Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sider ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
So bar det up mot Borddals-Nut
i denne Kveldens Fred.
Med Eit det small, og Storegut
i Urdi stupad ned.
Og Bolingen den beljar i,
der nedanför den stod:
den hoyrde Smell og Royken saag
og kjende Lukt af Blod.
Den slapp ei up, so Mordets Mann
fekk Tid og Stund og Fred,
til Storegut at mura vel
der kav i Urdi ned.
Han kverteit Liv, som kom der up,
af Vegen rydja laut:
Han ladde Rifla si paany
og likeins Blaamann skaut.
Den heile Nott stod Bolingen
og ventad Storegut,
og daa han so ei kom, den tok
ved Sole-Koma ut.
Den kom so sveitt, at kring den stod
der tykke Toku-Eim,
so kom den fram, mot Middagstid
til Havradalen heim.
Det fyrste den fekk Folk at sjaa,
den Hovud rist’ og skok;
og bar med Bur og Beijing paa,
som ingen Ende tok.
Og daa so Folk fekk dette sjaa,
som var eit Under stort,
so bar de i ti! at skyna paa,
at nokot Vondt var gjort.
Til Borddals Bolingen vardt fylgd.
Den up mot Urdi saag,
og merkte ut, at det var der,
som Storegut’en laag.
Men Ingenting der funnet vardt
med alt det, leitad’ var. —
So kom den Uferds-Bod til meg,
som var hans gamle Fa’r.*)
belja, brole. — i Kav, ganske ned,
under, laut, af ljota, maatte. — Sole-Koma,
Solopgang. — Eim, Damp. — liur, dump
lirolen.
*) Det er Storeguts Far, som fortseller.
Det fyrste, som eg kom til meg
fraa slikt eit Svimeslag,
so saag eg alt, so tenkte eg
paa Rettens store Dag.
Eg Grytebekken visste vel,
var Son mins Banemann,
og at det ingen Annan var
I en nettup, nettup han.
Eg kjende deira gamle Strid
og visst’ han var ein Hein,
og spurde, han paa sama Tid
ha’ gjenget efter Rein.
j Eg ikki denne Udaadsmann
gav mindste Ro ell’ Rist.
Der Aalvor var, som hjaa ein Mann,
som Son sin hever mist.
Den heile Bygd eg foor ikring,
t og med meg fekk eg Folk.
Til Fjells me Grytebekk’en dreiv
framfyre os med Svolk.
Daa Bolingen fekk honom sjaa,
der Aalvor vardt i Lag;
den burad og den beljad paa
som det var Domedag.
For os at varna 0111 hans Liv
det reint me faafengt saag.
Han maatte roma til den Urd,
der Storegut’en laag.
Men Ingenting om Storegut
fortel den Syndens Mann;
med Ingenting han vilde ut,
og Ingenting me fann.
Og ingen Rett der var at faa;
for slikt var Retten fest,
at altid den fekk storste Rett,
som kunde nnita mest.
Si Tid han livde som eit Vrag,
og mangein Gong vardt dengd.
Men, Huset stend förutan Tak,
naar Retten den er stengd.
llein, haard Sten. — Svolk, Slag med
Stave, Prvgl. — varna, viisrge. — muta,
be-stikkc.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
