Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
40. Paa sjølvstyr.
Kristian i Kroken, som det er fortalt um i boki «Paa sjolvstyr», var
den eldste av ein stor flokk med born til ein vegarbeidar som hadde
vorte attverande i ei hytta i bygd i. Faren sumla og drakk, so det vart
skralt med fortenesta og med mat og stell i huset, og daa Kristian var
so gamal! (8—9 aar) at han kunde fara ikring paa gardarne, vande han
seg til a» liva av den maten som kunde falla av til han der. Men
daa det leid paa sumaren og folk var mykje ute, vart det vandare med
aa faa noko, og svolten som han var, fann han daa paa aa taka sjølv,
men vart fakka og fekk juling, og vart heitande «kjokentjnveu» der i
grendi, so han vaaga mest ikkje aa syna seg for folk. Sidan vaaga han
seg likevel lenger ned i bygdi og vart kjend paa ein gard, Fagerheim,
der det lnidde ein bymann. Der var dei snilde med Kristian og gav
han mat. Men den vesle sonen i huset, Kobert, som lite fekk lov
aa koma ut, av di dei var rædd elvi og dei stygge fossarne, hadde lian
set leika seg i liagen, og ein gong det var stor flaum, fekk han honom
med seg upp med elvi, Paa ei stor torva der, som vatnet hadde skore
bort moldi under, fann dei paa aa leika seg og skulde sigla. Dei stakk
greiner ned-i og hengde trøyorne sine paa til segl og en lommeduk til
flagg, svinga med hattarne og hadde moro med aa byta deim, og sistpaa
tok dei til og skulde loysa ei stor bjork som kom rekande med flaumen
og haka seg fast i torva med roteme.
Ned paa Fagerheim var det stort uppstyr. Vesleguten
var burtkomen og ikkje til aa finna att.
Eit ferdalag fraa byen hadde vore inn-um og skulde
nettupp fara lenger upp-etter dalen, no daa det hadde
ljosna upp att med véret. Daa vart det spurlag etter Robert.
Eit av kvinnfolki i fylgjet, moster hans, vilde sjaa han
fyrr ho for, og segja farvel til han. Men daa var han
ingen stad aa finna, korkje inne eller i hagen, og heller
ikkje burt-i huset hjaa hesteroktaren paa baksida av hagen,
der han stundom var; og det kom upp no at han ikkje
hadde vore aa sjaa paa lenge — kanskje yver ein time. Mor
hans var ikkje rett frisk i dag og heldt seg inne. Ho hadde
trutt at han var med hine ut-i hagen. Men faren og tenest-
folki hadde liavt annsamt med dei framande og ikkje tenkt
noko paa kvar han for. Han hadde elles aldri liavt for
vis aa laupa av nokon stad uløyves, so ingen hadde korae
paa aa tenkja paa det no meir enn fyrr. Ingen hadde
soleis sakna han fyrr no.
Dei leita endaa ein gong gjenom huset, og sidan ute
U1 oy ves: uten lov.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
