Full resolution (TIFF) - On this page / på denna sida - Sidor ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has been proofread at least once.
(diff)
(history)
Denna sida har korrekturlästs minst en gång.
(skillnad)
(historik)
jú þetta’ er gullsatt; jú jeg man það, held eg,
því síðan jörðin skalf eru’ ellefu’ ár,
og hún var vanin frá; — nei, hvort eg muni;—
þann sama ársins dag, og engan annan:
eg hafði núið remmirót á brjóstið,
og sat í miðri sól við dúfuhúsið;
til Mantúu þið hjónin höfðuð farið; —
eg man þó dáltið, held eg; — sem eg segi,
að þegar hún tók brjóstið, tók hún viðbragð,
vesalings aulinn, af því remman kom til; —
en hvað hún gretti sig og greip um spenann.—
Hvirr! —sagði húsið; jeg beið ekki boða
en burt sem örskot, —já það gæti skeð; —
og síðan eru liðin ellefu’ ár.
Hún gat þá staðið ein, já — ef hún gat það!
því hún gat hoppað, hlaupið til og frá;
og daginn áður meiddi’ hún sig á ennið,
og bóndinnn — gleðji’ hann Guð í himnaríki! —
sá var nú kátur, — kippti henni upp.
„Nei“, segi’r hann, „dattstu núna’ á nefið,
Júlla?
Þú dettur apt’r á bóginn, ef þú eldist.
Er ekki svo?“ — og eins og Drottinn á mig,
þá hætti blessað barnið strax að gráta
og segir: „Já“.— Á svei, nú rætist spaugið.
Eg veðja: þó eg lifði’ í þúsund ár,
eg gleymi aldrei: „er ei svo?“ seg’r hann,
og blessað seiðið þagnar, segir: „já“.
Frú K.: Já, nóg er komið; þegi þú um þetta.
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
