Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - IV. Natur og folkeliv. Digtning - 41. Lenda fraa Land. Av A. O. Vinje. Med to tegn. av Elisabeth Sinding
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
So kom ho til Bygdiu, so for ho mot vest,
der breden til høgre seg krinsar.
Og der kann du tru det er beite for hest,
med graset so feitt at det glinsar.
Med folen ho for og paa vollar ho laag;
og fæiande feitna den fyrkja.
Og upp ifraa bakken mot bergi ho saag
til tindar som taarnet paa kyrkja.
Fraa lider ho for der lio beitte som best:
■— kven veit kva ho hadde i hausen!
Ho stemnde av stad, og so kom ho der rest,
der inn muler Galdeberg-knausen.
Men ulukka var, ho til høgre ei tok
der framme paa strandi ved bekken.
For upp yver berget legg vegen ein krok;
og soleis ho sat som i sekken.
Den kvelven er fin, og slik lygne for vind!
Og der er vel beite, kann hende!
Men fjellet og fjorden dei stengjer deg inn,
so vegen er berre att-ende.
Ho beitte i bakken, men fann so til sist
at graset tok der til aa enda.
So stod ho og sturde. D’er galskap, men visst,
at hesten han aldri kan venda.
Fyrkja, om et stort, kvinilfolk, likesom fork om en kar. — Kvelv
dalsokk. — Lygne eller logn: vindstille, ly, — Attende: tilbake.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
