Full resolution (JPEG) - On this page / på denna sida - Sider ...
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
Below is the raw OCR text
from the above scanned image.
Do you see an error? Proofread the page now!
Här nedan syns maskintolkade texten från faksimilbilden ovan.
Ser du något fel? Korrekturläs sidan nu!
This page has never been proofread. / Denna sida har aldrig korrekturlästs.
60
prestar. «Hvad vil De her, hvem har sendt Dem?» spurde ein prest nokso
ilsken uppe på Helgeland, då eg stod i sakristiet og tok på meg kjolen. —
Sidan hadde han låte vel yver preika mi likevel, fekk eg vita.
Ein snild, elskværdug prest nekta meg kyrkja til ei messa ein tysdag
midt i skurdonni. — Men dersom eg vilde preika på riksmål, so skulde eg
få kyrkja, skreiv han.
Då appellera eg til dptm. Fyr ein gongs skuld hadde eg hug å sjå, koss
høgste kyrkjestyret stelte seg til dette. Jau, soknepresten vart pålagd å opna
kyrkja. Og eg kom til prestegarden og vart sjeldan gjestmildt og hjarteleg
fagna av frua Sjølv var han burte.
Men det kom berre 11 menneske. Og presten hadde godt høve til å
smila i skjegget. Å opna kyrkja er det ingen fare med, når messa ikkje vert
kunngjord. Folk var ein grand leide, dei visste ikkje um det. Men me
hadde då ei hyggjeleg stund i kyrkja, trur eg, me tolv som var der. Dette
ståka dei mykje um i riksmålslægret og «Morgenbladet» sidan.
Eg baud meg til å halda gudstenesta i ei bygd ein skirtorsdag i prest
løysa der. Men nei. Dei kunde ikkje lata meg få kyrkja Og eg appellera
ikkje. Gjer det heller aldri meir. Me målfolk treng ikkje truga oss inn på
folk. Den som trur, hastar ikkje. I haust hev eg og tala i den kyrkja, og
det fyr ein takksam lyd. Og alle skulekrinsar i den bygdi hev teke norsken.
Og det der som «målet» skulde vera hermetisk stengd ute.
Eg er komen til ei fjordbygd ein sundag.
Der vilde dei hava gudstenesta på norsk. Men presten nektar. Kyrkja
skal han hava sjølv til vanleg tid Etterpå kann eg få henne. Dei set då
kl. 2 em.
Eg gjeng upp og lyder messa. Preiki var god. Men frammøtet var lite
På mannfolksida so ei 50—60 oldingar. Pene folk, beint fram staselege,
so dei på ei eller onnor vis førde tanken min burt på paven sine kardinalar.
På kvinnfolksida ei 30-40. Ogso berre midaldrande folk. Det er vel isen,
tenkte eg. Hålkeføre. — Til kl. 2 kjem det då visst ikkje ei sjel.
Men kl. 2 er kyrkja stappande full. Det verka som ein veldug demon
strasjon. Og som eg hadde lydd på soknepresten, kom no han og lydde
på meg — og takka jamvel fyr preiki.
Men den stemning som det var i det fullpakka kommunehuset til fyre
draget um kvelden, det gløymer eg aldri. — Riksmålssekretæren hadde nem
leg vore der fyr nokre dagar sidan og sått og no hausta eg.
Målstrid kann naturleg nok, når det gjeng høgt, koma til å gripa so djupt
i barmen, at det er som du høyrer omen av den religiøse øsing som skapte
religionskrigane i gamle dagar.
Det er merkeleg som ord kann fengja. Eg kom ein stad uppe i Trums
<< prev. page << föreg. sida << >> nästa sida >> next page >>
