Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sjunde häftet - Draumkvædet i norsk kunstnerfantasi. Av Signe Svanöe Petander
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
Signe S v an ö e Petander
Dyre V aa. Biskopstatue pd
Nid-arosdomens vestfront, med Olav
Aukrust som modell.
Reinskori, kvass og klår,
hoggi i stein og flin tfj ell,
ligg ho her, bygdi vår,
i måneskins-ljoske og blå-svell.
Millom isflogne fjellom avsides,
myrk i botnen og svart,
mjellkvit, mån-ljos me’-lides,
under stjern’-ströydd himmel og bjärt.
Allheimsrömdi brusar
med all sin stjerne-her,
storstilla syng og susar
i flintfrost og vintervër . . .
Men for en snölösning det blir om våren:
fossen veit ned tungt med elvi,
ville, våte bloman’ skjelv i
gufsen frisk og kald som står
inn mot land der flaumen går —
alt er vill og veldig vår . . .
Og her, midt i fossedur og spröyt, ved flom
og skred i en stupende brått bakke, ligger
ættegården, »med gråe hus i sus av
millom-alder». Avgrunnen dernede med elven, bak
husene fjellvegger til himmels. Sån bodde
han, som bonden har bodd i tusen år i disse
trakter.
Mai og juni kommer med mildere ansikt:
Vindharpa susa gjenom skinande lauv,
det riste av seg regnet blankt og dogga
det mjuke, gröne gräset, og det gule mjölet gauv
frå blomane som milde vindar vogga.
Gullan-grönt det glitra og skolv i sol og vind,
og hengjelauvet lavde ned frå greinom,
og klokke blomar tindra med tår på blanke kinn,
og skoga-graset glima millom steinom.
Höysommeren er stekende het så det
brenner og svir, duften fra enerbuskene stryker
gjennom villmarken, hvor blomstene
flammer:
Solbrand og purpur,
eld og skarlak;
bergblome brandut,
strålöygd og strak;
eldgule kongsljos med skinande spir
dröymer i lögande gir.
Men de heftig blussende farger går mot
hösten over i visnende, vemodig hendöende
nyanser:
Elvi flyt still under bergvegg.
Uppivi heng rogn og trollhegg.
Rogni luter sin blodbær-krans,
elvi flyt bleikgrön i geisleglans.
Og blodlyng bleiknar i lidom.
Snart er det senhöst med skoddevåte skoger
og jagende svarte regnbyger — tomt og
trist.
Lydt er på vatnom,
lydt er på fjellom;
fullmånen ris over römdi og rår.
Båra klappar båten ved tjönni
langt ut i aude, einslege fjell . . .
Dette er den unge Aukrust, naturtilbederen,
Men voldsomme kriser kom, både legemlige
og sjelelige, og styrtet ham ned i dypeste
fortvilelse. Da han fant veien ut av
mörket, opplevet han Draumkvædet. Det lå
dypt inne i ham og lette etter uttrykk.
Om man ikke allerede visste at Aukrust
304
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
