Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
tamen obiter tangam. Ad ubicunque locorum superius adnotavit,
«Horatium sic redire ad quaestionem initio epistolse motam de
certo commorationis eorum loco», et hic infra additamento usus
est: iiubicunque nunc vivitis vos», quasi præsens secessus
eorum locus, Horatio ignotus, ad rem, de qua agitur, aliquid
faceret; ne de unanimi (?) reditu dicam, qui modo coniunctus
significatur. Neque magis in Obbarii explicatione diu morabor,
qui tamen antecedentium sensum (seu-seu) primum recte
percepisse saltem videtur, quæ vero sequentium sententia tali initio
congrua esset, dein non vidit; (talem enuntiatorum nexum is
constituit: «At, quidquid vestram discordiam sive fervor
sanguinis sive inscitia rerum genuit aluitque, ubicunque locorum
vivitis vos, quorum generosae indoli naturaeque parum convenit
amoris vinculum dissolvere, ego vestrum in (?) reditum diis vota
solvam» perversissimo sive potius nullo sensu). Non vere
percepisse Obbarium priorum enuntiatorum (seu-seu, et
ubicunque &c.l vim facile apparet ex eo, quem constituit,
sententiarum nexu. Quomodo enim cohaerent, quomodo in unum
sensum coire haec possunt: «quidquid vestrum discordiam genuit
. . . ubicunque vivitis vos (I), quorum &c., ego vestrum in
reditum diis vota solvam»? Ut talia interpretamenta refellantur et
verus enuntiatorum nexus et sensus appareat, opus est de
grammatica constructione et enuntiatorum vi et mutua relatione
accuratius inquirere. Ut hoc ergo primum moneam, quod in
plerisque artibus grammaticis non observatum crediderim, illa
enuntiati forma, quod duplici particula sive (seu) inducitur,
sæpius ad enuntiati concessivi vim et notionem prope accedit;
id fere discrimen est, quod illud magis in universum (sensu
magis generali, ut hoc verbo utar) indicat, nihil omnino obstare,
quo minus hoc vel illud ita sit, enuntiatum autem vere
concessivum certum aliquid indicat, quod non obstet, quo minus
aliquid fiat aut ita sit. Particulis sive-sive tali sensu adhibitis
interdum duæ res prorsus adversae inter se opponuntur;
interdum sequitur quoque particula tamen’, cf. Cic. ad Div. 12, 2
extr. «Qui sive referent ad me, sive non, mea tibi tamen
benevolentia fidesque praestabitur» (sane ex correctione ita legitur,
iusta tamen, quia quæ in Codd. est lectio: qui si ne ad me
referent, et soloeca est et sensu caret; Kielsen in sell. Cic. epp.
edidit: qui sive ad me referent, sive non referent). Cic. de
fato 12: si fatum tibi est ex hoc morbo convalescere, sive tu
medicum adhibueris, sive non, convalesces’, (sequitur contrarium,
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
