Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - I. Natur og folkeliv - 4. Dagros hentar hjelp til Raudkolla. Av Hans Seland
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
Men 110 kom det plent folk ut? Dagros sprang nokre
stig upp bakken, so snudde lio seg og rauta att «Kom,
kom!» Sprang eit lite stykke og vende seg ein gong til.
Vinka med hovudet, trytte .og klaga seg. Bære Raudkolla,
fekk ho kje no snart hjelp! At folk kunde vera so
umo-geleg tungnæme! Av og til saag det daa ut som dei hadde
baade vit, og godt vit og! Ho fekk ropa ei stund til;
ropa og vinka. «Kom! Hjelp! Kom! Muht»
Jau, no kom eit par av gutarne sendande! Dagros
vart so fegi at hjarta dansa i henne, flo vilde renna ut
med same og fortelja Raudkolla at no skulde bo faa hjelp.
Men paa høgste leitet vende ho seg og saag attende enno
ein gong. Det var no vel so, at det var hertil gutarne
vilde? Jau, no var dei snart halvvegs til sumarfjøset; ho
fekk ha seg yver myri til dess dei kom her upp, so mykje
dei skyna kvar dei skulde av.
Midt imillom leitet og den staden der Raudkolla laag,
stogga ho og venta til dei kom i syne att. So rauta ho
og skok seg, so mykje dei skulde sjaa kvar ho var. «Denne
vegen!. Denne vegen!» ropa ho og vinka med horni. Jau,
no skyna dei henne; det var kje vandt aa sjaa, det!
Ho stod og saag paa kor handfridt kararne fekk
Raud-kolla paa foter. Det var mest som eit vedunder med
menneskja kor stødt ho kunde gaa og staa berre paa
bak-føterne sine, men endaa lognare kor mykje ho kunde gjera
med framføterne 1 Ein ting hadde og Dagros undra seg
mykje paa: kva dei aat? For aldri saag du dei beit korkje
i gras eller lauv, inkje seljelauv dessmeir, som var no so søtt
og godsmakande. Ein neve blaabær hadde ho set dei hadde
stappa i munnen ein gong i bland, men kunde dei metta?
Sjaa no var dei uppe og braut ned heile den raunen
som Raudkolla hadde tøygt seg etter i stad. No kom dei
og gav henne. Der for den eine og braut ned ein stor
raun til. Berre no inkje han datt ned og kom i aavelta!
Aa nei, han datt no inkje! Jau, no stod Raudkolla seg;
Bære: bedre, hjælpc! — Fegen: glad. — Senda: løpe fort.
Handfridt: net, hscndig. — Logjeo: latterlig, underlig. — Aavelta,
aalvelta: lomveltet stilling, paa ryggem.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
