Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sider ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
Men, daa han skulde anda ut,
og böygja sine Bein,
han sa’: »no ligg han Storegut
paa Bringa mi som Stein.«
Me efter Rett og Rettferd sjaa;
me leita Nord og Sud;
og sviktar Mann, tilslutt so faa
me Retten vaar af Gud.
Storegut verdt atterfunnen.
Om nokre Aar der und ein Stein
der fann dei Storegut’ens Bein.
I)er uppe i den store Urd
der laag dei innanför ein Mur,
som Lik paa Straa i Heimebur,
vel skavne af, men utan Mein.
Eg maatte, om eg gamal var,
deim henta eg, som var hans Fa’r.
Eg maatte slita tyngste Mon
og faa mi sidste Livsens Von,
dei Beini af min store Son,
til kristnad Jord i Kyrkjegard.
Eg syntes siga ned i Jord,
for Augom svarte Skuggar foor,
der over Fjellet, som eg gjekk
med Son mins Bein paa Rygg i Sekk.
Og somt eg tenkte daa, eg fekk
sett ut i Song med desse Ord:
Eg stend som paa Roti eit turkat Tre,
naar det er kvistat og kartat;
so fiekker det Borken og rotnar ned
og ligg der soppat og svartat;
so gjeng det i Mold som ein morken Ved.
Ja dei, som eg elskad, dei doydde af,
den eine efter den annan.
Han Gleden tok atter, som Gleden gav.
Men underligt er for Mannen
at ganga som eg paa si eigi Grav.
For sonalaus Mann er einsamt og audt,
der vonlaus han gjeng og veiknar.
Alt ligg her ikringom meg svardt og snaudt.
Von, Forhaabning. — kartat, af hugget
Kvisteknuderne. — soppat,. med Sop paa.
— morken, raaddeu i Porerne. —audt, ode.
— veiknar, bliver mere og mere veg, svag.
— snaudt, bart.
For blekkrande Blad eg bleiknar.
Eg freler eit Liv, som for meg er daudt.
Og Soli er kald og Maanen er varm:
— dei Straalarne ei meg hova. —
Framfyre meg seer eg min Likferdskarm
og gamle Minne meg kjgva,
og Staven ei styrker min gamle Arm.
I mindste Straaet eg snaavar ikoll,
so valne er’ F0terne mine.
Og Tanken flyt burt som Vatten i Sold,
den eine og alle hine.
Og Maten i Munnen verdt som til Mold.
So ber eg paa Son min med Skjelv i Kne
og dimmande Auga taaret.
So firar i Gravi eg Beini ned,
og leser so Fadervaaret.
So kjem eg snart efter i Herrens Fred.
Garni’ Olaf paa Legd.
Paa Legd eg ligg. So dit det bar !
Eg miste Born, eg miste Gard.
Med alt gjekk ut.
Eg miste Alt, som kjært meg var,
ja, Storegut.
Men, Hausten betre er en Vaar.
I mine siste Liveaar
no finn eg Ro.
Og Gud ske Lov, at alle Saar
dei atter gro.
Dei fleste Folk eg snille fann.
Og enno vnskjer ingen Mann,
at eg skal dov.
Eg Visor kved og gleda kann
baad’ Mann og Moy.
Mot Lygn og List eg altid stod.
Med all mi Synd det gjev meg Mod
og tröstar mest.
For Mannen det at vera god
til Slutt er best.
For alle mine tunge Slag
eg havde fulle Vederlag,
naar Alt kjem in ;
1)1 c k ra, blafre. — fa11 a, frygte. — k j ova,
kvæle. — suaava, snuble.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
