Full resolution (TIFF) - On this page / på denna sida - Eventyr
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has been proofread at least once.
(diff)
(history)
Denna sida har korrekturlästs minst en gång.
(skillnad)
(historik)
og døtter og sjølve deg, so skal eg spela“. „Hadde han pengar
til aa svara derimot daa?“ sa kongen. „Du lyt setja paa“, sa
guten, „eg lyt gjeva det du set paa“. Ja, so vilde kongen, at han
skulde slaa haugen med pengar ikring honom so høg, at han stod
yver hovudet hans. Og guten slo, kongen rekte seg og tøygde seg
— han var høg fyrr — men sistpaa laut han beda guten slutta,
han vilde kovna i pengar. So spela dei, og kongen tapte.
Daa vart kongen so ille ved — han hadde aldri vore so
tregefull — og so tok han heimatt, og fortalde dronningi og folket sitt
kor de hadde gjenge, at han hadde spela seg burt til den vonde;
„no kjem han straks etter; de lyt taka visleg imot honom; det er
gjort som gjort er; det er best aa standa seg so vel med honom
som det er raad til“. So kom guten etter daa, loden og fæl som
han var. — No hadde kongen tri døtter, og ei av deim vilde no
guten hava til kjerring. Daa kom no den eldste fram og skulde
syna seg. Aa hu, daa vart ho so vond, so vond, daa ho fekk sjaa
denne styggedomen. Like eins gjekk det med midlingen, ho var
ikkje blidare. So kom den yngste fram, og ho vilde hava honom
med det same. Men han hadde ikkje gaavor til henne, sa han;
„eg hev ikkje anna enn denne handsken av denne lodne kjolen eg
hev paa meg; fær eg skjera den av til deg?“ Ja, den tok ho og
gøymde i syskrinet sitt. — So reiste han til ein kaupstad og kaupte
seg kongelege klæde og gull-ur og gaavor av alt det gildaste som
beid og fanst i staden, og kom so att. Daa var han ein prins —
eg minnest ikkje vel kva landskap det var han aatte heime — og
dei kjende han ikkje att. Daa var han bele (friar) og spurde
kongen um han hadde døtter: han vilde fri. Han aatte korkje seg
sjølv eller nokon ting, sa kongen; han hadde spela seg burt til den
vonde. Ja, maatte han faa ei av døtterne hans, so skulde han
frelse honom fraa den vonde, sa daa guten. So kom daa den eldste
fram paa nytt lag att; daa var ho paa ein annan maate, daa ho
saag, kor væn han var og staut og rik, og daa vilde ho so gjerne
hava honom som ho vilde liva. Hadde han ikkje onnor dotter, sa
guten, so kunde kongen sjølv hava henne. Like eins gjekk det med
midlingen. So kom den yngste, henne vilde han hava; den lika
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
