad unius Arosiensis nutum;
omnes alij non vereantur publicum perhibere testimonium de rebus
facti & dicti alieni, quas non audiuerunt nec viderunt. Hunc
dolorem meum in Christiana Simplicitate conceptum liceat mihi hoc
pacto, sine offensione aliqua, pro can doré meo & propter earn in
qua versari debeo hoc tempore coram IIlustr:te V:ra parrhesiam
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
