Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Aasmund Olavson Vinje (1818–1870) - Paul Botten-Hansen
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
351
D’er vondt i livet alt det vronge sjåa
og staa der hjelpelaus i all den harmen.
D’er vondt, at slike folk skal falla fraa,
og såart at kjenna all den styng i barmen.
D’er so du sjølv kann daudetankar hava,
og ned deg stupa i den sama grava.
D’er vondt, at styttestaven er so skjøyr,
at ikki livet den kann uppe halda.
Det er som sjølv i tommevis du døyr,
nåar gode gamle venir fraa deg falla.
Tilslutt den sidste tommen med vil strjuka,
og du fær etter desse andre fjuka.
Men fyrr han med den sidste tommen stryk
og som det visnad lauvet ned du detter,
fyri’ etter desse andre burt du fyk,
i all di sorg du strævar mot og spretter.
Ein song av sukk du tidt lyt lata laata,
um du er altfor harm og sterk te graata.
»Eg vil ’ki enno døy«, sa’ Chénier,
fyrr gamal eg med staven gjeng og ruglar.
Det tidsnok er at faa i grava fred,
nåar songen døyr fraa livsens lokkefuglar.
I elsk og sorg eg gledast vil og lida,
og enn paa tankens toreboltar smida.
Du »Botnegut«, du skulde vera med
og ikki ned te døy so snart deg leggja,
men enno bruka tong og smidje-sted
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
