Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - III. Alvor og skjemt - 50. Eit minne. Av Hallvard Bergh - 51. Rennom, rennom alle fast. Folke-eventyr. Fortalt av Hans Ross i Dølen. Med billede av Elisabeth Sinding
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
naar ine tek med oss all maten?» Den vesle musi lyfte
hovudet fraa ostegratiden, stirde so truverdugt paa henne
Margreta, liksom ko vilde lyda etter um hi spurde etter
nolio. Musi stod soleis litevetta, men gat kje eit einaste ord,
tok so til aa hakka att, og hakka og træla, vilde faa sund
denne ørvesle ostesmulen. Det var slege noko smaabrød i
eit mjølkekjerald og sett paa ein krakk. Ho mamma vilde
ha det med seg paa heimstølen. «Naar ein slær paa lite
god mjølk, fær ein kvitta burt eit maal med dette og,»
hadde ho sagt; men ho Margreta tykte det var likare at
musi fekk det til vinterkost, og gjekk so stad og tømde det
paa golvet og hoppa og trakka paa det. I det same kom
ho mamma drivande inn etter dette kjeraldet. «Nei men
kva i all verdi er det du finn paa daa, gjentunge!» ropa
ho hardt. «Meiner eg kje du trør paa brødet daa, paa
Guds gaavor?» sa ho og vart reint illsinna. «Eg vilde
berre mala .det sundare eg,» svara vesle gjenta snyktande.
«Mala det sundare?» frega mamma, ho skyna kje meiningi
og tok til aa sopa smularne i hop att. «Ja, under sengi
er det ei liti mus. Kva skal ho liva av i vinter daa,
mamma, naar me tek med oss all maten?» sa vesle gjenta
og turka heite taaror.
«Nei nei, du Margreta lei!» svara ho mamma og vart
so blid, so blid. Ja menn skal musi faa ha det lei, naar
du hev gjeve henne det; sjaa her, me skal brjota det
smærre, so vert det lettare aa eta for henne,» sa mamma
og var so fegi og blid.
Ho Margreta vart 80 aar gamall; ho døydde i 1889 og
vart gravlagd paa Lome kyrkjegard i Valdres. Kvar gong
eg gjeng um gravi liennar, og oftare med, kjem eg i hug
denne væne soga um henne og den vesle mus-ungen, som
mottest paa stølen i Hallingfjelli sumaren 1784.
51. Rennom, rennom alle fast.
«Bg frys paa feterne, eg frys paa føterne!» sa høna,
dei var ute i nateskog ein vaat haustdag. «Du skal faa
Gat, av gjeta: sige. — Kvitta: klarere, gjore op. — S nykt a:
liulke. — F ro ga : sporge. — Smærre, av smaa. — Rennom: la os
rende, løpe. — Fast: haardt, fort. — Nateskog: noSteskog.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
